طـرفداری- به گزارش AS، بخش دوم صحبت های کاپلو را می خوانیم:
- و تیم دوم شما در رئال مادرید؟
آن تیم تنها نام رئال مادرید را داشت، و خبری از سخت کوشی نبود. بازیکنان خوبی داشتیم اما ارتباطی با هم نداشتند. آنها سخت بودند. دسته بندی در تیم وجود داشت...
- آیا نیمکت نشین کردن رونالدو سخت بود؟
ببینید، او 96 کیلو وزن داشت. من از او پرسیدم؛ 'وقتی قهرمان جام جهانی 2002 شدی چند کیلو بودی؟' و او پاسخ داد: '84 کیلو'. من پرسیدم؛ 'آیا می توانی حداقل به 90 کیلو برسی؟' و او نتوانست...
- اما باید شجاع بوده باشید که او را کنار گذاشتید...
من سعی کردم به همه احترام بگذارم. بازیکنان هر روز شما را می بینند و مدام در حال ارزیابی شما هستند. و فکر می کنند: 'شما چه ارزشی دارید؟'، وقتی از من سؤال می شود که بهترین بازیکن تحت هدایت من چه کسی بوده است، همیشه از رونالدو نام برده ام. رونالدو باور نکردنی بود، و با اختلاف بهترین بود. او و فان باستن.
- آیا خود را مربی سرسختی می دانید؟
یک مربی هر روز با 40 نفر روبرو می شود که او را سبک سنگین می کنند. هر روز! و او باید به درستی رفتار کند. پدرم همیشه می گفت: 'من تنها یک حرف دارم'. او مرد صادقی بود. احترام، احترام و احترام.
- شما همچنین در رئال مادرید 2006/07 کاسانو را هم کنار گذاشتید. تقریباً به ستوه آمدید، نه؟
ما با هم در رم کار کردیم، که در آنجا هم تیم دیگری متشکل از مردان استثنایی داشتم و با آنها قهرمان لیگ شدیم. من به بازیکنانم احترام می گذارم و می خواهم آنها هم به من احترام بگذارند. این جدیت است، نه سرسختی.
- به نظر شما بعد از انقلاب اخیر در سبک بازی، فوتبال به چه سمتی پیش می رود؟
من یک مد در میان برخی تیم ها می بینم که با تلاش برای بازی کردن مثل بارسلونا، زمانی که چند سال پیش کیفیت انجام آن کار را نداشتند، خود را احمق جلوه می کنند. زیباترین چیز در فوتبال کنونی بازیابی سریع توپ و سپس بازی مستقیم از همان نقطه است، مثل کاری که بایرن و بارسلونا انجام می دهند. ناپولی و لیورپول تحت هدایت کلوپ هم چنین کاری انجام می دهند. این نحوه پیش روی فوتبال است و سبکی که لوئیز انریکه در بارسلونا معرفی کرده است. برای اینطور بازی کردن باید کیفیت زیادی داشته باشید. هرکسی که انقلابی در فوتبال به پا کرده، در زمین یک معلم داشته است: کرایوف و نسکینز و غیره، میلان فان باستن، گولیت، رایکارد، بارسی، مالدینی،... را داشت، بارسا هم ژاوی، اینیستا، بوسکتس و مسی را...
- بسیاری از جوانان از کارنامه درخشان شما به عنوان بازیکن اطلاعی ندارند. دوران خود را از کجا شروع کردید؟
در پیریس، که به دنیا آمده ام. این شهری کوچک و 1000 نفری است، و کوچکترین منطقه در ایتالیا است که در سری C تیم داشت. ما همیشه فوتبال بازی می کردیم. فکر می کنم پیریس علیرغم اینکه 1000 نفر جمعیت داشت، سه ملی پوش به ایتالیا معرفی کرد و 9 بازیکن در سری آ داشت، که باور نکردنی است. تورتول، که دایی من بود، زورزین و من همگی برای ایتالیا بازی کردیم.
- پدر شما فوتبال بازی نکرد؟
او یک معلم مدرسه بود. شهر ما یک شهر کشاورزی بود و در کارخانه فالکون قایق می ساختند، که بزرگترین قایق های دنیا در آنجا ساخته می شد. یک کارخانه کشتی سازی هم در 6 کیلومتری پیریس وجود داشت.
- کارنامه شما چگونه آغاز شد؟
وقتی 13 ساله بودم یک دوره آزمایشی در SPAL فرارا داشتم، که در آن زمان در سری آ حضور داشت. آنها من را برای آکادمی خود جذب کردند. و در همان سال مدیر ورزشی میلان من را زیر نظر گرفت. اما پدرم گفت: 'پسر من برای SPAL بازی خواهد کرد'. من در 17 سالگی اولین بازی خود در سری آ را انجام دادم.
- چه نوع بازیکنی بودید؟
همانطور که در ایتالیا می گوییم، یک رجیستا بودم. یک بازیساز.
- در حمله یا دفاع؟
بیشتر ایده های مختلفی به تیم می دادم، و کمی شبیه ده روسی بودم. من مهارت و تکنیک داشتم، می توانستم گلزنی کنم و سخت کوش بودم. مشکل من مصدومیت های زانو بود.
- چه اتفاقی رخ داد؟
سه بار دچار مصدومیت جدی شدم. اولین بار وقتی که 17 ساله بودم، دچار پارگی مینیسک شدم. مدت کوتاهی قبل از آنکه هلنیو هررا در اینتر خواهان من بود اما در آن زمان رئیس باشگاه نه گفت. سپس، وقتی 20 ساله بودم به رم فروخته شدم.
