طرفداری | می‌دانم اگر الان می‌توانستی حرف بزنی، به من می‌گفتی: «استاد، گریه را بس کن. فردا بازی داری و پسربچه‌هایت به تو نیاز دارند، قوی و آماده باش.» قول می‌دهم بیچو [رفیق]، میرم براش. تو آرام بخواب، میراث تو همیشه با ما خواهد بود.
-پیام ژوزه مورینیو در اینستاگرام
کوستا و مورینیوی جوان در پورتو؛ زوجی موفق
بعد از مرگ ناگوار دیوگو ژوتا و برادرش در حادثه‌ی دلخراش رانندگی، فوتبال پرتغال بار دیگر در سوگ مرگ یکی دیگر از عزیزانش عزادار شد.
این‌بار ژرژ کوستا، کاپیتان تیم فراموش‌نشدنی ژوزه مورینیو در پورتو و فاتح لیگ قهرمانان اروپا، در سن ۵۳ سالگی از میان ما رفت. او روز گذشته، در اردوی تمرینی پورتو در ورزشگاه الیوال، دچار ایست قلبی شد.
پیش‌تر در سال ۲۰۲۲ با حمله‌ی قلبی مواجه شده بود، ولی خطر از کنار گوشش گذر کرده بود. ولی این‌بار آن‌قدر خوش‌شانس نبود!
ظاهراً «کاپیتان کاپیتان‌های تاریخ پورتو» پس از یک گفت‌وگوی تلویزیونی با اسپورت‌تی‌وی، چندین‌بار از گرمای شدید شکایت کرده بود. گویی تقدیر، آخرین هشدارها را به او داده بود.
تیم پزشکی باشگاه فوراً وارد عمل شد، با دفیبریلاتور برای بازگرداندن او تلاش شد، توفیقی حاصل نشد. سرانجام به بیمارستان سائو ژوائو منتقل و به بخش مراقبت‌های ویژه سپرده شد؛ جایی که دیگر تاب نیاورد و در ظهر همان روز، چشم از جهان فرو بست. کاپیتان مبارز در مقابل سرنوشت کاری از دستش ساخته نبود.
مدافع میانی سخت‌کوش پرتغالی، از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۵، پیراهن پورتو را در ۳۲۴ مسابقه بر تن کرد. شاید صدای کلیشه‌ی همیشگی به گوش برسد اما کوستا با رشادت و تعصب، قلب و روح خود را برای باشگاه محبوبش گذاشت.
در واقع بی‌آنکه بدانیم، امروز، فوتبال، یک رهبر واقعی را از دست داده است اما شکی نداشته باشید باشگاه «اف‌سی پورتو» برای همیشه تصویر کاپیتان قهرمان خود را در خاطره‌های به‌یادماندنی‌اش حفظ خواهد کرد.
شهرت جاودانه او مدیون حضور مؤثر به‌عنوان کاپیتان ژوزه مورینیو در تیم افسانه‌ای پورتو بود؛ همان تیمی که در سال ۲۰۰۴، بازی به بازی، قدم به قدم و ضربه به ضربه جلو رفت تا رویای غیرممکن را به واقعیت تبدیل کند و لیگ قهرمانان اروپا را به فتح خود درآورد.
پورتوی با مدیریت مورینیو و رهبری کوستا در میادین نبرد، یکی پس از دیگری، بعد از دور مقدماتی و کسب مقام دوم گروه بعد از رئال مادرید، منچستریونایتد، لیون و دپورتیوو لاکرونیا را در دور حذفی از پیش رو برداشت و در فینال با پیروزی قاطع ۳ بر ۰ برابر موناکو، تاج قهرمانی را بر سر گذاشت. از سال ۱۹۹۵ این اولین باری بود که تیمی خارج از ۴ لیگ برتر اروپا به کسب مقام قهرمانی اروپا نائل می‌شد.
کوستا پیش از آن، جام یوفا را نیز برای پورتو به خانه برده بود و هشت بار همراه با این باشگاه، قهرمان پرتغال شد؛ او همچنین جام بین‌قاره‌ای، پنج بار جام حذفی پرتغال و هشت سوپرجام را با پورتو فتح کرد. هر یک از این عناوین، برگ زرینی از کتاب قطور افتخارات کاپیتان بی‌چون‌وچرای تیم بود.
فتح لیگ قهرمانان با پورتوی مورینیو؛ یک دستاورد خیره‌کننده
مورینیو در سال ۲۰۲۲، کوستا را «رهبر» تیمش نامید و روایتی از روزهای نبرد در سخت‌ترین لحظات را تعریف کرد؛ روزی که مدافع مرکزی‌اش، وظیفه‌ی دشوار و شاید ناخوشایند فرونشاندن خشم مربی در رختکن را پذیرفت، و هنگامی که تیم با دو گل عقب بود، با صدای رسا گفت: «به ما بگو چه غلطی باید بکنیم!»
همان روز، کوستا غیرمنتظره دو گل زد و پیروزی ۳-۲ رقم خورد؛ این واقعه یکی از صدها ماجرای ماندگاری بود که نشان از روحیه‌ی جنگندگی و الهام‌بخش او داشت. نمونه‌ای عالی از رهبران واقعی که در گوشه‌وکنار دیده‌ایم.
