طرفداری- جدا از نتایج، شایعات و همه اخبار پیرامون منچستر یونایتد، این نکته که آن‌ها خوب بازی نمی‌کنند، موضوعی بدیهی است.
نوشته برایان اوهانلون - ژوزه مورینیو پس از شکست 3-2 منچستر یونایتد در برابر برایتون، گفت: «ما اشتباهاتی داشتیم و به خاطر اشتباهات‌مان جریمه شدیم.» پس از این نقل قول نیز، او در مورد سوالی که درباره رابطه میان بازیکنان، پاسخ قاطعی داد. «شما باید قابلیت فوق‌العاده‌ای داشته باشید که از این منظر، در جایگاهی که هستید، در مورد رابطه و ارتباط میان بازیکنان صحبت کنید. ما اشتباه کردیم و به خاطر اشتباهات‌مان تنبیه شدیم، چیزی بیش از این نمی‌توانم بگویم.»
مانند همیشه، اگر خیلی از چیزها را کنار بگذاریم، او درست می‌گوید. اگر بازیکنان اشتباهی نداشته باشند، منچستر یونایتد می‌تواند در میان چهار تیم برتر لیگ برتر انگلیس قرار بگیرد. اگر تیم هیچ اشتباهی نداشته باشد، منچستر یونایتد می‌تواند قهرمان لیگ قهرمانان اروپا هم بشود. اما شما، پل پوگبا، داوید دخیا و البته، ژوزه مورینیو، همه ما اشتباه می‌کنیم.
فصل گذشته منچستر یونایتد به علت این دوم شد که تیم اشتباهی نداشت. آن‌ها بیشترین درصد شوت داخل چهارچوب نسبت به تعداد کل شوت‌ها را در میان تمام تیم‌های لیگ برتر - به جز منچستر سیتی - داشتند. هم‌چنین هیچ تیمی تاکنون از زمان جمع‌آوری آمار، نتوانسته است چنین نرخی در عدم دریافت گل نسبت به شوت‌های در چهارچوب را داشته باشد. از میان شوت‌هایی که فصل گذشته به سمت چهارچوب منچستر یونایتد زده شد، تنها 19 درصد آن‌ها به گل تبدیل شدند که آماری فوق‌العاده است. بنابر همین آمار هم، تعداد گل‌های منچستر یونایتد از آن‌چه که افزونه PDO پیش‌بینی کرده بود، پیشی گرفت، چراکه این افزونه به بسیاری از حواشی توجهی ندارد. اساس کار PDO بر اساس میانگین است و بر همین اساس، درصد شوت‌های داخل چهارچوب منچستر یونایتد و مهارهای این تیم، باید چیزی نزدیک به 100 درصد می‌بود. هرچه مبنای PDO بالاتر باشد، یعنی اینکه شما موفق نبوده‌اید و هرچه این شاخص پایین‌تر باشد، به معنای این است که شما موفق بوده است. منچستر یونایتد، فصل گذشته بالاترین شاخص PDO را داشت. علت این موضوع این است که داده‌های قدیمی این تیم (مربوط به زمان سر الکس فرگوسن) باعث می‌شوند که عملکرد یونایتد ضعیف به نظر بیاید، اما آیا همین پیشینه قدرتمند باشگاه، نباید کمکی به مورینیو و یونایتد برای قهرمانی باشد؟
در یک بازی اما، مشخص شد که منچستر یونایتد شاید هنوز آن توازن حیاتی را ندارد. علی‌رغم اینکه آن‌ها در خانه در برابر لستر سیتی 13 شوت را متحمل شدند و در یک سوم تهاجمی به شدت ضعیف بودند، 2-1 حریف آبی‌پوش خود را شکست دادند. اما در همان بازی، مشخص شد که یونایتد بیمار است. هرچند که به لطف گل دقیقه سه پوگبا از روی نقطه پنالتی، تا حد زیادی موفق شدند بازی را کنترل کنند. در بازی بعد، درحالی که بازی در پایان فصل انجام نمی‌شد و برای منچستر یونایتد اهمیت زیادی داشت، تمام سه ضربه داخل چهارچوب برایتون به گل تبدیل شد و مشخص شد که داوید دخیا هم گاهی اوقات یک انسان عادی است.
صحبت‌ها در مورد شوت‌های داخل چهارچوب و فشار تیمی را به یاد می‌آورید؟ یونایتد در طول این بازی (در برابر برایتون) توانست فقط هفت فرصت روی دروازه این تیم ایجاد کند. در این بازی، منچستر یونایتد فقط 9 شوت داشت که از این تعداد، فقط سه شوت داخل چهارچوب بودند. بدین ترتیب، میانگین شوت‌های منچستر یونایتد در دوبازی گذشته، 8.5 است، میانگینی که اگر فصل پیش ثبت می‌شد، منچستر یونایتد را به بدترین تیم در این زمینه تبدیل می‌کرد. این هم درحالی که منچستر یونایتد هنوز در برابر تیم‌های دفاعی بازی نکرده است. لستر سیتی فصل گذشته به صورت میانگین در هر بازی 12.9 شوت را به سمت دروازه خود دید (تیم دهم لیگ از این نظر) و برایتون نیز با آمار 14.6 شوت متحمل شده در هر بازی، یکی از چهار دفاع ضعیف لیگ در فصل گذشته بود. به نظر می‌رسد که تنها دو بازی گذشته است، اما حقیقت این است که در 40 بازی گذشته، وضعیت یکسان بوده است.
