آیا عالی نمی‌شد که بدون نیاز به جابجا کردن کل زندگی تان ، می‌توانستید از مزایای زندگی کردن و تمرین کردن در ارتفاع بهره مند شوید ؟ یک راه برای انجام آن، با یک چادر ارتفاع است که از گاز نیتروژن فشرده برای رقیق کردن اکسیژن در هوا بمنظور تقلید از زندگی در ارتفاع بالا در یک پوشش چادر مانند در اطراف تخت خوابتان ، استفاده می‌کند .
گذشته از ایراد آشکار ترس از فضای بسته ناشی از این سایبان پلاستیکی ، چادرهای ارتفاع ، بسیار گران هستند . برخی از مدل‌ها بیش از ۱۰۰۰ دلار قیمت دارند . بنابراین ، مگر آنکه شما یک دونده حرفه‌ای با یک قرارداد بزرگ از طرف یک شرکت تولید کننده کفش باشید ، داشتن چادرهای ارتفاع غیر قابل تصور هستند .
اما بتازگی ، شرکت‌های تولید کننده ماسک‌های ارتفاع ، ادعا کرده اند که این ماسک‌های نسبتا ساده می‌توانند همان مزایای تمرین کردن در ارتفاع را ارائه دهند .
در واقع ، این ماسک‌ها مانند چادر ارتفاع باعث نمی‌شوند تا غلظت اکسیژن هوایی که استنشاق می‌کنید کمتر شود ، بلکه از دریچه‌های مکانیکی برای تولید مقاومت در برابر استنشاق ، استفاده می‌کنند .
**** با این وجود ، آیا این تمرین می‌تواند همان مزایای زندگی و تمرین کردن در ارتفاع را بوجود بیاورد ؟
ما امروز قصد داریم پاسخ این پرسش را پیدا کنیم . با نگاه انداختن به تحقیقات مختلف در مورد این ماسک‌های تمرین در ارتفاع برای تقلید ارتفاع بالا ، خواهیم دید که آیا اگر در آینده‌ای نزدیک ، یک مسابقه در ارتفاع دارید ( یا صرفا به دنبال مزیتش هستید ) ، واقعا می‌ارزد یکی از اینها را خریداری کنید یا بهتر است پول و وقت اضافی تان را به چیز دیگری که بتواند به تمرینتان کمک کند اختصاص دهید .
ماسک‌های ارتفاع ، موثر نیستند !
در مطالعات علمی که به دنبال مزایای بالقوه ماسک‌های ارتفاع هستند ، نوعی سراسیمگی وجود داشته است .
اما صبر کنید ، چند اشکال در تمام این تحقیقات وجود دارد :
کیفیت مطالعات بطرز قابل توجهی متفاوت است ، و برخی از مطالعات توسط افرادی با منافع مقرره در نتایج ( مانند صاحبان یک شرکت که ماسک تمرین در ارتفاع می‌سازند ) تالیف می‌شوند . بنابراین ما باید در هنگام بررسی این مطالعات علمی ، کمی منتقدانه تر باشیم .
یک مطالعه در سال ۲۰۰۲ توسط محققان در دانشگاه فناوری تگزاس ، اثرات « تمرین مقاومت تنفسی » در ۷ دونده استقامت دانشگاهی را بررسی کرد . این ورزشکاران متقبل شدند که گروهی از تست‌های عملکرد را قبل و بعد از یک برنامه چهار هفته‌ای تمرین عضلات تنفسی ، انجام دهند تا مشخص شود آیا این برنامه ، هیچ تاثیری بر تناسب اندام آنها داشته است یا نه .
این دوندگان پس از چهار هفته ، پیشرفت‌های قابل توجهی در تست‌های مستقیم قدرت و استقامت عضلات تنفسی ( اینکه اساسا چقدر سخت می‌توانند نفس بکشند ) نشان دادند ، اما هیچ تغییری در حداکثر اکسیژن مصرفی شان در طول ورزش ( Vo2 Max ) و همچنین هیچ تغییری در تست تردمیل با ۸۵% Vo2 Max مشاهده نگردید !
عدم وجود گروه کنترل است !
یک مطالعه بهتر طراحی شده ، باید شامل گروه دیگری از افراد می‌بود که تحت تمرین عضلات تنفسی قرار نگرفته و بعنوان یک مقایسه بکار می‌رفتند . خوشبختانه ، یک مطالعه با این طراحی ، توسط مورگان و همکارانش در دانشگاه ایالتی آریزونا انجام شد . در مطالعه‌ی آنها ، ۹ دوچرخه سوار متوسط آموزش دیده به دو گروه تقسیم شدند . یک گروه ، یک برنامه سه هفته‌ای تمرین عضلات تنفسی را تجربه کردند و گروه دیگر ( گروه کنترل ) به تمرین معمولشان ادامه دادند .
همانند مطالعه‌ی اول ، قدرت و استقامت عضلات تنفسی این دوچرخه سواران و همچنین Vo2 Max و عملکرد آنها در یک تست دوچرخه سواری ، اندازه گیری شد . و دوباره ، نتایج مشابه بودند : تمرین عضلات تنفسی ، عملکرد را در تست‌های مربوط به تنفس مانند حداکثر قدرت تهویه ، بطور قابل توجهی بهبود بخشید . اما در مقایسه با گروه کنترل ، هیچ پیشرفتی در Vo2 Max یا عملکرد آنها در دوهای استقامتی مشاهده نشد . چندین مطالعه دیگر ( که بسیاری از آنها به خوبی طراحی شده بودند ) نیز هیچ مزیت قابل توجهی را برای تمرین عضلات تنفسی در بر نداشتند .
