طرفداری | تیمی از دسته دوم، و اگر بخواهم روشن‌تر با حساب و کتاب قدیم بیان کنم، تیمی از دسته چهارم توانست منچستر یونایتد، ۲۰ بار قهرمان انگلستان و ۳ بار قهرمان اروپا و ده‌ها جام حذفی را با تمامی افتخارات و عظمت گذشته‌اش شکست دهد. تحقیرآمیز بود.
باشگاهی که با لقب «ملوانان» شناخته می‌شود، در سال ۱۸۷۸ با نام باشگاه فوتبال گریمزبی پلهام تأسیس شد. یک سال بعد نام خود را به گریمزبی تاون تغییر داد و در سال ۱۸۹۸ به ورزشگاه فعلی خود، بلاندل پارک، نقل‌مکان کرد. این جایی است که یونایتد را سر بریدند.
این تیم دو بار در دهه ۱۹۳۰ به نیمه‌نهایی جام حذفی انگلیس رسیده است، ولی این پیروزی برای تیم شمال شرقی در برابر یونایتد در این دوران معنای دیگری دارد. حتم داشته باشید مربی برجسته‌ی پیشین باشگاه، بیل شنکلی، به بچه‌های گریمزبی افتخار می‌کرد و هنوز هم در آن بالا لبخند بر چهره‌ی خود دارد.
طرفداران گریمزبی هم در سکوی ورزشگاه جمع‌وجور خود منچستر یونایتد را به بازی گرفتند. آن‌ها یونایتد را به سخره گرفتند و با ماهی‌های بادی به آن‌ها طعنه می‌زدند. آن‌ها از تحقیر تازه‌ترین باشگاه عظیم سابق فوتبال انگلیس لذت کاملی می‌بردند. شبی خاطره‌انگیز برای گریمزبی تاون بود.
شبی فوق‌العاده، با برد شایسته‌ای مقابل منچستر یونایتد در جدالی شگفت‌آور از لیگ کاپ؛ نتیجه‌ای که تا مدت‌ها در فولکلور منطقه‌ی کلیثورپس (Cleethorpes) باقی خواهد ماند.
اما تکلیف یونایتدِ بی‌چاره و رقت‌انگیز و تحقیرشده چه می‌شود؟ آن‌ها از این‌جا به کجا می‌روند؟
خوش‌بینی ناشی از تابستانی که صرف بازسازی و هزینه‌های گزاف تحت هدایت روبن آموریم شد، حالا در آغاز فصلی جدید پس از کسب تنها یک امتیاز از دو بازی اول لیگ برتر، با این شکست به‌سرعت برق و باد رو به افول گذاشته است.
این شکست بسیار تحقیرآمیز مانند ۱۱ سال پیش در مرحله‌ی دوم این رقابت‌ها، درست زمانی که تیم لوییس فن‌خال ۴-۰ مقابل ام‌کی دانز لیگ یکی شکست خورد، شاید بدتر از هر نتیجه‌ی دیگر در تاریخ معاصر این باشگاه بزرگ است.
اولین شکست یونایتد مقابل تیمی از لیگ چهارم (سطح چهارم فوتبال انگلستان) به فهرست شرمناک شکست‌های برابر بورنموث، یورک‌سیتی و ساوتند خواهد پیوست.
درست است که آموریم ترکیب تیم را تغییر داده بود و حتی دو بازیکن آکادمی؛ کوبی ماینو و تایلر فردریکسون که هزینه‌ای نداشتند، در ترکیب حضور داشتند، اما باز هم با تیمی شروع کرد که مجموع هزینه‌ی آن بیش از ۴۰۰ میلیون یورو بود.
حقیقت تلخ برای منچستر یونایتد و هواداران رنج‌کشیده‌اش این است که گریمزبی شایسته‌ی این پیروزی بود. تیمی که آن‌قدر از یونایتد فاصله دارد که این دو باشگاه ۷۷ سال بود با هم روبه‌رو نشده بودند.
