طرفداری | مصدومیتهای ناحیهی استخوان شرمگاهی (پوبالژیا)، که به آن دردهای ناحیهی کشاله ران یا دردهای ناحیهی شکم نیز گفته میشود، یکی از مشکلات شایع و مزمن در میان فوتبالیستها است که به طور خاص وینگرها را تحت تاثیر قرار میدهد. این مصدومیت در سالهای اخیر توجه زیادی را به خود جلب کرده و حتی ستارگانی چون لیونل مسی نیز از آن رنج بردهاند. در این گزارش، به بررسی علل بروز این آسیب، چگونگی درمان و پیشگیری از آن، و تاثیر آن بر روی بازیکنان مختلف پرداخته میشود.
در ماههای اخیر، بازیکنان مشهوری مانند لامین یامال از بارسلونا، نیکو ویلیامز از اتلتیک بیلبائو، فرانکو ماستانتونو از رئال مادرید و کول پالمر از چلسی همگی به این مصدومیت دچار شدهاند. این چهار بازیکن در خط حمله و به عنوان وینگر بازی میکنند و همگی با آسیبهایی از نوع «استخوان شرمگاهی» مواجه شدهاند. این آسیبها به دلیل مشکلات مربوط به ناحیهی کشاله ران و شکم برای این بازیکنان، تاثیرات زیادی بر عملکردشان داشته است.
تعریف مصدومیت استخوان شرمگاهی چیست؟
استخوان شرمگاهی یا پوبالژیا، یک اصطلاح عمومی است که به درد یا آسیبهایی در ناحیهی کشاله ران و شکم اطلاق میشود. به گفته دیوید بینینگسلی، فیزیوتراپ پیشین منچستریونایتد، این اصطلاح به طور کلی شامل مشکلات مختلف در ناحیهی کشاله ران، از جمله پارگی تاندونها، آسیبهای عضلانی یا مشکلات مربوط به مفصلها و اعصاب است. ناحیهی کشاله ران شامل عضلات آداکتور است که به عضلات شکم متصل میشوند و همگی این ساختارها در ناحیهی مفصل شرمگاهی که استخوانهای لگن را به هم متصل میکند، قرار دارند.
این مسئله میتواند برای هر یک از بازیکنان مختلف، منجر به آسیبهایی مانند پارگی آداکتور، کشیدگی عضلات شکم یا مشکلات مرتبط با فتق شود. برای مثال، لامین یامال، نیکو ویلیامز و کول پالمر همه به این مشکلات مبتلا شدهاند، اما هر کدام ممکن است از یک نوع مختلف آسیب رنج ببرند.
ناحیه اثر پوبالژیا
چرا بازیکنان وینگر بیشتر به این آسیبها دچار میشوند؟
اگرچه آسیبهای استخوان شرمگاهی میتواند گریبانگیر هر بازیکنی شود، اما این آسیبها به طور خاص برای وینگرها و بازیکنانی که در جناحها بازی میکنند، شایعتر است. این بازیکنان به دلیل نیاز به تغییرات سریع جهت، شتابهای انفجاری و دویدنهای پرسرعت، بار زیادی به عضلات آداکتور و ناحیهی کشاله ران وارد میکنند. به گفته گف اسکات، متخصص کارآزموده در امور پزشکی ورزش، وینگرها به ویژه در معرض این نوع آسیبها هستند، زیرا بازی در جناح نیاز به حرکات سریع و مکرر دارد که فشار زیادی به ناحیهی کشاله ران وارد میآورد.
این فشار زیاد از زمانی که بازیکنان در حال اجرای شتابهای انفجاری یا توقفهای ناگهانی هستند، به عضلات و تاندونهای ناحیهی کشاله ران وارد میشود. همچنین، از آنجایی که بازیکنان جناح ممکن است بیشتر از یک پا استفاده کنند، فشار به یک سمت خاص بدن وارد میشود، که این خود میتواند منجر به آسیب در همان سمت شود.
تاثیر سن و تغییرات فیزیکی در بروز آسیبها
یکی دیگر از عواملی که میتواند به بروز آسیبهای استخوان شرمگاهی منجر شود، سن بازیکن و مراحل رشد فیزیکی اوست. لامین یامال و فرانکو ماستانتونو تنها 18 ساله هستند و نیکو ویلیامز و کول پالمر هم 23 سالهاند. در این سنین، بازیکنان به طور معمول در حال گذار از مرحله رشد به بلوغ فیزیکی هستند و به همین دلیل، فشار زیاد ناشی از تمرینات فشرده و مسابقات میتواند باعث آسیبهای عضلانی و تاندونی شود.
