محمدرضا رمضانیمن هم مثل هر آدم دیگه ای کامل نیستم و نقاط ضعف خودم دارم.
ولی در کل اگه ما تو زندگیمون به این نتیجه برسیم که نباید هر کسی قضاوت کرد و هیچکسی به خاطر اینکه سلیقه و علاقش شبیه ما نیست دشمن فرض کنیم ، میشه به آرامش رسید.
مثلاً اگر کسی فلان بازیکن برتر از بازیکن مورد علاقه ما بدونه ، نباید بهش توهین کنیم و اون از خودمون برنجونیم.
اون خط فکریش با ما فرق داره و هر کسی از دیدگاه فکری خودش نظر خودش میده.
به طور کلی توهین کردن در هر شرایطی اشتباست.
ما به دنیا نیامدیم که همدیگر آزار بدیم ، ما باید به هم کمک کنیم و دنیا قشنگ کنیم.
انسان ها با دشمنی ، هوس بازی ، نژاد پرستی ، حرص و طمع خودشون فقط به همدیگه ضربه زدند.
من همیشه میگم آدم باید تو زندگی از خودش یک نام نیک به جا بزاره و برای جامعه مفید باشه.
چون تحت هر شرایطی آخرش ما در این دنیا مهمان هستیم و چه بهتر که با شرافت زندگی کنیم و بعد از مرگ نیز از ما به نیکی یاد بشه.
مثل امیر کبیر و انسانهای بزرگی که تا هزاران سال دیگه ازشون به عنوان یک انسان توانا و شریف که تمام تلاشش برای آبادانی و پیشرفت ایران انجام دادند به نیکی یاد میشه.
