ساعت ها می گذرند و دریا آه میکشد..
Les heures filent, la mer soupire
Sous des astres lointains
Déposés en une pincée d'or
Tremblante sur les houles
Elle ouvre sa danse hypnotique
Et absorbe mon regard décoloré
Telle une âme en suspension
J'voudrais sans crainte disparaître sous les flots
Jaillir des profondeurs leur complainte ensorcelée
Elles m'appelleraient de leur royaume de nacre et d'écailles aigue marine
Pour m'emmener loin des miens, d'un monde qui m'est étranger
Leur tenant la main, lentement
J'voudrais sombrer dans des eaux noires
M'accueillant silencieusement
Dire adieu aux lueurs du matin
Laisser les courants froids
Purifier mes pensées, statufier mes chairs
Pour trouver le sommeil
Tout au fond de l'océan
ساعت‌ها می‌گذرند، دریا آه میکشد
زیر ستارگانی دوردست
که همچون مشتی طلا
بر موج‌ها لرزان افشانده شده‌اند
او (دریا) رقص هیپنوتیزم‌کننده‌اش را آغاز می‌کند
و نگاه بی‌رنگم را در خود می‌بلعد...
همچون روحی معلق
دلم می‌خواهد بی‌هیچ ترسی زیر موج‌ها ناپدید شوم
و از ژرفا، با شکایتی جادویی سر برآورم
آب‌ها صدایم می‌زنند از قلمرو مروارید و پولک‌های آبی‌شان
تا مرا دور کنند از نزدیکانم، از دنیایی که برایم بیگانه است
با دست در دستشان، آهسته
می‌خواهم در آب‌های تاریک فرو بروم
که در سکوت، پذیرایم هستند
با نور صبح وداع کنم
و بگذارم جریان‌های سرد
افکارم را پاک کنند، جسمم را سنگ کنند
تا خواب را بیابم
در ژرفای اقیانوس...
