|
جدال چهارشنبه‌شب چلسی و برایتون در لیگ کاپ فاصلهٔ دیدگاه ژورنالیستی و دیدگاه پوپولیستی بود. در شرایطی که با دیدگاه پوپولیستی باید برایتون به‌راحتی برندهٔ بازی می‌شد؛ اما این اتفاق نیفتاد و برندهٔ بازی همان دیدگاه ژورنالیستی بود که در هفته‌های قبل می‌گفت چلسی با پوچتینو روند روبه‌رشدی دارد. از ترکیب تیم ها شروع کنیم.
ترکیب دو تیم
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
بازی در شرایطی آغاز شد که پوچتینو همان سیستم معروف خود را اجرا می‌کرد. ترکیب او ۱_۳_۲_۴ همیشگی بود. fه طور خلاصه، پوچتینو در حال قدم زدن,یک درهم‌ریختگی بود. وزن غیرقابل کنترل تیم اصلی چلسی به خوبی محرز است و لمپارد پس از بازی نیوکاسل اذعان کرد که داشتن تعداد قابل توجهی از بازیکنان که به آینده خود در استمفورد بریج فکر می‌کنند نیز به پویایی رختکن در آخرین بخش فصل 23-2022 آسیب رسانده است. او افزود:”من فکر میکنم برخی برای مدتی به این موضوع توجه داشته‌اند و این بخشی از مشکل بوده است. رقابت در این لیگ یا در این سطح سخت است اگر برخی از بازیکنان در آن حد وسط باشند و تعداد آنها بسیار زیاد باشد، اوضاع بدتر هم می‌شود.”
و در آن سمت اما دزربی به دنبال مالکیت توپ برای خلق موقعیت بود. بازی برای او زمانی جذاب بود که توپ را در اختیار داشت؛ نه زمانی که توپ در اختیار تیم حریف بود. ایده او این بود که اگر فوتبال بازی‌کردن را دوست داری، چرا باید منتظر توپ دوم، ارسال توپ سرضرب و بی‌هدف یا توپ برگشتی باشی؛ وقتی می‌توانی کار را از دفاع شروع کنی؟ در این صورت کنترل دست تو است و اگر بتوانی حریف را به سمت خودت بکشی، فضایی در پشت سرش برای حمله در اختیار داری. چند موقعیت هم ساختند... اما سانچز به اعتماد به نفس رسیده بود.
اما پوچتینو زرنگ‌تر از آن بود که دم به تله بدهد. او از عقب پرس می‌کرد و همین بود که دزربی را عصبانی می‌کرد. او تأکیدش بر پاسکاری از عمق دفاع را برای منتقدان واقعی‌اش این‌طور توجیه می‌کند که این در واقع نقطه قوت تیم او است و باعث پیشرفت بازیکنانش می‌شود. چلسی اما علاقه‌ای به‌پاس کاری در بین فضاها نداشت. او ترجیح می‌داد که تیمش از عقب پاسکاری کند و آرام‌آرام به دروازه برسد. به همین خاطر هم بود که پاس‌های چلسی بیشتر به مقصد می‌رسید. از سمتی تیم روبرتو دزربی گرفتار غروری بود که به آن گرفتار شده بود و تیم پوچتینو سعی داشت ثابت کند که هواداران راجع به آنها اشتباه می‌کنند.
تاکتیک حملات
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
سعی چلسی بر موقعیت‌سازی از کناره‌ها بود. اما روبرتو دزربی کناره‌ها را بسته بود و همین کار را سخت می‌کرد. البته اصل بازی جدال بین دو مهاجم نوک بود. جدالی بین نیکولاس جکسون و ایوان فرگوسن دو مهاجمی که یکی در جستجوی سیستمی مناسب برای خود بود. ایوان فرگوسن سعی داشت در نقطهٔ کور دفاع چلسی جای‌گیری کند و در یک‌لحظهٔ مناسب زهر خود را بر خط دفاعی چلسی بریزد.
اما همتای او یعنی نیکولاس جکسون منتظر توپی بود که برای او بفرستند تا استفاده کند. انگار یک شماره 9 است. البته یادمان نرود که اعتمادبه‌نفس به وجود آمده نیز در گل‌زنی جکسون مؤثر بود. نمی‌دانیم شاید حرف‌های پوچتینو مثل ناقوس کلیسا در ذهن جکسون تکرار می‌شد که می‌گفت: اما ما می‌خواهیم به بازیکنان اعتمادبه‌نفس بدهیم تا آنها بتوانند کار خودشان را به نحو احسن انجام دهند. ما در چلسی هستیم و این باشگاه باید همیشه جام ببرد و ما هم برای بردن جام تحت‌فشار هستیم. راه زیادی تا پایان فصل باقی‌مانده است و نباید از الان خودمان را بازنده بدانیم...
و شاید دی زربی هم از شکست تیمش آگاه بود که می‌گفت: من فکر میکنم حق آنها این بود که امتیازات بیشتری به دست بیاورند چون بسیاری از بازی‌هایی که در طول این فصل برگزار کرده‌اند را تماشا کردم و شاهد عملکرد آنها در زمین بودم...
|
