مهدی محمدیداداش اگه بخوای بدونی یه پیست اتومبیلرانی استاندارد واقعاً باید چطوری باشه، بیا ببین تو دنیا چیکار می‌کنن.
نه این افتضاحی که تو پیست آزادی دیدیم…
📌 اول از همه: دیواره‌های ایمنی مخصوص (نه لاستیک کهنه!)
پیستای درست و حسابی دنیا مثل اسپا بلژیک یا سوزوکا ژاپن از چیزایی به اسم TechPro Barrier یا SAFER Wall استفاده می‌کنن.
این دیواره‌ها چند لایه‌ان، ضربه رو جذب می‌کنن، جون راننده رو نجات می‌دن.
اون‌وقت اینجا با لاستیک بسته‌بندی شده و طناب، می‌خوان جون آدما رو حفظ کنن!
📌 دوم: منطقه فرار بعد از پیچ (Run-off Area)
تو پیچ‌های خطرناک باید یه فضای خالی، با شن یا آسفالت مخصوص باشه که اگه راننده کنترل ماشینو از دست داد، بتونه ماشینو نگه داره یا کم‌کم متوقف بشه.
تو پیست آزادی اکثر پیچا هنوز هم یا حفاظ نداره یا دقیقاً دیوار بغل پیسته! یعنی عملاً هر اشتباهی = برخورد مستقیم!
📌 سوم: تشک‌های ضربه‌گیر مخصوص (Crash Pads)
این تشک‌ها مخصوص جذب ضربه‌ان، باید توی نقاط مشخص همیشه ثابت باشن.
نه اینکه مثل الان، آخر اسفند از یه پیچ وردارن ببرن بذارن ته پیست!
یعنی یه جا رو امن کنی، اون یکی رو بکنی قتلگاه؟ این کجاش منطقیه؟
📌 چهارم: آمبولانس واقعی، نه آمبولانس اسمی
تو مسابقات استاندارد مثل فرمول ۱، حداقل دو تا آمبولانس پیشرفته با پرسنل آموزش‌دیده کنار پیستن.
یه تصادف که پیش میاد، کمتر از یک دقیقه تیم پزشکی بالای سر راننده‌ست.
اینجا چی؟ یه آمبولانس خصوصی که حتی ابزار نجات اضطراری نداره، راننده بی‌حرکت افتاده، کسی نمی‌دونه چیکار کنه!
📌 پنجم: مارشال‌های حرفه‌ای + پرچم دیجیتال
تو پیستای درست، پرچم‌داری یعنی کار دقیق. بعضی جاها دیگه از پرچم رد شدن، دارن با LED و هشدار دیجیتال کنترل می‌کنن.
اینجا گاهی مارشال حتی نمی‌دونه کی باید پرچم زرد بده، کی باید مسابقه رو متوقف کنن!
⚠️ آخرش چی شد؟
یک عکاس جوون، به خاطر نبود تجهیزات، نبود تصمیم‌گیری، نبود اصول، جونشو از دست داد.
و بازم خبری از استعفا، پیگیری قضایی یا اصلاح اصولی نیست.
یه جمله ساده:
پیست یعنی ایمنی، نه فقط آسفالت دور تا دور.
وقتی جون ی نفر به تصمیم یکی بنده که تشک رو از این‌ور ورداره بذاره اون‌ور، یعنی یه جای کار خیلی خیلی خرابه.
