ریکردو زامورا (اسپانیا):
یک چهره ی اسطوره ای در رئال مادرید و بارسلونا. دوران کوتاهی در جام جهانی داشت ولی باز هم تاثیر خود را گذاشت. وقتی اسپانیا برای اولین بار در سال 1934 گام به جام جهانی گذاشت، با بازی خوب او توانست در برابر ایتالیا که میزبان (و در نهایت قهرمان) مسابقات بود به تساوی 1-1 دست یابد. اما در بازی تکراری که در مرحله ی یک چهارم نهایی انجام می شد، او به دلیل آسیب دیدگی شدید ناشی از بازی اول غایب بود و ایتالیا با یک گل پیروز شد. او در بیرون زمین و گاهی درون زمین چهره ای جنجالی محسوب می شد. در بازی های المپیک 1920، با مشت به صورت بازیکن حریف کوبید. او همچنین در مسائل مالیاتی و قاچاق سیگار غرق بود.
لئو یاشین (شوروی سابق):
صاحب توپ طلای اروپا در دهه 60 با روش خود مبنی بر چینش خط دفاعی از دروازه، انقلابی در ورزش به پا کرد. می گویند که بیش از 150 ضربه ی پنالتی را در دوران فوتبال خود مهار کرده و اوزه بیو او را "دروازبان بزرگ بی همتای قرن" می خواند. او آنچنان دروازه بان بزرگی بودکه وقتی در جام جهانی 1962 مقابل شیلی گل خورد، الاردیو روخاس، زننده ی گل، وی را در آغوش کشید چرا که شکست دادن چنین چهره اسطوره ای، کار بزرگی به حساب می آمد.
گوردون بنکس (انگلیس):
او نقشی اساسی در جام جهانی 1966 داشت و یکی از بزرگترین دروازه بانان تاریخ است ولی خودش می گوید که بیشتر وی را به دلیل مهار جادویی در مقابل پله در جام جهانی 1970 می شناسند. او در مصاحبه ای در سال 2005 گفت: "مرا به خاطر قهرمانی در جام جهانی به خاطر ندارند. به دلیل آن واکنش زیبا به یاد می آورند." بابی چارلتون در مورد او می گوید: "وقتی گوردون درون دروازه بود خیالمان از بابت گل نخوردن راحت بود."
دینوزوف (ایتالیا):
مسن ترین بازیکنی که فاتح جام جهانی شده است. پائولو روسی از زوف به عنوان "مهمترین بازیکن در راه فتح جام جهانی" یاد می کند. در دهه ی 70 زوف در بازی های ملی رکوردی افسانه ای به دست آورد و در 1142 دقیقه گلی نخورد. غیر از جام جهانی، او فاتح جام ملت های اروپا در سال 1968، جام یوفا در سال 1977 و شش قهرمانی در سری آ شده است.
سپ مایر (آلمان غربی):
همچون گربه چالاک بود و نامش در چهار جام جهانی به چشم می خورد. در سال 1974 در مصاف نهایی مقابل هلند، نقشی به سزا ایفا کرد تا عاملی مهم برای قهرمانی تیمش باشد. او فوتبالیستی جدی و متمرکز در میدان مسابقه به حساب می آمد. تمام دوران خود را با بایرن سپری کرد و چهار بار قهرمان لیگ و سه بار قهرمان اروپا شد. او درسال 1972، قهرمانی جام ملت های اروپا را هم تجربه کرد تا کوله بار خود را کامل کند.
اوبالدو فیلول (آرژانتین):
فیلول، ملقب به ال پاتو نقشی به سزا در قهرمانی آرژانتین در سال 1978 ایفا کرد. وی به خصوص در فینال این مسابقات در مصاف با هلند در بهترین شرایط قرار داشت. ماریو کمپس در این خصوص گفته بود: "فیلول سه یا چهار مهار فوق العاده داشت، در این صورت به راحتی یک یا دو گل از حریف عقب می افتادیم."
