یوونتوس در شرایطی در این مسابقه حاضر می شد که آن‌ها فاصله نه امتیازی با تیم رم پیدا کرده بودند و تقریباً با خیالی راحت به مصاف جالیوروسی می رفتند، این در شرایطی بود که رم تحت هدایت گارسیا، در پنج مسابقه اخیر خود در المپیکو، پنج تساوی را تجربه کرده بود و کسب پیروزی در این مسابقه برای آن‌ها برای باقی ماندن در کورس قهرمانی بسیار حیاتی بود.
سرمربی رم در نشست مطبوعاتی قبل از بازی عنوان کرده بود که تیمش فقط به دنبال کسب سه امتیاز بازی است، صحبتی که باعث شد همه منتظر ترکیبی هجومی از رودی گارسیا، مقابل یوونتوسی که پیرلو و پوگبا را به خاطر مصدومیت در اختیار نداشت، باشند.
همانطور که پیش بینی شد، آلگری تصمیم گرفت به پوگبا استراحت بدهد و نکته جالب جایی بود که سرمربی یوونتوس پس از اینکه حدوداً در سه ماهه گذشته در سری‌آ تیمش را با سیستم 4-3-2-1 راهی زمین کرده بود، تصمیم گرفت در مقابل رم از سیستم 3-5-2 که در طول سه فصل گذشته یوونتوس با آن موفق به فتح سه اسکودتو شد، استفاده کند.
حضور مارتین کاسرس اروگوئه ای در کنار کیه لینی و بونوچی در خط دفاعی باعث شد تا استحکام خاصی را در خط دفاعی بانوی پیر شاهد باشیم. رویکردی که کاملاً از سوی آلگری قابل درک بود.
حضور مدافع اروگوئه ای یوونتوس، این فرصت را در دفاع سه نفره این تیم برای لخشتاینر و اورا به عنوان دو هافبک هجومی بیانکونری برای نفوذ و حرکت در عمق فراهم کرده بود.
هنگام حضور اورا و لخشتاینر در کارهای هجومی، ویدال و مارکیزیو وظیفه حمایت از آن ها را برعهده داشتند و با هجوم سه نفره پریرا، موراتا و توز، ترکیبی ایده آل برای بانوی پیر باعث شده بود تا خط دفاعی این تیم به مراتب نفوذناپذیرتر از گذشته باشد.
یوونتوس در ابتدای فصل جاری سری‌آ تاکنون، 14 کلین شیت را تجربه کرده بود و تنها 13 گل خورده را در کارنامه خود ثبت شده می دید. سبک و شیوه بازی تاکتیکی شاگردان آلگری باعث شد تا در یک ساعت ابتدایی بازی، 4 بازیکن از رم کارت زرد دریافت کنند و همین مسئله باعث شد تا آن ها محتاطانه تر در ادامه کار کنند.
این درست شیوه و روشی بود که آلگری در مقابل دورتموند نیز به کار گرفت و تیم او اکثر زمان و مالکیت توپ را در تورین در اختیار تیم یورگن کلوپ قرار داده بود، با این وجود آن‌ها موقعیت چندانی برای نزدیک شدن به دروازه یوونتوس پیدا نکردند و یووه در ضدحملات با موراتا و توز روی دروازه آن ها خطرساز می شد، امّا این تاکتیک در مقابل رم کمی متفاوت بود و روبرتو پریرا نیز به فاز هجومی یوونتوس اضافه می شد که همین مسئله کار را برای رم دشوارتر کرده بود.
بدون شک، انتخاب تاکتیکی آلگری در این مسابقه فوق العاده بود. در مقابل نمی توان در مورد گارسیا نیز چنین گفت، او از سیستم 4-3-3 مقابل یوونتوس استفاده کرد، آن‌ها اکثر مالکیت توپ و میدان را در نیمه نخست در اختیار داشتند، امّا مدام در میانه زمین به پاسکاری می پرداختند و یوونتوس بسیار خوب آن‌ها را در یکسوم میانی زمین کنترل می کرد و در نیمه نخست، حتی یک ضربه هم به سمت دروازه بوفون از سوی رمی ها زده نشد.
همانطور که آمار نیمه نخست نشان میدهد، دو تیم ضربه در چهارچوبی نداشتند و این رم بود که دقت بهتری در پاسکاری و همچنین درصد مالکیت توپ و میدان داشت، امّا این درست مطابق میل یووه بود.
پس از اخراج تروسیدیس و گلزنی یوونتوس، تصور شد که یووه بتواند به راحتی یپروزی را در استادیوم المپیکو ازآن خود کند. امّا رودی گارسیا با خروج توتی و دروسی از ترکیب و اضافه کردن فلورنزی و ایتوربه و همچنین ناینگولان، شرایط بازی را تغییر داد و تیمش موفق شد روی ضربات شروع مجدد، خطرساز شود و به گل تساوی دست پیدا کند. تغییراتی که گارسیا می توانست در همان ابتدای بازی از آن استفاده کند و شرایط بازی را خیلی زودتر تغییر دهد.
اگرچه این رویکرد بی محابای رم نیز یکی از دلایل فاصله نه امتیازی آن ها با یوونتوس در صدر جدول رده بندی شده است، امّا مطمئناً دوشنبه شب دلیل گرفتاری گارسیا در بن بست تاکتیکی، شخصی بود به نام مکس آلگری.
به قلم Adam Digby از بلیچر ریپورت
