اینتر میلان یکی از مطرح‌ترین باشگاه‌های جهان است. اینتر را در دنیای فوتبال با لقب پاتزا اینتر (به معنای اینتر دیوانه) می‌شناسند. دلیل این لقب نتایج پر فراز نشیبی است که اینتر بدست می‌آورد. این باشگاه در میان طرفداران تیفوسی فوتبال در ایتالیا و جهان از محبوبیت جالب توجهی برخوردار است. اینتر تا امروز تنها باشگاه کشور ایتالیاست که تا کنون به دستهٔ پائین تر سقوط نکرده و در تمامی ادوار سری آ حاضر بوده است. آنها از سال ۲۰۱۰ و پس از فتح سه‌گانه اسکودتو، کوپا ایتالیا و لیگ قهرمانان اروپا با ژوزه مورینیو دچار افت شدند
اطلاعات اصلی باشگاه
نام کامل باشگاه: باشگاه فوتبال اینترنازیوناله میلان ایتالیا
تاسیس: ۱۹۰۸
مؤسس باشگاه: جیووانی پارامیتیوتی
ورزشگاه: ورزشگاه جوزپه مه آتزا
کمپ تمرینی: آپیانو جنتیله
نام سابق: آمبروزیانا اینتر
مالک‌ها: اریک توهیر
مدیرعامل: اریک توهیر
سرمربی:روبرتو مانچینی
دستیار: نیکولو فراستالوپی
مدیر فنی:
مدیر اجرایی: پیرو آسیلیو
اولین قهرمانی در ایتالیا: ۱۹۱۰
اولین قهرمانی در سری آ: ۱۹۳۰(اولین دوره برگزاری سری آ)
چگونگی تاسیس باشگاه
سال ۱۸۹۹ در شهر میلان باشگاه کریکت و فوتبال میلان تاسیس شد. این تیم تا سال ۱۹۰۸ توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند. سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژاد پرستی بود. تیم اینتر نازیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید.
ظهور جوزپه مه آتزا
سال ۱۹۲۷ ستاره‌ای به نام جوزپه مئاتزا در میلان متولد شد. اینتر با اتکا به این فوق ستاره خود دوباره به اوج بازگشت و توانست بار دیگر قهرمانی ایتالیا را از آن خود کند. مه آتزا توانست در اولین دوره برگزاری لیگ کشور ایتالیا با نام سری آ، قهرمانی را به اینتر هدیه کند و خود با زدن ۳۱ گل آقای گل اولین دوره سری آ شود. مه آتزا بین سالهای ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۶ توانست ۴ بار آقای گلی کشور ایتالیا را بدست آورد. همچنین در دو جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا و ۱۹۳۸ فرانسه، جوزپه مه آتزا یکی از ارکان اصلی قهرمانی ایتالیا بود. او در جام جهانی ۱۹۳۴ بهترین بازیکن جام شد و در جام جهانی ۱۹۳۸ بازوبند کاپیتانی آتزوری‌ها را بر بازو بست. این بازیکن در سالهای آخر بازیگری خود از اینتر جدا شد و بازی در چند تیم دیگر ایتالیا را هم تجربه کرد ولی در سال آخر دوران بازی خود به اینتر بازگشت تا با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند. جوزپه مه آتزا در ۴۰۸ بازی ۲۸۸ گل برای اینتر زد و بعد از گذشت چند دهه هنوز بهترین گلزن اینتر و چهارمین گلزن برتر تاریخ لیگ ایتالیاست. او در مقاطع مختلفی سرمربیگری اینتر را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۷۹ پس از مرگش، شهرداری میلان نام بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا را از سن سیرو به جوزپه مه آتزا تغییر داد.
اینتر بین سالهای ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰ همیشه یکی از مدعیان قهرمانی سری آ بود اما معمولاً در رتبه‌های دوم و سوم قرار می‌گرفت و نمی‌توانست به قهرمانی برسد. تا اینکه در سال ۱۹۵۲ آلفردو فونی به عنوان سرمربی اینتر برگزیده شد و با متحول کردن تیم توانست اینتر را به قدرت اول ایتالیا تبدیل کند. او در همان دو سال اول حضور خود دو بار اینتر را صاحب اسکودتو کرد و نتایج جالبی را با اینتر رقم زد. اینتر در بسیاری از مسابقات با اختلاف گل فراوان پیروز می‌شد که از بین آنها می‌توان به پیروزی ۶-۰ مقابل یوونتوس اشاره کرد. دوران نسبتاً کوتاه فونی با موفقیت‌های چشمگیری برای اینتر همراه بود.