در حالی که مورینیو درگیر مسابقه‌ی دور مقدماتی لیگ قهرمانان و صعود فنرباحچه به این رقابت‌ها است، با پیامی صمیمانه در اینستاگرامش وداعی دوباره با کاپیتان افسانه‌ای‌اش داشت، ضمن آن‌که پیش از آن در زمان مصاحبه‌ی مطبوعاتی قادر به کنترل اشک‌های خود نبود.
ژرژ کوستا، سال گذشته برای خدمت به‌عنوان مدیر فوتبال به باشگاه پورتو بازگشته بود. طبیعی بود تا در بیانیه‌ی تیم پس از درگذشت او سنگ تمام بگذارند. در بخشی از آن آمده است:
باشگاه فوتبال پورتو عمیق‌ترین اندوه و شگفتی خود را از فقدان چهره‌ای که در تاریخ این باشگاه غیرقابل چشم‌پوشی است، اعلام می‌کند. در تمام سال‌های زندگی‌اش، چه در زمین و چه بیرون آن، ژورژه کوستا تجسم ارزش‌هایی بود که اف‌سی پورتو را تعریف می‌کند: فداکاری، رهبری، شور و شوق، و روحیه‌ی تسلیم‌ناپذیر برای دستیابی به موفقیت. او نسل‌های مختلف هواداران را تحت تأثیر قرار داد و به یک نماد بزرگ برای پورتو مبدل شد.
میراث ژورژه کوستا برای همیشه در یاد همه‌ی هواداران و تاریخ باشگاه باقی خواهد ماند.
این مدافع ۵۰ بار پیراهن تیم ملی پرتغال را بر تن کرد و در جام جهانی ۲۰۰۲ از نمایندگان کشورش بود.
کوستا مدتی کوتاه در لیگ برتر انگلیس حضور داشت و در فصل ۰۲-۲۰۰۱، ۲۴ بازی برای چارلتون به‌صورت قرضی انجام داد.
از خودگذشته و بی‌باک؛ فرقی نداشت پرتغال باشد یا پورتو
او دوران بازیگری خود را در بلژیک و با استاندارد لیژ به پایان رساند و سپس وارد عرصه‌ی مربی‌گری شد؛ مسیری که او را به سرمربی‌گری در ۱۷ تیم مختلف رساند. از جمله هشت تیم پرتغالی (از جمله براگا) و همچنین تیم‌هایی در قبرس، رومانی، فرانسه، تونس، هند و سرمربی‌گری تیم ملی گابن.
حتی کریستیانو رونالدو که به دلیل عدم حضور در ختم دیوگو ژوتا مورد انتقاد قرار گرفت، در اینستاگرام خود پیامی کوتاه نوشت: «خداحافظ، ژرژ کوستا.»
شاید این برای مردی که فقط یک فوتبالیست نبود، کافی به‌نظر نرسد؛ او در میان چند نسل از بازیکنان معروف پرتغال، به رهبر واقعی و جنگنده‌ای الهام‌بخش بود. مظهر غیرت، استقامت و وفاداری.
کاپیتانی که در آخرین تلاش، در بین زمین تمرین الیوال و بیمارستان سائو ژوائو، به دست همان عضوی که به اندازه‌ی نجیب‌بودنش، بی‌رحم نیز هست، ناموفق ماند. همان قلبی که دل هواداران پورتو را به دست آورده بود.
سه سال پیش جدی‌ترین «کارت زرد» زندگی‌اش را گرفته بود؛ دورانی که در آن، تقریباً همه‌ی سختی‌ها، از جراحت‌های شدید و درد و رنج غیرقابل تحمل را، پشت سر گذاشته بود. اما در پرتغال، هیچ‌کس، نه دوستداران و نه رقبا، نسبت به سرنوشت او بی‌تفاوت نبود.
از این‌رو زمانی‌که کارت قرمز دائمی زندگی‌اش را دریافت کرد، خبر مرگش مثل موجی بزرگ از شگفتی و ادای احترام، سراسر پرتغال را فرا گرفت و پورتو و دوستدارانش را در غم عظیمی فرو برد.
رهبری ذاتی با چهره و اندامی بزرگ که در دوران جوانی همچون برادر و بزرگ فامیل به‌حساب می‌آمد، او را به یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌های تاریخ باشگاه تبدیل کرد. جایگاهی که با افتخاراتش برجسته‌تر شد؛ افتخاراتی که او را به‌عنوان «کاپیتان» پنجمین قهرمانی متوالی (پنتا) رساند، موفقیتی بی‌نظیر در فوتبال پرتغال، جایی که او همچنان سومین بازیکنی است که بیشترین تعداد جام را با پیراهن «اژدهایان» به دست آورده است.
همان کاپیتانی که هرگز زمین را خالی نگذاشت. از سرسخت‌ترین و بی‌باک‌ترین مدافعان و جان‌نثاران قلمروی «اژدهایان» بود.
