saeed pوقتی تو دوران بچکی عاشق یه تیم میشی...اون نسل از بازیکنایی که تو اون دوران بازی میکنن هم میشن بهترین بازکنایه زنگیت چه وز براوون باشی چه رایان گیگز هر چند بازیکنایه دیگه ای تو این دوران اضافه میشن و تو دلت جا باز میکنن ولی در مقاسه با اون نسل تو رده دوم قرار میگرن...لعنتی ترین حس اونجایه که تو این سالها که بزرگتر میشی اون بازیکنا هم یا جدا میشن و تو هم میپذیری و باهاش کنار میای ولی وقتی یکیی تا اخرین روزها باهات میمونه برات میشه اسطوره حالا وقتی این اسطورها بعد از گذشت سالها از فوتبال خداحافظی میکنن متوجه میشی که دیگه قرار نیست بعد از ظهر شنبه و یکشنبه ها دیگه تو زمینه فوتبالی که 15 یا 20 سال به عشقش گذروندی رو ببینی انگار یه تیگه از بزرگ از زندگیتو میخوای بکنی و بزاری کنار و حس میکنی تو هم به اخر خط رسیدی