در فاز تهاجمی، آرسن ونگر نقل قولی ماندگار دارد: «شما بچه‌ها با استعداد هستید، خودتان را نشان دهید!» شاید به همین دلیل است که حتی در اواخر دوران ونگر که آرسنال هیچ دستاورد قابل توجهی نداشت و بازی - مانند گذشته - تهاجمی‌ای را هم ارائه نمی‌داد، بازیکنانی مانند اوزیل بودند که جریان بازی را با خلافیت خود عوض کنند. اکثر تیم‌های بالای جدولی، حمله می‌کنند و با این کار، مهاجمان خود را در موقعیتی خوب قرار می‌دهند. سرمربی لیورپول، در یک نقل قول معروف، می‌گوید: «بهترین بازی‌سازی، پرس کردن حریف است.» این موضوع بسیار ساده است، زمانی که شما توپ را در یک سوم دفاعی حریف به دست می‌آورید، برای حمله کردن نیاز به طی کردن مسافت کم‌تری دارید و مدافعان را هم تحت فشار قرار می‌دهید. سال گذشته نیز، 18 تیم از 20 تیم برتر جهان در فاز حمله، نسبت به سایر تیم‌ها پرس بیش‌تری انجام داده‌اند.
و بازگردیم به برایتون، منچستر یونایتد مالکیت را در اختیار داشت، اما آن‌ها بیشتر توپ را در زمین خودشان به دست می‌آوردند و بدین ترتیب، هر 11 نفر تیم حریف در برابر آن‌ها قرار می‌گرفت. بنابراین، همین موضوع باعث می‌شد برایتون بیشتر از اینکه دفاعی باشد، تهاجمی‌تر باشد. این‌جا نقشه‌ای داریم که نشان می‌دهد هر تیم در چه نقاطی دست به دفاع زده است.
و نقشه مناطقی که تیم‌ها موفق به تصاحب توپ شده‌اند.
با تمام توان تهاجمی‌ای که منچستر یونایتد در اختیار دارد، هنوز در حمله جای کار دارد. وقتی به بازی منچستر یونایتد نگاه می‌کنید، بیشتر به نظر می‌رسد که یک تیم NBA را می‌بینید که نمی‌تواند شوت بزند و فقط در زمین بازی می‌کند. گل‌های سرنوشت‌ساز همچنان می‌توانند به ثمر برسند و یونایتد فصل گذشته این گل‌ها را در پیروزی‌هایی که در برابر منچستر سیتی و لیورپول داشت، به ثمر رساند، اما روند کاری رسیدن به گل، سخت‌تر از آن چیزی که باید باشد، به نظر می‌رسد. در توییتر، یک نفر به من گفت که ژوزه مورینیو شبیه به تام ثیبودئو، سرمربی کنونی تیبمرولوز است. هرچند که او با مورینیو در بسیاری از نکات متفاوت است، اما به نظرم مقایسه خوبی است. یک سرمربی با رویکرد تدافعی که همچنان می‌تواند تیم‌های خوبی درست کند و در برابر تیم‌های مطرح بایستد، اما در سطح بالا، کیفیت بازی تهاجمی خوبی ندارد.
علی‌رغم تمام داستان‌هایی که در مورد پنجره نقل و انتقالات آن‌ها مطرح شد، یونایتد تعدادی از بااستعدادترین بازیکنان جهان را در اختیار دارد که تقریباً تمام آن‌ها در فاز تهاجمی هستند. برای تیمی مانند یونایتد که انتظار می‌رود قهرمان لیگ و کاپ‌ها شود، شاید این استراتژی که کمی بازتر بازی کنند و حریفان را تحت فشار قرار دهند، هوشمندانه به نظر برسد. فوتبال بازی لحظه‌هاست، اما معمولاً تیم‌هایی که بهتر بازی کنند، برنده می‌شوند. به جای اینکه منچستر یونایتد برایتون را تحت فشار شدیدی بگذارد، مورینیو کاری کرده است که منچستر یونایتد به شکل محافظه‌کارانه‌ای دفاع کند و در عین‌حال، به امید دخیا باشد که با مهارهای انفجاری خود، توپ‌ها را دفع کند.
بنابر آن‌چه در رسانه‌ها منتشر شده است، به نظر می‌رسد هیات مدیره منچستر یونایتد به این نتیجه رسیده‌اند که مورینیو شاید تماماً برای این کار مناسب نیست. آن‌ها در تابستانی که گذشته، این موضوع را نشان دادند و هرکسی که مورینیو می‌خواست را به هر قیمتی نخریدند. آن‌ها در فصول گذشته، دو مدافع برای مورینیو خریده‌اند و حالا باشگاه نگران وضعیت خود در آینده‌ای نه چندان دور در دوران پسامورینیو است. تمام این موضوعات، سبک بازی محافظه‌کارانه مورینیو و رابطه باشگاه با او قابل درک هستند، اما چیزی که قابل درک نیست، این است که منچستر یونایتد فقط هفت ماه پیش قرارداد خود را با او تمدید کرد. منچستر یونایتد درحالی قرارداد او را تمدید کرد که باشگاه دوم بود و بیش از آن‌که به نظر برسد قهرمان می‌شود، به نظر می‌رسید که در نهایت در تاپ سیکس لیگ برتر باقی خواهد ماند. به هر صورت، مورینیو باید چاره‌ای بیاندیشد که حداقل نتایج کوتاه مدت برای او و تیمش خوب پیش روند، چراکه اگر این اتفاق رخ ندهد، شاید صبر باشگاه برای همین برنامه‌های کوتاه-مدت هم لبریز شود.
