بانو دریا دادور
گفتُمش آهای ماه پیشانو، گفت:
جونِ جونُم؟ جونِ جونُم آخ جونِ جونُم؟
گُفتمش بگو غنچه گُل کو گفتش لبونُم
جونِ جونوُم آخ جونِ جونوُم
گفتُمش چرا ماه پیشانو نامهربونی؟
گفت می خوام بسوزونُمِت تا قدرُم بدونی
گفتُمش فدای غمزه گِردُم،
دلخوشُم که تو ره نومزه کِردُم
پیش پات می شینُم دو زانو،
آخ ماه پیشانو جان، ماه پیشانو
گُفتمش چرا ماه پیشانو جان تو بلایی
جونِ جونوُم آخ جونِ جونوُم
گفت بلا نگو خرمن گیسام هست طلایی
جونِ جونوُم آخ جونِ جونوُم
گفتُمش برات خونه می سازُم از خشت و گِل
گفت اگه دوسم داری جام بده تو خونه ی دِل
گفتُمش فدای غمزه گِردُم،
دلخوشُم که تو ره نومزه کِردُم
پیش پات می شینُم دو زانو،
آخ ماه پیشانو جان، ماه پیشانو
گفتمش بیا ماه پیشانو پیمون ببندیم
جون جونم آخ جون جونم
گفت باشه ولی قول بده که دایم بخندیم
جون جونم آخ جون جونم
گفتمش دروغ می گی ماه پیشانو تو مستی
گفت که باور کن با تو می مونُم تا تو هستی
گُفتمش فدای غمزه گِردُم
دلخوشُم که تو ره نومزه کِردُم
پیش پات می شینُم دو زانو،
آخ ماه پیشانو جان، ماه پیشانو
