roberto baggioهمه دوستان حرفای خوبی زدن. من و تعدادی از دوستان بازیهای باجو رو دیدیم و کاملا درک کردیم. مهمترین دلیل بی مهری مربی ها به روبرتو محبوبیت عجیب بین مردم بود. توی هر تیمی که بود مردم برد تیم رو به خاطرحضور روبرتو میدونستن و باخت رو مینداختن گردن مربی.همین حسادت مربی ها رو باعث میشد.
مسئله اینه که باجو هر وقت بازی میکرد عالی بود. هیچ بهونه ای نداشتن.
یعنی اگه تعداد دقایق بازیش رو تقسیم بر گل هایی که زده کنید به یه آمار استثنایی میرسید. 90 دقیق تشویق تماشاگرا از روبرتو کاملا روی مخ مربی تیم بود.
توی سال 2002 که ایتالیا حذف شد واقعا ایتالیا به معجزه نیاز داشت و روبرتو همون کسی بود که تراپاتونی باید با خودش میبرد. فقط کافی بود 15 دقیقه بازی کنه تا کار خودشو بکنه. شاید بعد از یه مقام سومی و دومی بالاخره ان سال قهرمان میشد.
یورو 1996 هم ساکی به جای روبرتو که آبروی ساکی رو یه تنه توی جام جهانی خریده بود(ایتالیا داشت حذف میشد) زولا رو برد. همون زولا هم باعث حذف ایتالیا شد.
محبوبیت اگه در حد نرمال باشه میتونه به بازیکن کمک کنه ولی محبوبیت روبرتو خیلی غیر عادی بود و این کاملا روی تصمیم مربی هاش تاثیر میذاشت.
