Ali Gﻣﻦ ﺑﺮاﻱ ﭘﺮاﻧﺪﻟﻲ اﺣﺘﺮاﻡ ﺧﺎﺻﻲ ﻗﺎﻳﻠﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﻨﻆﺮﻡ ﻛﺎﺭﺵ ﻛﻤﻲ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ. اﺯ ﺗﻮﺗﻲ ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩ و ﻃﻮﺭﻱ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎﺭ ﺭﻣﺰ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﻭﻣﺪﻥ ﻧﻴﻮﻣﺪﻥ ﺗﻮﺗﻲ ﻫﺴﺖ. ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ اﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎﺯﻱ ﺗﻮﺗﻲ ﺣﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ, اﻋﻼﻡ ﻛﺮﺩ ﺣﺎﻇﺮﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ ﺗﻴﻢ ﻣﻠﻲ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻌﺪﻱ اﺯ اﻳﻦ, ﺭﻓﺘﺎﺭ ﭘﺮﻧﺪﻟﻲ ﺳﺮﺩ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩ.
ﻧﻜﺘﻪ ﺩﻳﮕﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺗﻮﺗﻲ ﺭﻭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻣﻴﺪﻭﻧﻢ, اﻧﺘﻆﺎﺭ ﻧﺪاﺭﻡ ﺑﻬﺶ ﻧﻮﺩ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﺪﻩ, اﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺎﺭﻳﺰﻣﺎﺗﻴﻜﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺮﻟﻮ و ﺑﻮﻓﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ ﻻﺯﻣﻪ, ﻳﻚ ﺭﻫﺒﺮ. ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺭﻭﻱ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ, ﺑﺎﻋﺚ اﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻴﻢ و ﺗﺮﺱ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﻴﺸﻪ. ﺩﻳﮕﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮاﻥ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻫﻢ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻧﺪاﺭﻩ? ﺑﻌﺪ اﺯ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﻭﻫﻲ, ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﻋﻮاﻣﻞ ﺭﻭﺣﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﺁﻣﺎﺩﮔﻲ ﺟﺴﻤﻲ ﻓﺎﻛﺘﻮﺭ ﻣﻴﺸﻦ. ﺩﺭ ﺩﻗﺎﻳﻘﻲ اﺿﺎﻓﻪ.. ﭘﻨﺎﻟﺘﻲ.. ﻛﺎﺭﻳﺰﻣﺎﻱ ﺗﻮﺗﻲ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻴﻢ اﻧﺮﮊﻱ ﺑﺪﻩ و ﻗﺪﺭﺕ. ﺟﺪاﻱ اﺯ اﻭﻥ, ﻧﻘﺶ ﺗﻮﺗﻲ ﻣﺜﻞ اﺗﻢ ﻣﺮﻛﺰﻱ ﻳﻚ ﺫﺭﻩ ﺗﻚ اﺗﻤﻲ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ. اﮔﺮ ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﻢ اﻭﻥ ﺫﺭﻩ, ﺗﻴﻢ ﺑﺎﺷﻪ, اﻭﻥ ﺗﻚ اﺗﻢ ﺗﻮﺗﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻞ ﺭﻓﺘﺎﺭ و ﺳﺮﻋﺖ ﺟﻨﺒﺶ ﺫﺭﻩ ﺭﻭ ﺩﻳﻜﺘﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ. ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻮﺗﻲ ﺗﻮﻱ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻴﻦ ﻫﺎﻓﺒﻚ و ﺧﻄ ﺣﻤﻠﻪ, ﺑﺪﻭﻥ اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ اﺯ ﺳﺮﻋﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎﺩﻩ اﺯ ﭘﺎﺱ ﻫﺎﺵ, ﻛﻪ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﺯﻱ و ﻧﻮﻉ ﺣﺮﻛﺖ ﺭﻭ ﺩﻳﻜﺘﻪ ﻣﻴﻜﻨﻪ, ﻣﺜﺎﻝ ﺯﺩﻧﻴﻪ.
ﺟﺪا اﺯ اﻭﻥ, ﺑﻨﻆﺮﻡ اﻧﻘﺪﺭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ اﻣﺜﺎﻝ ﺗﻮﺗﻲ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﻱ ﺟﻮاﻥ ﭘﺴﻨﺪﻱ ﺳﺮ ﺩاﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺗﻴﻢ ﺑﻴﺶ اﺯ ﺣﺪ ﺟﻮاﻥ ﻋﻪ. ﺣﺘﻲ ﺩﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻗﺒﻠﻲ ﻛﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺷﺪﻳﻢ, ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻴﻤﻜﺖ و ﺗﻴﻢ اﺯ اﺳﺎﻣﻲ اﺳﻂﻮﺭﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎي ﻗﺒﻞ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺩاﺷﺘﻴﻢ, ﻣﺜﻞ ﺩﻟﭙﻴﺮﻭ ﺑﻮﻓﻮﻥ و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﺩﻳﮕﻪ, ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻻﻥ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻴﻢ ﻓﻘﻄ ﺑﻮﻓﻮﻥ و ﭘﻴﺮﻟﻮ و ﺩﺭﻭﺳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺐ ﻛﻤﻪ. ﺑﻨﻆﺮﻡ اﻳﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﭘﺨﺘﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﺎ ﺁﻟﻤﺎﻥ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺭﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩاﺩ, ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﺗﺎﻛﺘﻴﻚ ﻓﺮﺩﻱ ﺑﺎﺯﻳﻜﻨﺎﻥ.
ﺩﻋﻮﺕ ﻧﺸﺪﻥ ﺗﻮﺗﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﻂﻘﻴﻪ, ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﺩﺭ ﻧﻆﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻫﺎﻱ ﺟﻮاﻥ ﭘﺴﻨﺪﻱ.