مطلب ارسالی کاربران
فوتبال ایتالیا
همیشه میگن چیزهای نوستالژی زیباترین این رو میشه در سینما و موسیقی هم دید هنوز هم دیدن فیلم پدرخوانده مو بر تن ادم سیخ کنه و شنیدن صدای فرانک سیناترا شنوده رو به اوج نوستازی میبره فوتبال ایتالیا هم مثل شخصیت الپاچینو در نقش پدرخوانده پر از نوستالژی ایتالیاییه جای که این شخصیت بین سنت های خانوادگی و دنیای مدرن گیر کرده اما مثل هر ایتالیایی با اصالتی خانواده رو انتخاب میکنه دیدن فوتبال ایتالیا در هیاهوی تیم های متمول اروپا هنوز بوی خاصی داره بوی خالص فوتبال هنوز هم اکثر تیمای ایتالیایی توسط یک خانواده ثروتمند ایتالیایی اداره میشه حتی تیمای میلانی سرمایه گذاری منطقی انجام دادن که نشون بدن میشه هم سرمایه وارد فوتبال کرد هم اصالت رو حفظ کرد مدیریت و مربی ایتالیایی میلان و اینتر نشون دهنده حفظ همین سنت هاست چون باید در فوتبال پر هیاهو امروز یک کشور خاص بمونه و اون جز ایتایا کی میتونه باشه بازیکنای ایتالیایی نماد این خاص بودن هستن چهره نوستازی در کنار سبک فوتبال اسطوره های ایتالیایی که بیشتر شبیه بازی یک هنرمند هست تا یک فوتبالیست و مهمتر از همه وفاداری به باشگاه که ریشه در خانواده دوستی ایتالیایی داره در جایی که توتی مثل الپاچینو پدر خوانده به جای ترک خانواده و از پاشوندشون سعی میکنه با حفظ باشگاهش در میان بزرگترین باشگاههای جهان بکوشه لحظه خداحافظی توتی بی شباهت به سکانس پایانی گلادیاتور نیست جایی که مردم رم نه برای افتخارات شخصی توتی که برای شخصیت بینظیر وکاریزماتیکش دست میزنن درست مثل فیلم گلادیوتور که راسل کرو فرمانده گلادیاتور ها در میدان مبارزه بود توتی هم فرمانده لشگر تیم شهر رم در مقابل امپراطوری ها قدرتمند فوتبال بود برای کسانی که فوتبال رو با تیم هایی مثل پاریس و سیتی میشناسن عجیبه که خانواده ای دهها سال بر قدرتمندترین تیم ایتالیا تکیه بزنه خانواده انیلی بی شباهت به خانواده کورلئونه، نیست البته غیر از جنبه های منفیش برای انیلی جوان هم خانواده مهمترین چیزه و خانواده یعنی یوونتوس حتی اگه به سری بی بره باز هم میتونه برگرده و دوباره مثل ققنوس براوج فوتبال جهان تکیه بزنه چون اصالت در فوتبال خریدنی نیست بدست اوردنیه