دوران طلایی
در سال ۱۹۵۵، آنجلو موراتی که از افراد سرشناس ایتالیا بود اینتر را خریداری کرد و ریاست این تیم را بر عهده گرفت. حضور موراتی در اینتر با پایان دوران آلفردو فونی همراه بود. موراتی در ابتدای حضور خود چند مربی عوض کرد تا سرانجام تصمیم گرفت هدایت باشگاه را به یک تئوریسین آرژانتینی به نام هلنیو هرارا بسپارد. هرارا در سال ۱۹۶۰ اینتر را تحویل گرفت و شروع به ساختن تیمی جوان و منسجم کرد. تیم او سال اول در رتبه سوم ایتالیا ایستاد، سال دوم نایب قهرمان شد و در سال سوم اسکودتو رو بدست آورد تا تفکراتش به بار بنشیند. پس از اولین قهرمانی در سری آ، اینتر سال بعد جام باشگاه‌های اروپا را به دست آورد. فصل بعد هم هرارا برترین سال تاریخ اینتر را رقم زد و تمامی جامهای ممکن را به ارمغان آورد. در آن سال اینتر قهرمان اسکودتو، جام باشگاه‌های اروپا و جام بین قاره‌ای شد. در سال ۱۹۶۶ هم اینتر با هرارا به دهمین اسکودتو خود رسید. در کشور ایتالیا هر تیمی ۱۰ بار قهرمان لیگ داخلی کشور شود یک ستاره به پیراهن خود اضافه می‌کند. اینتر در سالهای طلایی با بازیکنانی نظیر فاکتی، ماتزولا، سوارز و کورسو بر بام ایتالیا و اروپا قرار گرفت و دهه شصت میلادی به عنوان بهترین دوران این باشگاه ثبت شد. اینتر در آن سالها ۳ اسکودتو و ۴ جام بین‌المللی را بدست آورد و به اینتر هرارا لقب اینتر بزرگ (Grande Inter) داده شد. دوران طلایی هرارا دو سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۸ با جدایی آنجلو موراتی پایان پذیرفت.
پاتزا اینتر
سال ۱۹۷۰ اینتر به نایب قهرمانی ایتالیا دست یافت، ولی فصل ۱۹۷۰-۱۹۷۱ برای اینتر وحشتناک آغاز شد. شکست‌های پیاپی ابتدای فصل و بازیهای کابوس وار اینتر باعث شد هوادارن این تیم نگران سقوط به دسته پائین تر باشند. اما ورق برگشت و اینتر بردهای خود را آغاز کرد. در پایان فصل، اینتر قهرمانی لیگ را بدست آورد و لقب پاتزا اینتر به این تیم داده شد. پس از آن سال بار دیگر اینتر دوران بسیار پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت، تا اینکه جیووانی تراپاتونی به عنوان سرمربی اینتر انتخاب شد. تراپاتونی با داشتن بازیکنانی همچون لوتار ماتئوس، جوزپه برگومی، آندریاس بره مه، والتر زنگا و نیکولا برتی توانست سال ۱۹۸۹ با ۵۸ امتیاز (در آن دوران هر برد ۲ امتیازی بود) قرمان سری آ شود. قهرمانی که تا سال ۲۰۰۷، بهترین قهرمانی ادوار سری آ محسوب می‌شد. یک سال بعد هم تیم ملی آلمان با بازیکنان اینتری خود یعنی لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس بره مه توانست یاران مارادونا را فینال جام جهانی شکست دهد و قهرمان جهان شود. در آن بازی‌ها لوتار ماتئوس کاپیتان و مؤثرترین بازیکن تیم ملی آلمان در جام جهانی بود. همان سال فیفا تصمیم گرفت هر سال بهترین بازیکن جهان راانتخاب کند. لوتار ماتئوس اولین کسی بود که جایزه بهترین بازیکن سال جهان را از آن خود کرد.