به گفتهی دکتر شان کامینگ، استاد علم ورزش در دانشگاه باث، برخی از قسمتهای بدن که در سنین پایینتر هنوز به طور کامل رشد نکردهاند، میتوانند در این دوران آسیبپذیرتر باشند. این بخشها شامل «اپوفیزها» هستند، که نقاط اتصال تاندونها به استخوانها در نواحی خاصی مانند مفصل ران و لگن قرار دارند. این نواحی معمولاً تا سنین 21 یا 22 سالگی به طور کامل رشد نمیکنند.
فشار بازیهای فشرده و برنامههای زیاد
علاوه بر فشار فیزیکی ناشی از نوع بازی، فشار ناشی از برنامههای فشرده مسابقات و بازیهای بینالمللی نیز یکی از عوامل اصلی بروز آسیبهای استخوان شرمگاهی است. بازیکنانی که در رقابتهای بینالمللی شرکت میکنند، باید در طول فصل، به طور مداوم در مسابقات لیگ، جامهای داخلی و بازیهای ملی شرکت کنند، که این موضوع میتواند باعث افزایش فشار و استرس بر عضلات و تاندونها شود.
دیوید بینینگسلی، فیزیوتراپ پیشین منچستریونایتد، اشاره میکند که بازیکنانی که در برنامههای بازی فشرده قرار دارند، معمولاً 10 تا 20 روز در سال، کمتر از بازیکنان دعوتنشده به تیم ملی استراحت میکنند، که این موضوع فشار زیادی به بدن آنها وارد میآورد. در نهایت، این فشار بیش از حد میتواند منجر به بروز آسیبهای مزمن مانند استخوان شرمگاهی شود.
احساس درد یامال از ناحیه شرمگاهی
درمان و پیشگیری از مصدومیتهای استخوان شرمگاهی
درمان مصدومیتهای استخوان شرمگاهی معمولاً به صورت مشابه انجام میشود، چه آسیب تاندونی باشد، چه کشیدگی عضلانی یا حتی فتق. بیشتر آسیبها به دلیل مشکلات تاندونی به وجود میآیند و بهترین درمانها شامل تمرینات ایزومتریک (تقویت عضلات بدون تغییر زاویه مفصل)، درمانهای شوکویو (استفاده از امواج صوتی با انرژی بالا برای درمان آسیب) و درمان با امواج رادیویی برای تحریک تولید کلاژن و الاستین در ناحیه آسیبدیده است.
در برخی موارد، تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) نیز برای کمک به روند بهبودی استفاده میشود، اما شواهد موجود در مورد کارایی این درمان هنوز قطعی نیستند. طبق گفتهی بینینگسلی، تاندونها معمولاً به 6 تا 8 هفته زمان نیاز دارند تا به طور کامل بهبود یابند. در مواردی که آسیب خفیفتر باشد، بازیکنان ممکن است پس از 4 یا 5 هفته به میدان برگردند، اما آسیبهای جدیتر ممکن است به مدت 12 هفته یا بیشتر زمان برطرف شدن نیاز داشته باشند.
پیشگیری از آسیبها
در مورد پیشگیری، فیزیوتراپیستها معتقدند که تقویت عضلات به ویژه عضلات ناحیهی کشاله ران از طریق تمرینات ایزومتریک میتواند خطر ابتلا به آسیبهای استخوان شرمگاهی را کاهش دهد. اگرچه این تمرینات جذاب یا «جذاب» به نظر نمیرسند، اما در واقع یکی از موثرترین روشها برای تقویت ناحیهی آسیبدیده هستند و میتوانند از بروز آسیبهای بعدی جلوگیری کنند.
در نهایت، همانطور که بینینگسلی اشاره میکند، یک بخش حیاتی از پیشگیری، انجام تمرینات کوچک و مستمر به صورت منظم است. به جای تمرینات سنگین و پرهزینه، توجه به تمرینات سادهای مانند فشردن یک توپ کوچک بین زانوها یا نگه داشتن عضلات برای مدت زمان مشخص میتواند تاثیر زیادی در تقویت نواحی آسیبپذیر داشته باشد. این نوع تمرینات با افزایش آگاهی مغز و بدن از ضرورت فعال شدن عضلات، میتوانند از آسیبهای بزرگتر جلوگیری کنند.
