طرفداری | والری برومل (Valeriy Brumel) زاده 14 آوریل 1942 در روستای تولبوزینوی شوروی سابق و روسیه کنونی است. او فرزند دانشمندان زمین‌شناس شوروی یعنی نیکولای الکساندروویچ برومل آلمانی‌الاصل و مهندس لیودمیلا یاکوفلونا بود. تولد والری در زمانی رخ داد که گروه زمین‌شناسی به رهبریت پدر و همکاری مادر در منطقه‌ای از روسیه در حال کاوش بودند. در سال 1954، خانواده برومل به شهر ورشیلوفگراد یا لوهانسک کنونی مهاجرت کردند. او در زمان تحصیلش در مدرسه، با توصیه معلم ورزش خود در مسابقات پرش ارتفاع اردوی تابستانی شرکت کرد تا با رکوردهای خوب خود، به عنوان یک استعداد به ورزش دو و میدانی شوروی معرفی شود. او در سال 1956 با ثبت رکورد 1.6 متر به عنوان قهرمان شهر خود در پرش ارتفاع شناخته شد. والری، یک سال بعد، رکورد خود را 15 سانتی‌متر افزایش داد تا به قهرمانی مسابقات دانش‌آموزی اوکراین برسد.
در سال 1959، این ورزشکار در موسسه تربیت بدنی خارکوف تحصیل کرد و به مدرک کارشناسی ارشد ورزش رسید. او که هم‌زمان با ماجراجویی ورزشی خود، در کارخانه روغن نیز مشغول به کار بود، پس از حضور در مسابقات مختلف مورد توجه سرمربی دو و میدانی شوروی قرار گرفت تا از این پس، ملی‌پوش شود. مسابقاتی که توجه مربیان تیم ملی شوروی را به خود جلب کرد، اسپارتاکیاد شوروی بود که این ورزشکار با پرشی 195 سانتی‌متری، رتبه سوم را پس از ملی‌پوشان کشورش به دست آورد. والری در نخستین چالش خود به المپیک 1960 رم اعزام شد. او در مرحله مقدماتی با پرش موفق خود به فینال رسید تا یکی از ورزشکاران شوروی در برابر جان توماس، ورزشکار مطرح پرش ارتفاع از آمریکا باشد. توماس که رکوردی 202 سانتی‌متری داشت، از جمله مدعیان طلای این دوره از المپیک بود. در فینال، پس از تنظیم ارتفاع میله روی 214 سانتی‌متر، تنها سه ورزشکار شوروی با حضور برومل و توماس آمریکایی در کورس باقی مانده بودند. برومل در دومین تلاش خود در پرش ارتفاع‌های 214 و 216 سانتی‌متر به موفقیت رسید تا پس از ناکامی رقیب آمریکایی در پرش 216 سانتی‌متری، مدال نقره خود را قطعی کند. درخشش شوکلادزه، هم‌وطن برومل در نخستین پرش‌های خود در این دو ارتفاع باعث شد تا برومل به مدال نقره المپیک برسد و طلا را به هم‌وطنش تقدیم کند.
پس از المپیک رم، برومل یکی از ورزشکاران برجسته پرش ارتفاع جهان شد زیرا به دو طلای یونیورسیداد در مسابقات 1961 صوفیه با 225 سانتی‌متر و 1963 پورتو آلگره با 215 سانتی‌متر رسید. او در مسابقات قهرمانی 1962 اروپا نیز با ثبت ارتفاع 221 سانتی‌متر به طلای دیگری، بالاتر از شوکلادزه و رقیب سوئدی خود رسید. پیروزی‌های پیاپی برومل، او را به یکی از مدعیان طلای المپیک 1964 توکیو تبدیل کرد. هدف اصلی برومل، کسب طلای این دوره از المپیک بود و به همین دلیل، در یک ورزشگاه متروکه و به دور از دیدگان ورزشکاران دیگر به تمرینات سخت انفرادی شامل بدن‌سازی و آمادگی ذهنی پرداخت. سپس نوبت به المپیک توکیو رسید اما شروع برومل، کمی نگران‌کننده بود زیرا او در دو پرش نخست خود در ارتفاع 203 سانتی‌متر، ناموفق بود و همین امر، او را در آستانه حذف از مرحله مقدماتی قرار داده بود. سرانجام پرش سوم، موفقیت‌آمیز بود تا با موفقیت در نخستین پرش 206 سانتی‌متری، برومل یکی از فینالیست‌های این دوره از المپیک شود. رقیب اصلی برومل همانند المپیک پیش، جان توماس آمریکایی بود. هر دو ورزشکار تا ارتفاع 209 سانتی‌متر، پرش نخست موفقی را سپری کردند اما لغزش توماس در نخستین پرش دو ارتفاع 212 سانتی‌متر و 216 سانتی‌متر، در حالی که برومل نخستین پرش موفقی را داشت، باعث شد تا نماینده شوروی به کسب طلای المپیک امیدوار شود. سرانجام پس از پرش موفق هر دو ورزشکار در نخستین تلاش برای ارتفاع 218 سانتی‌متر و ناموفقیت هر دو در سه تلاش 220 سانتی‌متر، این برومل بود که به لطف پرش‌های نخست موفقش، طلای توکیو را به نام خود کرد.
پس از طلای توکیو، برومل مدتی طولانی استراحت کرد و در حالی که از تمرینات آماده‌سازی خود به همراه هم‌کلاسی سابق خود به خانه بازمی‌گشت، دچار حادثه رانندگی شد. برومل و دوستش که سوار بر روی موتورسیکلتی بودند، در این حادثه از روی موتور به سمت ستونی بتنی پرتاب شدند تا در اثر آن، پای برومل دچار شکستگی شود. در ابتدا، پزشکان قصد داشتند تا پای قهرمان المپیک را قطع کنند اما چندین عمل جراحی، برومل را از این تراژدی نجات داد. او با حمایت رقیب اصلی خود یعنی توماس آمریکایی، توانست آرام آرام خود را مهیای حضوری مجدد در مسابقات ورزشی کند. برومل در بازگشت به رکوردهای 205 سانتی‌متر و 209 سانتی‌متری رسید اما مصدومیت‌هایش از ناحیه رباط زانو و تاندون آشیل باعث شد تا در سال 1970، برای همیشه از دنیای ورزش خداحافظی کند. دوری از ورزش، فعالیت‌های هنری برومل را افزایش داد و او در سال 1970، در فیلم «ورزش، ورزش و ورزش» بازی کرد. او هم‌چنین به نوشتن نمایش‌نامه، فیلم‌نامه و کتاب مشغول شد تا داستان زندگی ورزشی خودش را به تاریخ شناسایی کند. یکی از نمایش‌نامه‌های برومل با نام «دکتر نظروف» به پزشکی که پاهایش را از قطع شدن نجات داد، تقدیم شده بود. در سال 1972، فیلم «حق پریدن» با فیلم‌نامه‌ای از این ورزشکار اکران شد. او در 26 ژانویه 2003، پس از نبردی طولانی با سرطان، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. او در 60 سال عمر خود، یکی از محبوب‌ترین ورزشکاران شوروی بود و اغلب با یوری گاگارین افسانه‌ای مقایسه می‌شد.
از سری خاطرات ورزشی
درک هو، موجسوار مطرح هاوایی؛ از خرده جنایات تا قهرمانی جهان در سال 1993
راجر کالارد، بدنساز آمریکایی و بازیگر فیلم و سریال؛ از آقای میشیگان تا واندر وومن
ریکو کایری، پاورلیفتر فنلاندی؛ قویترین مردی که قویترین مرد جهان نشد
