امروز سالگرد حادثه هیسل در فینال رقابت های اروپایی بین دو تیم یوونتوس و لیورپول در سال 1985 است.
تاریخ 29 می سال 1985 برای همیشه در یاد دوست داران فوتبال، مخصوصا دو تیم لیورپول و یوونتوس می ماند. در حالی که دو تیم برای فینال رقابت های اروپایی در ورزشگاه هیسل بروکسل آماده می شدند، جنگ در سکوها بالا گرفت و جان 39 نفر گرفته شد و البته 600 نفر هم مجروح شدند. آرتور هوپکرافت، ستون نویس فوتبال من توضیحاتی درباره این حادثه داده است. «اتفاقی خاطره انگیزتر حتی نسبت به خاطرات دوران بچگی یا ویدئوی یک فیلم کمدی. البته زشت و ناراحت کننده. پله ها مانند زمین بازی کودکان در مدرسه که باران روی آن باریده لیز بود. در هوا بوی آروغ، نوشیدنی های مختلف، پیاز و ... پیچیده بود. در این اوضاع پیچیده اما قلب هواداران به عشق فوتبال می تپید و وفادار به ورزش مورد علاقه شان در ورزشگاه بودند».
صحبت های هاپکرافت مربوط به زمانی بود که چاقوکشی در انگلیس بیشتر و بیشتر می شد. در فینال 1975 هواداران لیدز یونایتد به هواداران بایرن مونیخ حمله کردند، 9 سال قبل از آن هم در قبل و بعد از فینال خشونت بین هواداران رم و لیورپول بالا گرفته بود. زمانی که کنی دالگلیش، بازیکن اسبق لیورپول گفته بود که هواداران لیورپول مورد هجوم وحشتناک ایتالیایی ها قرار گرفته بودند. در سال 1985 هم درگیری هایی بود و در آن ها نام میلوال، لوتون تاون، لیدز و بیرمنگام سیتی دیده می شد. همه می دانستند که انگلیسی هایی که تیمشان به فینال رسیده اخلاق خوبی ندارند، اما باز هم اتفاق هیسل را به خاطر ناآماده بودن این ورزشگاه برای میزبانی یک فینال بزرگ می دانند.لیورپول از یوفا خواست که از استادیومی که زمین بهتر و امنیت بالاتری دارد استفاده شود. اما درخواست آن ها رد شد. بخش Z عنوان بخش بی طرف ورزشگاه در نظر گرفته شد. چندین پلیس در کنار فنس هایی که این بخش را از هواداران لیورپول جدا می کرد ایستاده بودند.
اما این سناریو باید به واقعیت تبدیل می شد. روزنامه تایمز گزارش داد که اتحادیه فوتبال بلژیک تصمیم گرفت به جای این که بلیط ها را در اختیار دو تیم بگذارد، خودش بفروشد تا بهره بیشتری ببرد. در نتیجه بازار سیاه بلیط فروشی به وجود آمد و خیلی از ایتالیایی هایی که از کشورشان مهاجرت کرده بودند بلیط های قسمت بی طرف را خریدند. در نتیجه ساعت 7 بود که هواداران دو تیم درست در کنار هم قرار گرفتند. هیچ فاصله ای هم بین آن ها نبود. بیشتر هواداران لیورپول هم که از ساعت ها قبل به ورزشگاه آمده بودند حسابی نوشیده بودند و مست بودند. شواهد نشان می دهد که ابتدا هواداران یوونتوس شروع به پرتاب موشک به سمت جایگاه لیورپولی ها کردند. همچنین سنگ و کاغذهای خوراکی ها هم به سمت انگلیسی ها پرتاب شد. وقتی بازی شروع شد هواداران لیورپول هم فنس مرغی نازکی که هواداران را از هم جدا کرده بود را شکستند و خشونت از بخش بی طرف هم گذشت و به یوونتوسی ها رسید. خشونت آن ها به دیوار بتنی انتهای ورزشگاه رسید. بعضی ها سعی کردند که از دیوار بپرند و از خشونت فرار کنند. دیوار تحت فشار قرار گرفت و روی سر هواداران آوار شد.