سالهای سیاه اینتر
اسکودتوی سیزدهم برای اینتر نحس بود. پس از قهرمانی در سال ۱۹۸۹، اینتر تا سالیان زیادی نتوانست قهرمانی سری آ را بدست آورد. بدترین دوران اینتر طی این سالها رقم خورد و اینتر در سال ۱۹۹۳-۱۹۹۴ با کسب عنوان سیزدهم در سری آ، بدترین رتبه تاریخ خود را بدست آورد و فقط ۱ امتیاز تا سقوط به دسته پایین تر فاصله داشت. البته اینتر در دهه ۹۰ سه بار جام یوفا را بدست آورد، ولی کسب این جام نمی‌توانست طرفداران اینتر را راضی نگه دارد. ماسیمو موراتی فرزند آنجلو موراتی پر افتخارترین رئیس اینتر، باشگاه را خریداری کرد و سعی داشت با جمع کردن انبوهی از ستارگان دنیای فوتبال نظیر رونالدو، ویری، باجو، زامورانو، باتیستوتا، تولدو، بلان و کاناوارو اینتر را به دوران با شکوه خود بازگرداند. اما تیم موراتی هم با وجود اینکه دو بار تا آستانه قهرمانی پیش رفت در فتح اسکودتو ناکام بود. نراتزوریها اعتقاد داشتند دلیل این ناکامی، حمایت داوران ایتالیایی از یوونتوس و دیگر حریفان پرنفوذ آن‌هاست. یکی از پرحاشیه‌ترین داوری‌های ایتالیا در سال ۱۹۹۸ و در مصاف اینتر و یوونتوس رخ داد که داور مسابقه خطای پنالتی یولیانو مدافع یوونتوس روی رونالدو را نگرفت و باعث پیروزی و در نهایت قهرمانی تیم تورینی شد. در سال ۲۰۰۲ هم اینتری‌ها اعتقاد داشتند داوران ایتالیایی در هفته‌های پایانی شرایط ناکامی اینتر و قهرمانی یوونتوس را محیا کرده‌اند. این وضعیت، تا سال ۲۰۰۶ ادامه داشت.
شروعی دوباره
پس از پایان سال ۲۰۰۶، دادگاه ایتالیا که ۲ سال به صورت مخفی مکالمات سران باشگاهای سری آ را ضبط می‌کرد به تحقیق در مورد فساد و تبانی در فوتبال ایتالیا پرداخت. مکالمات لوچانو موجی مدیر باشگاه یوونتوس با رئیس کمیته داوران و مدارک به دست آمده از بعضی باشگاه‌های ایتالیایی آنها را به دردسر انداخت. در نهایت یوونتوس به جرم تبانی با داوران به دسته پائین تر سقوط کرد و ۲ قهرمانی آخر این تیم پس گرفته شد. باشگاه‌های میلان، لاتزیو و فیورنتینا هم با کسر امتیاز روبرو شدند. جدول ایتالیا در سال ۲۰۰۶ تغییر کرد و یوونتوس به انتهای جدول سقوط کرد. مدتی بعد یوفا از فدراسیون فوتبال ایتالیا خواست برای شرکت تیم‌های ایتالیایی در مسابقات فصل آینده لیگ قهرمانان، برای فصل ۰۶-۲۰۰۵ فهرمان جدیدی تعیین کند و فدراسیون فوتبال ایتالیا بر اساس جدول جدید بعد از اعمال مجازات‌ها، اینتر را به عنوان قهرمان لیگ ۰۶-۲۰۰۵ معرفی کرد.
پرواز نراتزوری
پس از پاک شدن نسبی فوتبال ایتالیا، ماسیمو موراتی که می‌خواست جا پای پدر بگذارد با کمک جاچینتو فاکتی و با مربیگری روبرتو مانچینی بار دیگر بسیاری از فوق ستاره‌های دنیای فوتبال را جمع آوری کرد. فاکتی همان سال درگذشت، ولی حاصل تلاش‌های او و موراتی قهرمانی‌های اینتر بود. ثبت رکورد ۱۷ پیروزی پیاپی و کسب ۹۷ امتیاز در یک فصل، دو رکورد ارزشمند برای اینتر به ارمغان آورد و نراتزوریها توانستند با ۲۲ امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرند. یک فصل بعد هم اینتر در آستانه صد سالگی با پشت سر گذاشتن رقبا برای سومین سال پیاپی قهرمانی ایتالیا را از آن خود کرد. اینتر خود را به عنوان قدرت اول فوتبال ایتالیا مطرح کرد، اما در فتح لیگ قهرمانان اروپا ناکام بود. پس از پایان سال ۲۰۰۸ ماسیمو موراتی گرانقیمت‌ترین مربی جهان یعنی ژوزه مورینیو را به اینتر آورد تا شاید این مربی سرشناس، یک بار دیگر قهرمانی اروپا را برای اینتر و موراتی به ارمغان بیاورد.
