طرفداری- این بار، دعوا‌ها فقط کلامی نیست و فیزیکی هم شده است. هفته گذشته دوباره جنجال‌ها بعد از بازی وست هم و واتفورد شروع شد. دعواهای بین هواداران مهمان وجود داشت و در طبقات دیگر وست هم یونایتدی‌ها با هم درگیر شدند. روز جمعه ۲۰ هوادار دستگیر و تا انتهای فصل محروم شدند.
کیرو کاستالدو که یکی از هواداران دو آتیشه وست هم است می‌‌گوید که در کنار درگیری حضور داشته است و به خاطر آن از وست هم یونایتدی بودن خود شرمسار است. سوال اینجاست که چرا این تعداد از هواداران وست هم کنترل اعصاب خود را از دست می‌‌دهند؟ چرا والدین می‌‌گویند که جرات ندارند فرزندان خود را به استادیوم بیاورند؟ چرا هواداران وست هم به کلی مشکل بر خورده اند آن هم پس از امضا قراردادی تنها ۲.۵ میلیون پوندی برای هر فصل برای بازی در ورزشگاهی که پول آن را مالیات دهندگان پرداخته اند؟
هیچ جواب ساده‌ای برای این سوال نیست اما برنامه ریزی غیر صحیح، رفتار بد بعضی از هواداران و حتی پاپکورن هم می‌‌تواند یکی از این دلایل باشد. وقتی مسائل اجرائی مورد شماتت قرار می‌‌گیرد، بعضی از هواداران به این نکته اشاره می‌‌کنند که مشکلات بزرگتر از چیزی است که به نظر می‌‌رسد.
برای روی کین، کاپیتان سابق باشگاه منچستریونایتد در سال ۲۰۰۰، مساله ساندویچ میگویی بود که در ورزشگاه سرو می‌‌شد. برای هواداران امروز وستهم این مساله پاپکورن است. یکی از آنها در شبکه‌های اجتماعی نوشته است که:
"پاپکورن؟ چه بر سر هویت باشگاه وستهم آمده است؟"
ایستادن در ورزشگاه‌ها در انگلستان برای لیگ برتر و چمپیونزشیپ ممنوع است. لیگ برتر هیچ خیالی برای تغییر این قانون ندارد. مشکل اینجاست که هر آخر هفته هزاران نفر در ورزشگاه‌های لیگ برتر ایستاده بازی را می‌‌بینند. در آپتون پارک، ورزشگاه سابق وست هم هواداران در بخشی از ورزشگاه برای ۱۰ سال هر آخر هفته ایستاده بازی را می‌‌دید‌ند. آنها در قسمت بابی مور، معروف‌ترین بازیکنی که در باشگاه توپ زده است می‌‌ایستادند. حالا در ورزشگاه جدید، در جایگاه بابی مور، هواداران دیگر نمی‌‌توانند ایستاده بازی را ببینند چون باشگاه از قبل بلیت‌ها را به کسانی فروخته است که اصلا سنت‌ها و سوابق این جایگاه را نمی‌‌دانند. حالا بحث‌ها سر این قضیه بالا گرفته است.
کودکان در کل ورزشگاه پراکنده شده اند. باشگاه ۱۴۰۰ صندلی برای خانواده‌ها دارد اما هر بازی ۲۵ هزار نفر با خانواده خود به ورزشگاه می‌‌آیند. آنها بلیت‌های ۹۹ پوندی را برای نونهالان در نظر گرفتند که نتیجه‌ای عجیب داشت. سال قبل وستهم بیش از هر باشگاه دیگری در لیگ برتر هواداران زیر ۱۶ سال در ورزشگاه خود داشت. این اتفاق وجود پاپکورن را در ورزشگاه را توضیح می‌‌دهد. سخنگوی باشگاه می‌‌گوید:
"ما خیلی خوشحال هستیم که خانواده‌ها و کودکان زیادی در ورزشگاه خود داریم."
