به نام خداوند جان و خرد
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مست عشق؛ وقتی مولانا با شهاب حسینی میرقصه!
بذار از همین اول بگم:
«مست عشق» فیلمیه که یا یه جرعه از جامش می‌خوری و دیوونه‌ش می‌شی، یا کل فیلمو نگاه می‌کنی و آخرش فقط می‌پرسی: چی شد دقیقاً؟!»
اما اگه ذره‌ای ته دلت دنبال معنا، عشق، عرفان یا اصلاً یه حس ناب باشی، این فیلم یه سفر واقعی‌ـه... یه سماع سینمایی!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چی باعث شد این فیلم اینقدر سر و صدا کنه؟
اول از همه اینو بدون که «مست عشق» یه فیلم عادی نیست. این یه پروژه مشترک بین ایران و ترکیه‌ست، با یه داستان بین‌المللی، بازیگرای درجه‌یک، لوکیشن‌های خفن و از همه مهم‌تر، موضوعی که هنوزم خیلیا باهاش درگیرن:
رابطه‌ی شمس تبریزی و مولانا.
آخه کیه که مولانا رو نشناسه؟ همون شاعری که توی هر صفحه‌ی اینستاگرام و هر استوری غم‌انگیز یه بیت ازش می‌چسبونن! ولی تا حالا کسی اینجوری فیلمش نکرده بود. «مست عشق» اومده و گفته بیاید مولانا رو از دل کتابا بکشیم بیرون، بندازیم وسط زندگی روزمره، نشون بدیم چطوری با شمس تبریزی آشنا شد، چطوری از یه فقیه خشک مذهبی تبدیل شد به شاعری عاشق و دیوونه‌ی رقص و دف و شعر!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بازیگران؟ یه ترکیب طلایی!
شهاب حسینی: نقش شمس تبریزی رو بازی می‌کنه. همون اول که میاد، انگار باد عرفان با خودش اومده! لحنش، نگاهش، رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی‌ش... همه چی انگار داره می‌گه: "من از یه جای دیگه‌ام!"
اصلاً آدم حس می‌کنه شمس واقعی هم اینطوری بوده؛ مرموز، بی‌قید، عاشق، عجیب و رها.
پارسا پیروزفر: نقش مولانا. یه بازی آروم، درونی و پر از حس. اول فیلم، یه مولانای منطقی، حساب‌گر و علمی می‌بینیم. ولی کم‌کم، با ورود شمس، داره وا می‌ره، تَرَک می‌خوره، دل می‌بازه، شک می‌کنه، عاشق می‌شه. یه مسیر تحولی واقعی، نه شعاری.
بقیه‌ی بازیگرا مثل سلما ارگچ و بوراک توزکوپاران هم نقش‌های مکمل خوبی دارن. هرچند همه چی دور شمس و مولانا می‌چرخه.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
از فیلمبرداری تا موسیقی؛ یه طوفان حسی!
فیلم توی لوکیشن‌های تاریخی ترکیه و یه بخشی هم ایران فیلمبرداری شده. از اون خونه‌های آجری با پنجره‌های چوبی گرفته، تا کاروانسراهای قدیمی و بازارهای شلوغ، همه چی حس قرن هفتم رو زنده کرده.
موسیقی؟ شاهکار! دف، نی، صدای حزن‌انگیز عرفانی، نوای شعرای مولانا، همه با هم یه حال و هوای روحی عجیب بهت می‌دن. انگار واقعاً داری تو یه محفل صوفیانه قدم می‌زنی.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اما... ایراد هم داشت؟ اره، داشت!
بیا روراست باشیم:
ریتم فیلم کند بود. بعضی جاها حس می‌کردی داره کش میاد. مخصوصاً اگه حوصله‌ت سر بره یا خیلی با مفاهیم عرفانی آشنا نباشی، ممکنه وسطش بخوای سوییچ کنی به یه فیلم مارول!
روایت خطی نبود. یه کم رفت و برگشت زمانی داره که گاهی گیج‌کننده می‌شه. مخصوصاً برای کسی که نمی‌دونه کی به کیه و چرا شمس اینجوری حرف می‌زنه.
و شاید بزرگ‌ترین ایراد برای بعضیا: فیلم یه جورایی مرز بین عشق عرفانی و عشق انسانی رو خیلی نازک تعریف کرده. همینم باعث شده خیلیا نقد کنن که چرا رابطه‌ی شمس و مولانا اینقدر «شخصی» و نزدیک نشون داده شده. بعضیا گفتن «شبه‌عشقیه»، بعضیا گفتن «افراط در عشق عرفانی». خلاصه، حاشیه داشت.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ولی درنهایت، چرا باید ببینیش؟
چون این فیلم فرق داره. اگه از اون فیلمای کلیشه‌ای خسته‌ای که یا یه مشت شوخی بی‌مزه‌ان یا کپی‌برداری از داستانای تکراری، «مست عشق» مثل یه لیوان چای داغ با عطر هل و دارچینه وسط زمستون!
«باهاش می‌ری به دل تاریخ»
«یه رابطه عجیب‌وغریب رو لمس می‌کنی»
«حرفای عمیقی می‌شنوی که می‌تونه تا یه هفته ذهنتو مشغول کنه»
«و آخرش، شاید یه‌ذره مستِ عشق بشی...»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
توصیف در یک جمله:
«مست عشق» فیلمیه برای دل، نه برای منطق. برای اون لحظههایی که میخوای بفهمی یه شاعر چطوری دیوونه‌ی خدا شد...
مطلب از DON VIHAN