دوران طلایی آقای خاص
ژوزه مورینیو در همان سال اول ورود به ایتالیا توانست اینتر را برای چهارمین بار پیاپی به قهرمانی سری آ برساند، اما در لیگ قهرمانان ناموفق بود و در مرحله یک هشتم نهایی با شکست برابر منچستر یونایتد از دور رقابت‌ها کنار رفت. در پایان فصل بهترین بازیکن اینتر و یکی از برترین مهاجمین جهان یعنی زلاتان ابراهیموویچ در ازای ساموئل اتوئو به همراه چهل و نه میلیون یورو از اینتر جدا شد و به بارسلونا پیوست. علاوه بر ساموئل اتوئو، اینتر با پول بدست آمده از فروش ابراهیموویچ بازیکن دیگری مثل دیگو میلیتو، وسلی اسنایدر، لوسیو، تیاگو موتا و گوران پاندف را به خدمت گرفت. عملکرد اینتر در فصل ۲۰۱۰-۲۰۰۹ فوق العاده بود. شاگردان مورینیو با وجود مشکلات فراوان توانستند قهرمانی لیگ ایتالیا را بدست آورند. مورینیو طی دو فصل حضور خود در ایتالیا رکورد شکست ناپذیری خود در بازیهای خانگی را حفظ کرد و نراتزوریها هرگز در مسابقات خانگی طعم شکست را نچشیدند. در رقابت‌های جام حذفی هم اینتر با شکست لیورنو، یوونتوس و فیورنتینا به فینال رسید و در بازی فینال با تک گل دیگو میلیتو از سد رم گذشت و قهرمانی جام حذفی را به افتخارات خود اضافه کرد. اما مهمترین دستاورد تیم مورینیو در لیگ قهرمانان اروپا بود. نراتزوریها در مرحله یک هشتم نهایی چلسی، قهرمان انگلستان را در هر دو بازی رفت و برگشت مغلوب کردند. در مرحله نیمه نهایی با نتیجه ۳-۲ از سد بارسلونا قهرمان اسپانیا و مدافع عنوان قهرمانی اروپا گذشتند و در مسابقه فینال نیز با پیروزی ۲-۰ برابر بایرن مونیخ قهرمان آلمان بار دیگر بر بام اروپا ایستادند. اینتر ۲۰۱۰-۲۰۰۹ با کسب هر سه قهرمانی ممکن، اولین تیم ایتالیایی لقب گرفت که توانست سه گانه (Treble) کند. پس از پایان فصل ژوزه مورینیو از اینتر جدا شد و رافائل بنیتز سرمربی اسبق لیورپول جای او را بر روی نیمکت اینتر پر کرد. بنیتز اولین جام خود را را با پیروزی ۱-۳ اینتر در برابر رم بدست آورد، هر چند در کسب سوپر جام اروپا ناکام ماند و بخاطر نتایج ضعیف خیلی زود از اینتر اخراج شد.