بادبود بابی مور در بازی وستهم یونایتد و تاتنهام
پیت می، نویسنده کتاب "خداحافظ بولین" می‌‌گوید:
"به نوعی، هواداران قدیمی باشگاه احساس خطر می‌‌کنند. ایستادن و شعار دادن تنها چیزی است که آنها را به گذشته وستهم وصل می‌‌کند. آنها نگران هستند که این سنت رو به فراموشی برود آن هم در ورزشگاهی که حالا تحت تاثیر تبلیغات شرکت‌های بزرگ است. آنها نگران این تغییر هستند."
پتانسیل رشد کاملا مشخص است اما وستهم در شرقی‌‌ترین نقطه لندن است. آنها مثل چلسی و آرسنال شمال نشین نیستند.
آین دال، نویسنده سیاسی یک وبلاگ معروف و نامزد محافظه کار سابق، در رادیو به عنوان یک هوادار وستهم صحبت کرد و چنین گفت:
"کسانی که در حال حاضر در ورزشگاه ایستاده بازی را می‌‌بینند، بسیار خود خواه هستند. همه ما گاهی اوقات ایستاده نگاه می‌‌کنیم. مثلا وقتی کرنر می‌‌شود. این یک بخش از تجربه یک بازی فوتبال است اما ایستادن در کل ۹۰ دقیقه، کل بازی را برای بعضی هواداران خراب می‌‌کند. اگر یک بچه پشت سر شما باشد، قرار است چطوری بازی را ببیند؟"
پیتر کاتن ۵۵ ساله که جز افرادی است که هر بازی ۹۰ دقیقه ایستاده بازی را می‌‌بیند کارن بردی، سخنگوی باشگاه را مقصر این اتفاقات می‌‌داند. او می‌‌گوید سخنگوی باشگاه با آوردن تیم به ورزشگاه جدید، کل آرزوهای هواداران را خراب کرده است.
وستهم جز ۲۰ باشگاه ثروتمند دنیا است. رفتن به ورزشگاه جدید برای آنها به معنی ۲۲ هزار هوادار بیشتر است. هوادارانی که آنها هم ثروتمند هستند. هواداران وستهم بالاترین متوسط درامد را در لیگ برتر دارند. اما آنها در شرقی‌‌ترین نقطه لندن هستند. آنها مانند آرسنال و چلسی شمال نشین نیستند.
کاتن می‌‌گوید:
"مردم روی حرف خود محکم ایستاده اند. قسمت اصلی هواداران وستهم، طبقه کارگر هستند و بردی می‌‌خواهد ما را تبدیل به یک آرسنال دیگر کند اما ما آرسنال نیستیم. هیچ صحبتی با هواداران قبل از رفتن به ورزشگاه جدید نبود. آنها باید دست و پای من را بگیرند و از ورزشگاه بیرون بیندازند اگر می‌‌خواهند من ایستاده بازی را نبینم."
دال در وبلاگ خود نوشته است:
"ایرادات دیگری که به ورزشگاه جدید می‌‌گیرند دوری آن از مرکز شهر است. هواداران باید نیم ساعت پیاده راه بروند تا به ورزشگاه برساند. گفته می‌‌شوند غذا‌های که در کنار ورزشگاه المپیک لندن وجود دارد بیشتر به درد طبقه متوسط می‌‌خورد نه طبقه کارگر. البته اگر این ایرادات در نظر گرفته نشود، این ورزشگاه مکانی فوق العاده است. هر صندلی آن نمای خوبی دارد. نکات منفی باید گفته شود اما خیلی از هواداران این ورزشگاه جدید را دوست دارند. اگر تیم خوب بازی کند همه این مشکلات از بین می‌‌رود."
کسانی که در لندن زندگی نمی‌‌کنند هم این احساس را دارند که فوتبال هر روز از هواداران واقعی خود فاصله می‌‌گیرد. فوتبال ورزشی قابل دیدن بود که طبقه کارگر تا قبل از حادثه هیلزبورو از آن به خوبی استقبال می‌‌کرد اما برداشته شدن تراس‌های فلزی، آمدن اسکای اسپورتز به فوتبال و قضیه ساندویچ‌های میگو، کم کم این فوتبال را هر روز تجاری تر کرد تا فوتبالی تر.