32 ایتالیایی، 4 بلژیکی، 2 فرانسوی و یک نفر از ایرلند شمالی کشته شدند. دلیلش هم هم ریزش دیوار و هم درگیری با هواداران بود. آندرا لورنتینی از پدرش می گوید که برای دیدن مسابقه رفته بود:«پدرم روبرتو یک پزشک بود. او مردی جوان بود که در مرکز درگیری ها گیر کرده بود. او اما گرفتار هواداران لیورپول شد که الکلل زیادی مصرف کرده بودند. پدربزرگم اوتلو سعی کرد به کمکش برود و او را نجات دهد. اما بعد از مدت کوتاهی با صحنه ای باورنکردنی مواجه شد و روبرتو را دید که کشته شده است».بیش از 600 نفر هم مجروح شدند. گفته می شود که این ایتالیایی ها بودند که ابتدا به انگلیسی ها حمله کردند. حتی گفته می شود که یک ایتالیایی با تفنگ شلیک هم کرده است. بعد ها گفته شد که فقط آن تیراندازی نبوده و در واقع این شروعی برای تیراندازی ها بوده است. بازی اما ادامه پیدا کرد. فیل نیل، داور بازی اما می گوید:«نمی دانستیم که شدت درگیری چقدر است و بازی را قطع نکردم. به محض این که متوجه شدیم مردم مرده اند این کار را کردیم». کنی دالگالیش می گوید:«دیدیم که هواداران ایتالیایی گریه می کردند و در حالی که ما ورزشگاه را به مقصد هتل ترک می کردیم خودشان را به کناره های اتوبوس می زدند». روزنامه اکیپ تیتر زد:«اگر این چیزی بود که فوتبال شده است، بهتر است بمیرد و نباشد». هت نیزبلاد نوشت: «پلیس مقابل الکلی های بریتانیایی ناتوان بود». کوریره دلاسرا نوشت:«ناتوانی پلیس های مجرم». مامور یوفا اما مدعی شد که مسئولیت این درگیری با هواداران انگلیسی است و شکی در این نیست.
27 نفر بعد از آن توسط پلیس بریتانیا دستگیر شدند که 14 نفر آن ها محکوم شدند. برای تیم های انگلیسی 5 سال محرومیت از حضور در رقابت های اروپایی در نظر گرفته شد. لیورپول هم به غیر از این 5 سال یک سال دیگر هم محرومیت پیدا کرد. اما این برای لیورپولی ها پایان کار نبود و آن ها یک بار دیگر هم از حادثه هیلزبورو ضربه خوردند. جایی که 96 هوادارشان کشته شد. هیسل دیگر میزبان هیچ مسابقه فوتبالی نبود، تا نزدیک به یک دهه بعد که بازسازی شد. یان راش می گوید:«آن روز همه قربانی بودیم. آن روز فوتبال را برای همیشه عوض کرد».بیشتر از این هیچ اقدام قانونی ای انجام نشد. یوفا هرگز برای این که چرا چنین ورزشگاهی را برای میزبانی انتخاب کرده بود بازخواست نشد. حتی بلژیکی ها هم به خاطر عملکرد پلیس هایشان و البته سبک بلیط فروشی شان بازخواست نشدند. در سال 2005 دو تیم برای اولین بار در لیگ قهرمانان به مصاف هم رفتند. در آن بازی در آنفیلد اما اتفاقات زیادی یادآور حادثه هیسل بود. یان راش و میشل پلاتینی بنری را حمل می کردند که روی آن نوشته شده بود: با خاطرات و دوستی ها. همچنین هواداران تیم میزبان که لیورپول بنرهایی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود:«amicizia»، به زبان ایتالیایی یعنی «دوستی». بعضی از هواداران تیم مهمان پیشنهاد دوستی را قبول کردند و بعضی هم نه. در بیرون ورزشگاه آنفیلد هم بنر بزرگی وجود داشت که یاد 39 نفر کشته شده در حادثه هیسل را زنده کرده بود. حالا 30 سال گذشته و هواداران لیورپول و یوونتوس می توانند درباره آن اتفاق در رسانه‌ها و مطبوعات بخوانند. آن هم در روزی که سپ بلاتر در سخنرانی اش در کنگره فیفا یک دقیقه سکوت به یاد این حادثه کرد.
