به نام خدا
.
باید که دلی را پرِ از نور نماییم
اندوه و فغان را ز همه دور نماییم
.
در هر سخنی هر نظری عشق بورزیم
احساسِ بشر یکسره منظور نماییم
.
نیکی بکنیم و طلبش اجر نخواهیم
هر قهر و غضب راهیِ تا گور نماییم
.
تا چند فقط خود به تماشا بنشینیم ؟
با یاد نمودن همه مجهور نماییم
.
در عین درستی ز طلب چشم بپوشیم
ما مهر به این مردم رنجور نماییم
.
تنها دگران را به نکویی ننشانیم
خود را به نکویی ها¹ مجبور نماییم
.
ما داورِ خود گشته ز اغیار نگوییم
پس چشم قضاوت گرِ خود کور نماییم
.
حاشا که ز بهر غم و اندوه نویسیم
اندازه‌ی خود ما همه مسرور نماییم
.
۱:اختیار شاعری ابدال دارد (آوردن یک هجای بلند به جای
دو هجای کوتاه)
