روز گذشته نوزدهم آوریل، سالروز تولد مرد سال فوتبال جهان در سال ۱۹۹۹ بود، فردی که زندگی او را از چشیدن دردهای گوناگون تا ایستادن بر قله افتخارات تیمی و فردی کشاند.
این شخص کسی نیست جز ریوالدو ویتور بوربا فریرا معروف به ریوالدو که امروز ۴۶ ساله شد و نزدیک ترین خاطره ما مردم ایران از او به ایفای نقش او در سکانس های آخر فیلم پرفروش "من سالوادور نیستم"که چند سال پیش روی پرده سینماها بود، برمی گردد.
ریوالدو در ۱۹ آوریل سال ۱۹۷۲ در شهر رسیفه برزیل و در حومه منطقه فقیرنشین فولاس چشم به جهان گشود.
شرایط فیزیکی او هنوز هم نشاندهنده فقر و زجری است که او در دوران کودکی متحمل شده است. سوء تغذیه، پاهای پرانتزی و از دست دادن تعداد زیادی از دندان ها تنها بخشی از مشکلاتی بود که پسر برزیلی با آن دست به گریبان بود.
ریوالدو یک بازیکن دو پا بود اما زیادتر به عنوان یک چپ پای قهار شناخته می شد.
کشته شدن پدر ریوالدو، رومیلدو، در یک تصادف رانندگی، باعث نشد او سفر خود در دنیای حرفه ای فوتبال را در سن ۱۶ سالگی و با امضای قرارداد با تیم پائولیستانو در همان سال ۱۹۸۹ آغاز نکند. علیرغم باور مربیان پائولیستانو که می گفتند ریوالدو برای فوتبالیست شدن فیزیک ضعیفی دارد او موفق شد خود را ثابت کند.
ریوالدو در سال ۱۹۹۱ به تیم سانتا کروز پیوست و سپس راهی جنوب برزیل شد تا برای موگی میریم در لیگ ۲ برزیل توپ بزند. در سال ۱۹۹۳ او به پایتخت برزیل رفت تا عضو تیم لیگ برتری کورینتیانس شود. ریوالدو سال ۱۹۹۴ به پالمیراس رفت تا کمک کند پالمیراس در لیگ برتر برزیل با قهرمانی در همان سال، از عنوان قهرمانی خود دفاع کند تا هم در سال ۹۳ و هم در سال ۹۴ توسط مجله پلاکار برزیل به عنوان بهترین بازیکن پست خود معرفی شود.
.
.
ریوالدو که دیگر برزیل برای نمایش هنر نمایی هایش کافی نبود، پس از المپیک ۹۶ علیرغم ابراز علاقه باشگاه پارما برای جذب ریوالدو، او راهی اسپانیا شد تا تیم دپورتیوو_لاکرونیا اولین مقصد اروپایی جوان لاغر اندام برزیلی باشد. او فقط یک سال در این تیم ماند، با این وجود همان یک فصل هم برای ریوالدو و هم برای باشگاه بسیار عالی پیش رفت. ریوالدو در آن فصل به طور مشترک چهارمین گلزن برتر لالیگا با ۲۱ گل در ۴۳ بازی شد و تیم دپورتیوو نیز در رتبه شگفت انگیز سوم به کار خود در لالیگا پایان داد تا این فصل آغازی باشد بر پایان تیره روزی های جوان چپ پای برزیلی، زیرا در همان روزها سر بابی رابسون، سرمربی وقت بارسلونا در حال متقاعد کردن مسئولان باشگاه برای انتقال ریوالدو به جای استیو مک منمن انگلیسی بود. او گفته بود ریوالدو می تواند گلزنی در بارسلونا را تضمین کند.
.
.
سرانجام سر بابی رلابسون موفق شد و ریوالدو در سال ۱۹۹۷ با مبلغ ۲۶ میلیون دلار راهی بندر زیبای بارسلون شد تا فصل جدیدی در زندگی حرفه ای او آغاز شود.
در اولین فصل حضورش در نیوکمپ او با به ثمر رساندن ۱۹ گل دومین گلزن برتر لالیگا شد تا آبی اناری ها موفق شوند در آن فصل با کسب دو قهرمانی لالیگا و جام حذفی اسپانیا، دبل کنند.
در سال ۹۹ او یک بار دیگر لالیگا را به همراه بلوگرانا فتح کرد و دوباره در جدول گلزنان با ۱۹ گل، دوم شد.
ریوالدو در همان سال یعنی در سال ۱۹۹۹ به بزرگترین افتخار فردی در زندگی حرفه ای خود دست پیدا کرد و به عنوان بهترین بازیکن جهان معرفی شد و توپ طلا را از آن خود کرد.
او در سومین فصل حضور در نیوکمپ، رابطه اش با سرمربی وقت تیم لوئیز فن خال با توجه به اینکه اصرار داشت سرمربی وقت بارسلونا لوئیز فن خال، او را به جای جناح چپ زمین، به عنوان بازیساز به میدان بفرستد، رو به وخامت گذاشت. اما علیرغم این رابطه ریوالدو در همان فصل موفق شد ۱۰ گل برای تیمش در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا به ثمر برساند و کاتالان ها را به جمع چهار تیم نهایی بفرستد.
در فصل ۲۰۰۰-۲۰۰۱ که دیگر خبری از فن خال نبود او باز هم با ۲۳ گل نفر دوم گلزنان شد اما مهمترین و شاید به یاد ماندنی ترین صحنه در بازی آخر فصل برای ریوالدو رقم خورد جایی که بارسلونا با والنسیا دیدار می کرد و برای کسب سهمیه لیگ_قهرمانان باید پیروز از زمین بیرون می آمد.
در آن دیدار ریوالدو با جادوی پاهای هنرمند خود و با هتریکی که انجام داد موفق شد تیمش را ۳ بر ۲ پیروز کند. هر سه گل او به یاد ماندنی و چشم نواز بودند اما گل سوم او که با حرکتی آکروباتیک به ثمر رسید چیز دیگری بود. بعد از بازی او گفت:
چیزی که در این بازی اتفاق افتاد بی نظیر بود، من گل سوم را به همه هم تیمی هایم که بسیار عالی در تمام فصل جنگیدند و تلاش کردند تقدیم می کنم. خوشحالم که با گل هایم خوشحالشان کردم.
