سلام.
این غزل مربوط میشه به بیش از 4 سال پیش:
شأن چشمانِ تو از ماه کمی بیشترست
از همین روست که شب ها دلِ من دربدرست
شرط کردی که فدایت نکنم جان و دلم
چه کنم با دلِ خود؟ این همه جا دردسرست
با تمامِ گِله ها، باز به من می خندی
چاره ای نیست، لبت از گِله ها بی خبرست
خاک را با نَفَسم تازه نگه داشته ام
گِل شد از اشک، بیا...، منتظرِ کوزه گرست
آب در هاون و اصرار به کوبیدنِ اوست
سودش آنست که کوبیدنِ آن بی ضررست
سهمِ من جز غمِ دلتنگیِ تو چیست، بگو؟؟
یادم آمد...، به جز این غم، تب و خونِ جگرست
________________________________________________________________________________________________
یک نگاه کوتاه: من به عنوان کسی که چندین سال بواسطه تحصیل، درباره سلول و عجایبش میخوندم و همچنین علاقه به ستاره ها و نجوم، یه چیزی همیشه برام عجیب و جالب بوده. اینکه هر چیزی، چه کوچیک و چه بزرگ، به یک اندازه پیچیدگی داره. در واقع کوچیکی و بزرگی، نسبی هستن. یه سلول یا حتی یه اتم، به اندازه یه کهکشان و کائنات بزرگ هستن. و ستاره ها و کهکشان هم هم به اندازه یه سلول کوچیک. زمان و مکان نسبی هستن. ولی چیزی که تا حد زیادی مطلقه، اون ذات و تفکر ما هست که میتونه بر تخیل کردن این موجودات (تمام کائنات) تا حد زیادی سلطه پیدا کنه. در واقع ذات ما نسبی نیست و اگر هم بخوایم بر فرض محال ذاتمون رو با کمیت نشون بدیم ( چون کیفی هست نمیشه قاعدتا)، ذات انسان، به مراتب بزرگ تره.
یه میتوکندری یا شبکه آندوپلاسمی توی یه سلول دنیایی داره که شاید عظمت سیاه چاله های عظیم، در برابر اون شوخی باشه ( البته برعکسشم صادقه). ولی ذات و تفکر ما قطعا بر اینها احاطه داره
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
یک نکته فوتبالی: فوتبال از سوت آغاز تا ضربات پنالتی، شاید نمونه کامل یه زندگیه اونم توی حداکثر 120 دقیقه.
امید و اضظراب، ترس و دلهره، عقب افتادن و ناامیدی، جلو افتادن و غرور، تساوی و عدالت، تساوی و ناعدالتی، تیرک و بدشانسی، تیرک و خوش شانسی، داوری و انصاف، داوری و پارتی بازی، دست دادن به رقیب و کمک به هم نوع، خطا و نامردی، خطا و خوش شانسی، اخراج و مرگ، کارت زرد و فرصت دوباره و هزار تا موقعیت دیگه
سعی کنیم از هر فوتبال دیدنمون یه درس بگیریم ( البته لذت دیدن خود فوتبال رو هم از دست ندیم)
یادمون نره همین که از باخت تیممون ناراحتیم یعنی که ما عاشق زندگی کردن و فوتبالیم
مخلص همگی....