بحران مالی و فروش باشگاه
انتخاب بنیتز، آغاز مسیری بود که خیلی زود اینتر را از جمع مدعیان قهرمانی ایتالیا دور کرد. اینتر طی دو فصل، از ۵ مربی مختلف استفاده کرد و همه آنها بعد از مدت کوتاهی اخراج شدند. اینتر بخاطر قانون فیرپلی مالی و نداشتن منابع مناسب مالی مجبور به فروش ستاره‌های خود شد و ساموئل اتوئو، وسلی اسنایدر، ژولیو سزار، لوسیو، مایکون، تیاگو موتا و گوران پاندف بخاطر حقوق بالایشان این تیم را ترک کردند. از بین ۵ مربی که در این مدت روی نیمکت اینتر نشستند بجز رافائل بنیتز، هیچکدام سابقه قهرمانی در سطح اول اروپا را نداشتند. اینتر در سال ۲۰۱۱ دوم شد، سال ۲۰۱۲ در جایگاه ششم قرار گرفت و سال ۲۰۱۳ در رده نهم ایستاد. در نهایت اعتراضات هواداران تیفوسی اینتر ملقب به کوروا نورد باعث شد ماسیمو موراتی برای خروج اینتر از شرایط بحرانی تصمیم به فروش باشگاه بگیرد. ۱۵ اکتبر سال ۲۰۱۳ اریک توهیر سرمایه‌دار اندونزیایی و مالک باشگاه فیلادلفیا سونتی سیکسرز در لیگ ان بی ای و دی‌سی یونایتد در لیگ فوتبال ام‌ال اس آمریکا، هفتاد درصد سهام اینتر را با پرداخت بیش از ۵۰۰ میلیون دلار خرید تا دوران مالکیت ۱۸ ساله موراتی در اینتر به پایان برسد. یک ماه بعد یعنی ۱۵ نوامبر، توهیر به عنوان مدیرعامل اینتر جای موراتی را روی صندلی ریاست این باشگاه گرفت.
شماره‌های جاودانه
۳ - جاچینتو فاکتی، مدافع چپ، بین سالهای ۱۹۶۰ تا ۷۸ بازیکن اینتر بود.
۴ - خاویر زانتی،کاپیتان چندین ساله اینتر بود و در سال ۲۰۱۴ کفش هایش را آویخت.او حدود ۸۰۰ بازی برای اینتر انجام داد.
بازیکنان تاریخی
بازیکنان بزرگ زیادی تا امروز برای اینتر به میدان رفته اند. جاچینتو فاکتی، جوزپه مه آتزا، باتیستوتا (باتی گل کبیر) ،لوتار ماتئوس، رونالدو، روبرتو باجو، لوئیز سوارز، ساندرو ماتزولا، روبرتو کارلوس، لوئیس فیگو، خاویر زانتی٬ آدریانو و... تنها بخشی از این بازیکنان را تشکیل می‌دهند.
ورزشگاه جوزپه مه آتزا
جوزپه مه آتزا
سن سیرو
نام کامل ورزشگاه جوزپه مه آتزا شهر میلان
محل ایتالیا، میلان، خیابان پیکولومینی
شروع ساخت ۱۹۲۵
تأسیس ۱۹ سپتامبر ۱۹۲۶
بازسازی ۱۹۸۹
مالک شهرداری میلان
گرداننده شهرداری میلان
نوع زمین چمن
گنجایش ۸۲٬۹۵۵
مستاجرها اینتر میلان
آث میلان
ابعاد زمین ۱۰۵ متر در ۶۸ متر
تاریخچه ورزشگاه
ورزشگاه جوزپه مه آتزا شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه این کشور و یکی از بزرگترین ورزشگاه های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازیهای خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بیشتر بازیهای تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه جوزپه مه آتزا نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است.
تیفوسیهای اینتر
در سال ۱۹۶۹، اولین گروه رسمی تیفوسیهای اینتر به نام پسران سن سیرو (Boys San) شکل گرفت. هواداران تیفوسی اینتر درضلع شمالی ورزشگاه جوزپه مه آتزا و هواداران میلان در ضلع جنوبی این ورزشگاه مستقر می‌شوند. به همین دلیل به تیفوسیهای اینتر را با نام کوروا نورد یعنی ضلع شمالی ورزشگاه می‌شناسند. در تمامی بازیهای اینتر، این گروه به ورزشگاه می‌روند و از تیمشان حمایت می‌کنند. اینتر هر سال در زمینه تعداد تماشاگران معمولاً رتبه اول یا دوم را در ایتالیا بدست می‌آورد.
کمپ آپیانو جنتیله
کمپ ورزشی آپیانو جنتیله در دهکده آپیانو جنتیله واقع شده است. این کمپ به صورت اختصاصی به باشگاه اینتر تعلق دارد. دهکده آپیانو جنتیله شامل چندین زمین تمرین، باشگاه بدنسازی، اتاق ویژه کنفرانس مطبوعاتی و سالن سر پوشیده ورزشی می‌باشد.
