از اواخر دهه 1860 به بعد، خطوط راه‌آهن مرتفع در شهرهای ایالات متحده رایج شد. راه‌آهن پتنت نیویورک وست ساید و راه‌آهن یونکرز از سال 1868 تا 1870 با تله‌کابین کار می‌کردند و پس از آن توسط لوکوموتیو حمل می‌شدند. به دنبال آن شرکت راه‌آهن منهتن در سال 1875، راه‌آهن مرتفع ساوث ساید، شیکاگو (1892–) و خطوط مرتفع راه‌آهن مرتفع بوستون (1901–1901) احداث شد. سیستم حمل و نقل شیکاگو به خودی خود به عنوان 'L' شناخته می شود که مخفف کلمه 'Elevated' است. اشتادباهن برلین (1882) و اشتادباهن وین (1898) نیز عمدتاً مرتفع هستند.
1867: مردی از اولین خط آهن مرتفع در آمریکا عبور می کند.
منطقه خرید نیویورک و راه‌آهن مرتفع در خیابان ششم، از خیابان 18، 1899.
میدان گریلی (اکنون میدان هرالد) و خط آهن قطار مرتفع[راه‌آهن مرتفع]، شهر نیویورک، ایالات متحده آمریکا، 1896.
1879: منظره ای از خیابان پرل، قطاری مرتفع در اطراف یک مسیر منحنی در خیابان سوم «ال»¹ حرکت می کند، همانطور که از کوئنتیس لیپ در منهتن پایین، شهر نیویورک خارج می شود. کالسکه های اسب سوار در خیابان های پایین تر حرکت می کنند. بندر نیویورک در پس زمینه قابل مشاهده است.
1. خط خیابان سوم IRT، که معمولاً به عنوان خیابان سوم مرتفع، خیابان سوم ال، یا برانوکس ال شناخته می شود، یک راه‌آهن مرتفع در منهتن و برانوکس، شهر نیویورک بود. این شرکت که در اصل توسط راه‌آهن مرتفع نیویورک که یک شرکت مستقل راه‌آهن بود اداره می شد، توسط شرکت حمل و نقل سریع اینتربورو (IRT) خریداری شد و در نهایت به بخشی از سیستم متروی شهر نیویورک تبدیل شد.
بخشی از راه‌آهن مرتفع، معروف به ال، بر فراز میدان چتم در بووری. سیستم ریلی در سال 1870 تکمیل شد.
