🏆 💙 چلسی3 - 0 پاری‌سن‌ژرمن ⚽🔥
دونالد ترامپ همزمان با هو شدن سرود ملی آمریکا توسط برخی تماشاگران، سلام نظامی داد.
به گزارش فوتبال 360، فینال جام‌جهانی باشگاه‌ها به میزبانی استادیوم مت‌لایف نیوجرسی برگزار شد و در نهایت چلسی با برتری قاطع بر پاری‌سن‌ژرمن، جام قهرمانی را به نام خود زد. همزمان با برگزاری دیدار، جت‌های جنگنده آمریکایی بر فراز استادیوم در حال پرواز بودند و بیش‌ترین تدابیر امنیتی برای برگزاری این دیدار اتخاذ شده بود.
نکته جالب‌توجه این دیدار اما نه حضور رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در استادیوم، بلکه سلام نظامی ترامپ پیش از آغاز مسابقه بود. این زمین کمتر از یک سال دیگر به میزبانی همین استادیوم، فینال جام‌جهانی 2026 را میزبانی خواهد کرد و بار دیگر توجه تمام جهان را به مستطیل سبز در آن سوی آتلانتیک جلب می‌کند.
سلام نظامی در ابعادی به این گستردگی در فوتبال و رخدادهای پر بیننده در جهان، فراتر از یک خبر است و گویا به جهان «ستیزه‌جویی» را مخابره می‌کند. پیش از این صدالبته ترامپ به‌دنبال ترور نافرجامش پیش از انتخاب دوباره به‌عنوان رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، با شعار انتخاباتی‌اش نشان داده بود چه در سر خواهد داشت و ظاهراً برای رسیدن به هدف ایده‌آلش، بیش از پیش عجله دارد. شعارهای انتخاباتی او خیلی زود جایش را به سلام نظام در دیدار سوپربول 2025 داد.
روز، داخلی، زمین فوتبال
از طرفی جنگ فرسایشی اوکراین و روسیه، از طرف دیگر تحولات سریع خاورمیانه یکی پس از دیگری، صرف‌نظر از رخدادهای حاضر در شرق دور، یادآور روزهای پرالتهاب پیش از آغاز جنگ‌جهانی دوم است؛ وقتی آدولف هیتلر با ایدئولوژی و شعار «بازگرداندن شکوه به آلمان»، قدم در مسیری بدون بازگشت گذاشت. او در نهایت به‌دنبال تنگ‌تر شدن محاصره برلین، چاره‌ای جز خودکشی و سپردن آتش زدن کالبدِ بی‌جانش به اندک نظامیان وفادارش ندید.
پیش از آنکه جنگ جهانی دوم آغاز شود، اقتصاد سیاسی در قاره اروپا خبر از آغاز این مهم می‌داد. هیتلر به‌خوبی از پسِ تبلیغات سیاسی‌اش با میزبانی آلمان از المپیک برلین برآمده بود و آنگاه، تصمیم به پیوست اتریش و حمله به لهستان گرفت. پیش از آن که جهان با ایدئولوژی هیتلر سرشاخ شود، قرار بود در دسامبر 1935 تیم ملی آلمان به دعوت انگلیس در استادیوم وایت‌هارت‌لین لندن به میدان رود.
استادیوم وایت‌هارت‌لین در پایتخت انگلیس، پرچم آلمان نازی را به دستان باد بسپارد. در سپتامبر همان سال و به‌واسطه سیاست‌های یهودستیزانه هیتلر در قامت صدراعظم آلمان، ازدواج یهودی‌ها با نژاد آلمانی ممنوع و جرم‌انگاری شده بود.
صدالبته به نظر نمی‌رسید سوءقصدی در انتخاب استادیوم وایت‌هارت‌لین به‌عنوان میزبان دیدار با آلمان رخ داده باشد. در سال‌های بین ۲ جنگ جهانی، دیدارهای تیم ملی انگلیس نه صرفاً در ومبلی بلکه به میزبانی استادیوم‌های مختلف انجام می‌شد. آرسنال 3 بار از دیدارهای تیم ملی پذیرایی کرد و این بار، نوبت به دیگر تیم پایتخت در نیمه سفید لندن می‌رسید.