افتخارات
داخلی
سری آ:
قهرمانی (۱۸ بار): ۱۰-۱۹۰۹؛ ۲۰-۱۹۱۹؛ ۳۰-۱۹۲۹؛ ۳۸-۱۹۳۷؛ ۴۰-۱۹۳۹؛ ۵۳-۱۹۵۲؛ ۵۴-۱۹۵۳؛ ۶۳-۱۹۶۲؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۶۶-۱۹۶۵؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۸۰-۱۹۷۹؛ ۸۹-۱۹۸۸؛ ۰۶-۲۰۰۵؛ ۰۷-۲۰۰۶؛ ۰۸-۲۰۰۷؛ ۰۹-۲۰۰۸؛ ۱۰-۲۰۰۹
نایب قهرمانی (۱۵ بار): ۳۳-۱۹۳۲؛ ۳۴-۱۹۳۳؛ ۳۵-۱۹۳۴؛ ۴۱-۱۹۴۰؛ ۴۶-۱۹۴۵؛ ۴۹-۱۹۴۸؛ ۵۱-۱۹۵۰؛ ۶۲-۱۹۶۱؛ ۶۴-۱۹۶۳؛ ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۰-۱۹۶۹؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۸-۱۹۹۷؛ ۰۳-۲۰۰۲؛ ۱۱-۲۰۱۰
کوپا ایتالیا:
قهرمانی (۷ بار): ۳۹-۱۹۳۸؛ ۷۸-۱۹۷۷؛ ۸۲-۱۹۸۱؛ ۰۵-۲۰۰۴؛ ۰۶-۲۰۰۵؛۱۰–۲۰۰۹؛۱۱–۲۰۱۰
نایب قهرمانی (۶ بار): ۵۹-۱۹۵۸؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۷۷-۱۹۷۶؛ ۰۰-۱۹۹۹؛ ۱۷-۲۰۰۶؛ ۰۸-۲۰۰۷
سوپر جام ایتالیا:
قهرمانی (۵ بار): ۱۹۸۹؛ ۲۰۰۵؛ ۲۰۰۶؛ ۲۰۰۸؛ ۲۰۱۰
نایب قهرمانی (۴ بار):۲۰۰۱؛ ۲۰۰۷؛ ۲۰۰۹؛۲۰۱۱
اروپایی
لیگ قهرمانان اروپا:
قهرمانی (۳ بار): ۶۴-۱۹۶۳؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۲۰۱۰-۲۰۰۹ ؛
نایب قهرمانی (۲ بار): ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۲-۱۹۷۱
جام یوفا:
قهرمانی (۳ بار): ۹۱-۱۹۹۰؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۹۸-۱۹۹۷ ؛
نایب قهرمانی (۱ بار): ۹۷-۱۹۹۶
جام میتروپا:
نایب قهرمانی (۱ بار): ۳۳-۱۹۳۲
بین قاره‌ای
جام بین قاره‌ای / جام باشگاه‌های جهان:
قهرمانی (۳ بار): ۱۹۶۴؛ ۱۹۶۵؛ ۲۰۱۰
بهترین بازیکن سال جهان:
۲۰۰۲ - رونالدو
۱۹۹۷ - رونالدو
۱۹۹۱ - لوتار ماتئوس
توپ طلای اروپا:
۱۹۹۷ - رونالدو
۱۹۹۱ - لوتار ماتئوس
بهترین بازیکن سال از نگاه ورد ساکر:
۲۰۰۲ - رونالدو
۱۹۹۷ - رونالدو
۱۹۹۱ - لوتار ماتئوس
بهترین بازیکن باشگاهای اروپا:
۱۹۹۷/۹۸ - رونالدو
۲۰۱۰ - دیگو میلیتو
حامی و تولید کننده‌ی لباس
بازه زمانی حامی اصلی حامی پیراهن
۱۹۷۹-۱۹۸۱ پوما
۱۹۸۱-۱۹۸۲ Inno-Hit
۱۹۸۲-۱۹۸۶ Misura Mecsport
۱۹۸۶-۱۹۸۸ لو کوک اسپوقتیف
۱۹۸۸-۱۹۹۱ آل‌اشپورت
۱۹۹۱-۱۹۹۲ FitGar آمبرو
۱۹۹۲-۱۹۹۵ Fiorucci
۱۹۹۵-۱۹۹۸ پیرلی
۱۹۹۸-۲۰۱۸ نایکی