رینات داسایف (شوروی سابق):
به او لقب "پرده آهنی" داده بودند. او را جانشینی برای یاشین می دانستند. نقشی مهم در صعود شوروی به مرحله ی دوم جام جهانی 1982 ذاشت و مهار فوق العاده ای در مصاف با اسکاتلند انجام داد. او به حالتی کاملا کشیده ضربه ی سر جو جردن را دفع کرد. در جام جهانی 1986 هم سه بازی برای تیم ملی کشورش انجام داد و شوروی سابق در مرحله ی دوم مقابل بلژیک شکست خورد. حضور کوتاه او در جام جهانی 1990 هم ناگفته بماند بهتر است.
سرجیو گویکوچه آ (آرژانتین):
در حالی که از مارادونا به عنوان نیروی اصلی صعود آرژانتین به جام جهانی 1990 یاد می کنند، بد نیست نامی هم از دروازبان آن تیم ببریم. نری پومپیدو در این مسابقات شماره یک بود که با اشتباه محرز خود، شکست مقابل کامرون را رقم زد ولی در حالی که همچنان جایگاه خود را حفظ کرده بود، در بازی دوم مقابل شوروی پایش شکست تا در حالی که "ال گویکو" در آن سال حتی در یک بازی رسمی به میدان نرفته بود، جانشینش شود. نتیجه این دریافت فقط 3 گل در 6 بازی بود و عامل شماره یک پیروزی آرژانتین برای پیروزی مقابل ایتالیا و یوگسلاوی در ضربات پنالتی بود.
اولیور کان (آلمان):
قبل از فینال جام جهانی توپ طلا را به دست آورد. ستاره بایرن مونیخ در پنج دیدار پیاپی هیچ گلی دریافت نکرد تا آلمان بردهای پیاپی 1 بر صفر به دست آورد. "شاه کان" با 8 قهرمانی لیگ، یک لیگ قهرمانان و یک قهرمانی جام ملت ها (دروازه بان ذخیره) از بزرگان این پست است. اینکه او تنها دروازه بانی است که توانسته توپ طلا را تصاحب کند، نشان دهنده عملکرد استثنایی اوست. رونالدو نازاریو در مورد او گفته بود: "وقتی مقابل او قرار می گیرم روحیه ام نصف می شود."
جیان لویجی بوفون (ایتالیا):
ایکر کاسیاس در یک جمله ی به یاد ماندنی گفته است: "یافتن ضعفی در بوفون، عملا غیر ممکن است." در 35 سالگی مرد شماره یک آتزوری هنوز هم خواهان دارد. وقتی به عملکرد بوفون در جام جهانی 2006 دقت می کنیم، می بینیم حرف کاسیاس چندان هم بی ربط نیست. سوپرمن چهار عنوان قهرمانی لیگ و جام یوفا را هم به دست آورده است. یورگن کلینزمن بعد از بازی نیمه نهایی مقابل ایتالیا گفت: "آلمان حریف بوفون نشد."
ایکر کاسیاس (اسپانیا):
گوردون بنکس در سال 2009 در مورد او گفته بود: "روزی بهترین دروازبان تاریخ می شود." بعد از جام جهانی 2010 در اغلب نظرسنجی های مردمی بهترین بازیکن جام انتخاب شد. عملکرد خوب او در جام جهانی 2002 لقب "مقدس" را از سوی مردم کشورش برایش به ارمغان آورد. ژاوی در مورد او گفته است: "وقتی از همه چیز نا امید می شوی، ایکر تو را نجات می دهد. ایکر مهمترین بازیکن تاریخ اسپانیاست." کارنامه ی او شامل 5قهرمانی لالیگا، دو جام باشگاه های اروپا و دو جام ملت های اروپا هم می شود. کارنامه ای که شاید به حرف بنکس افسانه ای بی ربط نباشد.
با تشکر از کاربرمان، also in have، برای ارسال این یادداشت.