«سواستیکا» بر فراز وایت‌هارت‌لین
پیشنهاد تحریم حضور در استادیوم، توسط کابینه نویل چمبرلین پذیرفته نشد و دولتمردان انگلیسی صرفاً به افزایش چشمگیر قیمت بلیت، رضایت دادند. در مصاف تاتنهام با برنلی، حدود 6000 هواداران تاتنهام به نشانه اعتراض به این تصمیم از زمین مسابقه خارج شدند.
اعتراض‌ها بی‌فایده بود. بازی در موعد مقرر به میزبانی خانه تاتنهام برگزار شد. بازیکنان تیم ملی آلمان سلام نازی همزمان با پخش سرود ملی این کشور را به نمایش گذاشتند‌و در حضور بیش از 10 هزار هوادار آلمانی و بی‌شمار پلیس برای تامین امنیت دیدار، ناگهان پرچم آلمان نازی بر فراز ضلع شرقی استادیوم پایین افتاد. یکی از هواداران رقیب، طناب نگهدارنده پرچم را با چاقو برید!
بازی با برتری انگلیس به پایان رسید اما هیتلر به هدفش رسیده بود! سلام نازی بازیکنان تیم ملی آلمان در چنین استادیومی، مهم‌ترین خبر جهان نام داشت. با این حال، چمبرلین قصد نداشت دست از سازش با هیتلر برداشته و او را فردی بی‌خطر برای جهان معرفی نکند. این سیاست تا سال 1938 ادامه داشت.
14 می 1938، این بار تیم ملی انگلیس برای برگزاری دیداری دوستانه به آلمان رفت. بازیکنان انگلیس مقابل نماینده رایش سوم روی سکوهای استادیوم، سلام نازی دادند؛ کمتر کسی در آن صحنه به چشم‌هایش اطمینان داشت! بازیکنان تیم ملی انگلیس با راست کردن دستانشان، پیام «هایل هیتلر» را به جهان مخابره کردند!
از پیوست اتریش تا «جمعه سیاه»
سلام نازی بازیکنان تیم ملی انگلیس در الیمپیا اشتادیون برلین، نماد پروپاگاندای هیتلر، مقابل چشمان یوزف گوبلس، هرمان گورینگ و رودولف هس، زنگ خطر را به صدا درآورده بود. اخبار داخلی انگلیس از این حکایت داشت پیش از آغاز مسابقه، دولت چمبرلین به بازیکنان اجازه داد همزمان با پخش سرود ملی آلمان، سلام نازی دهند تا روابط بریتانیا و آلمان به خطر نیفتد.
پس از به صدا درآمدن سوت آغاز دیدار به میزبانی برلین، دیگر اهمیتی نداشت چه در زمین مسابقه می‌گذرد. تنها 475 روز پس از سلام نظامی بازیکنان انگلیس در برلین، جنگ جهانی دوم آغاز شد و نویل چمبرلین، نخست وزیر محافظه‌کار بریتانیا در روزهای ابتدای جنگ، روز 10 می 1940 جای خود را به وینستون چرچیل داد. آن روزها، قرار بود سیر تاریخ جهان به‌گونه‌ای دیگر رقم بخورد.
سودای جهان‌گیری هیتلر، از پیوست اتریش تا اشغال لهستان، هلند و فرانسه، به بمباران شهرهای لندن، بیرمنگام، بریستول، هال، لیورپول و گلاسگو رسید. روزی که لندن توسط لوفت‌وافه (نیروی هوایی رایش سوم) بمباران شد، کمینه 430 نفر کشته شدند و بالغ بر 1600 نفر زخمی بر جای ماند.
بمباران بریتانیا فراتر از «جمعه سیاه» اما تا پنجاه‌وهفتمین شب متوالی ادامه یافت. در نهایت با گسترش جنگ به جبهه شرق، ائتلاف پیش از جنگ آلمان و اتحاد جماهیر شوروی، دیری نپایید تا سلسله شکست‌های «هیتلر» از زمین‌گیر شدن در خاک سرد مسکو آغاز شود و تاریخ را فاتحان آنگونه که می‌دانیم، بنویسند!
