اورتون ۰–۱ آرسنال: توپچیها در مرسیساید با نمایشی جنگنده از یک چالش سخت عبور کردند و به لطف پنالتی سهمگین ویکتور گیوکرس دوباره به صدر جدول لیگ برتر برگشتند.
وقتی ویکتور گیوکرش پنالتیای را که در نهایت گل پیروزیبخش بازی شد با قدرت به تور دروازه کوبید، دکلن رایس به سمت او رفت و با اشارهٔ انگشت جشن گرفت.
کاملاً مشخص بود رایس چه پیامی میدهد؛ اینکه همتیمیهایش به مهاجم ۶۴ میلیون پوندی اعتماد دارند و به او ایمان دارند. در شبی فرسایشی در مرسیساید ــ شبی که آرسنال از نظر فنی چندان روان نبود ــ تیم میکل آرتتا به یک رهبر نیاز داشت.
و وقتی آرتتا به رهبر احتیاج دارد، اغلب این دکلان رایس است که قدم جلو میگذارد. رایس نهتنها مثل همیشه از نظر بدنی خستگیناپذیر بود، بلکه در مسابقهای کمکیفیت، با فاصله بهترین بازیکن زمین به حساب میآمد.
تأثیر او به آرسنال کمک کرد تا به بردی برسد که هرچند زشت و سخت بهدست آمد، اما به نوعی بردی بیانیهدار بود. این برد از آن جهت اهمیت داشت که برای اولین بار در چند ماه اخیر، آرسنال یک بازی لیگ برتر را در حالی آغاز کرد که صدرنشین نبود.
اگر کسی فکر میکرد این شرایط باعث افزایش فوریت و سرعت در بازی آرسنال میشود، کاملاً در اشتباه بود.
بعد از حدود پانزده دقیقه از اینکه فوتبالی«سرد و بی روح» را شاهد بودیم، آرسنال بالاخره چند موقعیت نصفهونیمه خلق کرد که بهترین آن با شوت پای چپ مارتین زوبی مندی راهی سکوها شد.
با این حال، با وجود شروع کُند، تیم آرتتا مقابل اورتونی که چند بازیکن کلیدیاش را در اختیار نداشت، چندان تحت فشار قرار نگرفت.
آرسنال کمک بزرگی هم از جیک اوبراین گرفت؛ مدافع اورتون که ابتدا به طرز خوششانسگونهای بابت هل دادن ویکتور گیوکرش در محوطه ششقدم جریمه نشد.
اما انگار او فکر کرد یک هند در کرنر بعدی کار پنالتی را کامل میکند! عجیب اینکه او با هر دو دست توپ را لمس کرد و بعد از اینکه سم باروت،داور مسابقه، متوجه این صحنه نشد،اتاق VAR خیلی سریع تصمیم درست را گرفت.
گیوکرش پنالتی را با چنان شدتی زد که برای لحظهای چارچوب دروازه از جایش لرزید. بله، فقط یک پنالتی بود، اما با توجه به اینکه او بعد از انتقال گرانقیمتش هنوز کاملاً جا نیفتاده، این ضربه با اعتمادبهنفس بازیکنی زده شد که کمبود باور به خود ندارد.
در هر صورت، این بازیکنی است که در رقابتهای لیگ داخلی، ۱۹ پنالتی پیاپی را گل کرده است. اینکه ضربهٔ سهمگین او تنها نکتهٔ برجستهٔ نیمهٔ اول بود، خودش گویای همهچیز است.
در حالی که دومینیک کالورت-لوینِ سابق در الند رود میدرخشید، اورتون تا پایان نیمهٔ اول حتی یک شوت هم نزد؛ به همین دلیل آمار xG آنها در بین دو نیمه ۰.۰ بود. نمایشی واقعاً تلخ.
آرسنال هم البته اصلاً در اوج آمادگی نبود و همین موضوع باعث شد هواداران میزبان و دیوید مویس امیدوار بمانند. مردان مویس بدشانس بودند که پنالتی نگرفتند، جایی که ویلیام سالیبا از مجازات بابت لگد زدن به کف پای چپ تیِرنو بری جان سالم به در برد.
آرسنال میتوانست خیلی زود کار را تمام کند؛ دکلن رایس موقعیتی طلایی برای لئاندرو تروسار ساخت، اما وینگر بلژیکی به جای ضربه ساده، حرکتی نمایشی انجام داد و توپش به تیرک برخورد کرد.
چند لحظه بعد، همان تیرک دروازه بار دیگر مانع گلزنی زوبیمندی شد، در شرایطی که آرسنال دوباره کنترل بازی کمرمق را در دست گرفته بود.
اسراف در موقعیتها ــ حتی بوکایو ساکا که معمولاً دقیق است، چند تصمیم اشتباه گرفت ــ باعث شد دقایق پایانی کمی پراسترستر از حد لازم شود، اما نتیجه تا پایان دست نخورده باقی ماند.