یونایتد باید بابت بازگشت از شکست ۲-۰ و کشاندن بازی به ضربات ماراتن‌وار پنالتی تحسین شود؛ جایی که برایان امبومو اولین گل خود را برای باشگاه پس از انتقال ۷۱ میلیون پوندی از برنتفورد به ثمر رساند و سپس هری مگوایر منجی شد و در دقیقه‌ی ۸۹ با ضربه‌ی سر بازی را مساوی کرد.
اما بعد از این‌که اونانا با یک سیو یک‌دستی از کلارک اودوور به نظر می‌رسید یونایتد از این مخمصه رهایی یافته، دو نفر از سه خرید بزرگ تابستانی یونایتد در ضربات پنالتی ناکام ماندند، در حالی که آموریم طی کل ضربات طولانی پنالتی در کنار زمین روی نیمکت پناه گرفته بود و حاضر به تماشا نبود. مورد دیگری که هواداران یونایتد را آشفته کرد؛ چیزی که از چشم خیلی‌ها نشانه‌ی ضعف و پشت کردن به مسئولیت معنا می‌شد.
«کریستی پیم» دروازه‌بان گریمزبی که از کودکی هوادار یونایتد است، پنالتی ماتئوس کونیا را گرفت. بعد از این‌که هر دو دروازه‌بان پنالتی‌هایشان را تبدیل به گل کردند، امبومو بیست‌وششمین ضربه‌ی پنالتی را به زیر تیر افقی کوبید و ورزشگاه بلاندل پارک منفجر شد.
در حالی که یونایتد به دنبال خالی کردن فهرست بازیکنان نیمکت‌نشین پیش از پایان نقل‌وانتقالات در روز دوشنبه است، احتمالاً گارناچو، آنتونی، جیدون سانچو، راسموس هویلون و تایرل مالاسیا بی‌صبرانه منتظر خروج از این باشگاه و فرار از این سیرک بی‌پایان هستند.
و بعد ماینو که این فرصت را به دست آورد و احتمالاً حالا آرزو می‌کند ای‌کاش شانسی نصیبش نمی‌شد و او هم می‌توانست با خوشحالی اولدترافورد را ترک کند. اگر اولین بازی فصل ماینو آخرین حضورش در یونایتد شود، آن هم با این همه امید و انتظار، چه پایان تلخ و ناامیدکننده‌ای خواهد داشت.
این شب برای ششکو هم مهم به نظر می‌رسید؛ بازیکنی که پس از انتقال گران‌قیمت از لایپزیش و دو حضور کم‌رنگ به‌عنوان بازیکن تعویضی مقابل آرسنال و فولام، اولین بازی فیکسش را تجربه می‌کرد. مهاجم اسلوونیایی عمدتاً بی‌اثر بود و به شکلی عجیب تصمیم گرفت آخرین بازیکن میدان برای پنالتی باشد؛ دقیقاً همان چیزی که از مهاجم ۷۴ میلیون پوندی انتظار ندارید.
در همین حال، تابستان اونانا با مصدومیت همسترینگ مختل شد؛ مصدومیتی که فرصتی موقت برای آلتای بایندر ایجاد کرد تا به‌عنوان دروازه‌بان شماره یک تیم بازی کند. همچنین شایعات درباره‌ی آینده‌ی اونانا با تلاش باشگاه برای جذب سنه لامنز از آنتورپ قوت بیشتری گرفته است.
با توجه به عملکرد ضعیف بایندر، به‌ویژه در مقابله با ضربات ایستگاهی در دو بازی ابتدایی، این دیدار فرصتی برای اونانا بود که اقتدارش را نشان دهد و پستش را پس بگیرد؛ اما او در همان ۳۰ دقیقه‌ی نخست بازی دو بار مجبور شد توپ را از دروازه‌ی خود بیرون بیاورد. آیا می‌توانست در گل اول بهتر عمل کند؟ خلاصه آن‌که بلبشویی است.
اندوه برای آموریم
احتمالاً. یونایتد از همان ابتدا تحت فشار حریف بود و در برابر حملات پی‌درپی دوام نیاورد، وقتی دارا برنز توپ را از راست به چپ تغییر مسیر داد. چارلز ورنام توپ را با یک ضرب کنترل کرد و فرصت کافی داشت تا با یک شوت محکم توپ را به تیرک نزدیک درون دروازه جای دهد و اونانا قادر به مهار آن نبود.