در اواخر دهه ۸۰، هواداران فوتبال را با تحقیر یاد می‌‌کردند. می‌‌گفتند طبقه کارگر بودن یعنی هوادار فوتبال بودند و اشغال بودن.
اما پس از مدتی، حالا تمام ورزشگاه‌های لیگ برتر ۹۷% پر هستند اما دیگر مثل ۳۰ سال قبل کسی نمی‌‌گوید که فوتبال ورزشی گدا پسند است که در ورزشگاه‌های گدا پسند بازی می‌‌شود و هوادارانش گدا هستند. حالا فوتبال دیگر به طبقه کارگر تعلق ندارد. حالا هواداران در ورزشگاه‌ها ساندویچ میگو می‌‌خورند.
در مورد قیبمت بلیت‌ها اعتراضی نمی‌‌تواند وجود داشته باشد. هواداران چلسی برای عضویت باید ۵۶ پوند بدهند که این قیمت ارزان‌ترین صندلی است و هواداران لیورپول حتی به خاطر گرانی قیمت بلیت به اعتراضات زیاد دست زدند. با این حال بلیت فصل وستهم ۲۸۹ پوند است که می‌‌شود ۱۵ پوند برای هر بازی.
اعتراض هواداران لیورپول به تغییر قیمت بلیط ها در فصل قبل
دال در وبلاگش می‌‌نویسد:
"باشگاه برای پایین نگه داشتن قیمت بلیت‌ها بسیار تلاش کرده است. در آپتون پارک خیلی‌‌ها نمی‌‌توانستند به ورزشگاه بیایند و من در آنجا بیشتر آسیایی‌ها و سیاه‌ها را می‌‌دیدم. در بین هواداران دو دستگی به وجود آمده است. با ۲۲ هزار هوادار بیشتر، حالا هواداران قدیمی احساس می‌‌کنند که هواداران جدید باشگاه بازی‌ها را زود ترک می‌‌کنند و نیم ساعت منتظر پاپکورن خود می‌‌شوند و هیچوقت در ورزشگاه ایستاده شعار نمی‌‌دهند. خیلی از قدیمی‌‌ها مثل بازی با واتفور با هواداران جدید درگیر شدند و گفته اند که آنها باید جایگاه خود را تغییر دهند."
در آخر نگاهی داریم به تغییر استادیوم در تیم‌های لیگ برتری و قیمت این تغییر و حوادث بعد آن
آرسنال:
سال ۲۰۰۶ از هایبری ۳۸۴۱۹ هزار نفری به امارت ۶۰ هزار نفری رفت.
قیمت تمام شده: ۳۹۰ میلیون پوند
در فصل اول تمام بلیت‌ها به فروش رسید
سوانزی
سال ۲۰۰۵ از وچ فیلد ۱۱ هزار نفری به ورزشگاه لیبرتی ۲۰ هزار نفری رفت.
قیمت تمام شده ۲۷ میلیون پوند
در آگوست گفته شد که ورزشگاه جدید قرار است بزرگتر شود
منچستر سیتی
سال ۲۰۰۳ از مین رود ۳۵ هزار نفری به اتحاد ۵۵ هزار نفری رفت
قیمت: ۲۰ میلیون اولیه و سالی ۲ میلیون
سیتی این ورزشگاه را برای ۲۵۰ سال در اختیار دارد و توسط شورای شهر منچستر به آنها داده شده است
لستر سیتی
سال ۲۰۰۲ از فیلبرت استریت ۲۲ هزار نفری به کینگ پاور ۳۲ هزار نفری رفت
قیمت تمام شده: ۱۷ میلیون پوند
باشگاه قرار است یا ورزشگاه را گسترش دهد یا کلا ورزشگاهی جدید بسازد
ساوتهمپتون
سال ۲۰۰۱ از ورزشگاه دل ۱۵ هزار نفری به ورزشگاه مریم مقدس ۳۲ هزار نفری رفت
قیمت تمام شده: ۳۲ میلیون پوند
اسم استادیوم از اسم اولیه باشگاه که همان ساوتهمپتون مریم مقدس بود گرفته شده است.