در آن لحظه، کامرون گاردنر قبلاً ضربه‌ی سری مستقیم به سمت اونانا زده بود و اونانا مجبور شد کرنر ارسال‌شده توسط ورنام را نیز با سختی از بالای دروازه رد کند. اما این‌ها در برابر گل دوم گریمزبی که چند ثانیه پس از آن به ثمر رسید، چیزی نبود.
اونانا برای دفع یک سانتر از سمت چپ جلو آمد اما با دستپاچگی واکنش نشان داد و عملاً با توپ برخوردی نکرد و این موقعیت را به تریل وارن هدیه داد تا توپ را درون دروازه‌ی خالی قرار دهد.
هواداران گریمزبی با ناباوری شاهد این لحظات بودند. شعارهای طنزآمیز «ما فقط وقتی ماهی می‌گیریم و آواز می‌خوانیم» جایش را به آواز «فردا صبح اخراجه» داد؛ درحالی‌که آموریم در منطقه‌ی فنی با تعجب و شگفتی بالا و پایین می‌رفت. تیم آموریم در نیمه‌ی اول فاجعه‌بار، تقریباً هیچ‌وقت نشانی از بازگشت به بازی نداشت.
آموریم چاره‌ای جز این نداشت که بین دو نیمه به ستاره‌های تیمش متوسل شود؛ او برونو فرناندز، ماتیاس دلیخت و امبومو را وارد زمین کرد تا به تیمش ثبات و رهبری ببخشند.
پیم، دروازه‌بان گریمزبی، با یک سیو عالی شوت فرناندز را از راه دور به زیبایی دفع کرد، اما مثلث هجومی اصلی یونایتد یعنی امبومو، ششکو و کونیا تا زمانی که امبومو با حرکتی چشمگیر یکی از گل‌ها را جبران کرد و توپ را با ضربه‌ای زمینی به کنج دروازه فرستاد و مگوایر هم با ضربه‌سر دیدنی از کرنر میسون مانت گل تساوی را به ثمر رساند، نتوانستند دفاع عالی گریمزبی را به چالش بکشند و در نتیجه پایان دراماتیک پایانی شکل گرفت.
«خرد شدن منچستر یونایتد در گریمزبی» تیتر جذابی است، اما هیچ صیدی از دریای شمال تاکنون چنین تحقیر و رسوایی را تجربه نکرده بود.
این همان شگفتی رایج جام حذفی نیست که تیم کوچکی شجاعانه با مبارزه‌ای تماشایی یک تیم بزرگ لیگ برتر را، آن هم وقتی که یازده بازیکن اصلی خود را استراحت داده، شکست دهد.
گریمزبی تاون، تیمی که سه رده پایین‌تر از یونایتد قرار دارد، در بخش‌های زیادی از این مسابقه، یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های فوتبال جهان را کاملاً از جریان بازی خارج کرد. آن‌ها با طوفان سهمگینی روبه‌رو نشدند. گلرشان مجبور نشد شب عمرش را رقم بزند. آن‌ها واقعاً جایگاهی سزاوار در کتاب تاریخ فوتبال انگلستان کسب کردند.
هنوز حتی به پایان ماه شهریور نرسیده‌ایم و فصل منچستر یونایتد پس از حذف در لیگ کاپ مقابل گریمزبی، به نقطه‌ی بحرانی رسیده است. این‌جاست که جمله‌ی معروف و همیشگی مادرانمان در گوشم زنگ می‌زند:
«خدا آخر عاقبت همه را بخیر کند.»
خیر یا شر، برای گریمزبی، اولین رویارویی با منچستر یونایتد پس از ۷۷ سال تاریخ‌ساز شد و خیلی زود و غیرمترقبه، اولین شگفتی این فصل را رقم زد که تا مدت‌ها در این حوالی نقل محافل خواهد بود!
این یک تحقیر کامل و تمام‌عیار و مطلقاً بی‌آبرویی محض برای تیمی بدون روح و بدون قلب بود.
