طرفداری- پس از فرار اورتون از سقوط در فصل 1993/94، پیتر جانسون، تاجر اهل بیرکنهد که زمانی مالک ترانمر راورز بود، کنترل مالکیت آبی ها را در اختیار گرفت و با خرید چند استعداد آینده دار، قول ساخت تیمی موفق را داد. با توجه به موفقیت او در تیم سابقش، میزان خوش بینی در میان اورتونی ها به شدت بالا رفته بود.
جانسون قول داده بود با بازگشت اورتون به جمع برترین های انگلیس، خریدهای «بزرگ و چشمگیر» از راه خواهد رسید. امثال یورگن کلینزمن و روبرتو باجو به باشگاه لینک شده بودند و هیجان زیادی سراسر وجود تافی ها را فراگرفته بود. دو هفته مانده به شروع لیگ، پرونده خرید ستاره بزرگ با جذب دنیل آموکاچی، ستاره تیم ملی نیجریه که در جام جهانی 1994 به شدت همه را تحت تاثیر قرار داده بود، بسته شد. قراردادی به ارزش 3 میلیون پوند امضا شد و او به گرانقیمت ترین خرید باشگاه تبدیل شد. با توجه به وضعیت اورتون، این خرید صدای بزرگی به پا کرد.
اعتبار آموکاچی در دنیای فوتبال بسیار زیاد بود و فقط 21 سال داشت. مانند بسیاری از فوتبالیست های آفریقایی نسل خودش، کارش را در بلژیک آغاز کرد. او برای کلوب بروخه در 81 بازی 35 گل به ثمر رساند که می توان به اولین گل تاریخ بروخه در لیگ قهرمانان اشاره کرد. آموکاچی این افتخار را در دیدار مقابل زسکامسکو در سال 1992 از آنِ خود کرد.در همان جام جهانی معروف، نیجریه در گروه مرگ که آرژانتین و بلغارستان هم حضور داشتند، به عنوان صدرنشین به مرحله حذفی صعود کرد. دنیل آموکاچی بیشتر به این خاطر معروف بود که می توانست 100 متر را در 10.1 ثانیه بدود. درست است که آن ها مقابل ایتالیا با فاصله اندکی شکست خوردند اما دنیل امضایش را زیر این جام زده بود.
مایک واکر، سرمربی وقت اورتون، در ذهنش ایده جالبی داشت. او می خواست آموکاچی را در کنار لوئیس مولر، ستاره برزیلی استفاده کند. نکته جالب این بود که لوئیس مولر قرار نبود به جمع تافی ها اضافه شود زیرا یکی از کلیشه های همیشگی که در نقل و انتقالات اورتون رخ می دهد، آنجا هم رخ داد. وقتی لوئیس مولر فهمید دستمزدش همراه با مالیات آنقدر کم خواهد بود، از امضای قرارداد خودداری کرد تا رویای واکر خیلی زود از بین برود.
اورتون برای سالیان سال به عنوان باشگاه نژادپرست از سوی رسانه ها معرفی می شد زیرا آن ها هیچوقت ستاره سیاه پوست نداشتند اما خرید دنیل آموکاچی، این ذهنیت را هم از بین برد. این موضوع که اورتون، تیمی که بسیاری بر لوگوی آن ها جمله «ورود سیاه پوست ها ممنوع» حک می کردند، توانسته دنیل آموکاچی را راضی به حضور در لیورپول کند، به سوژه اصلی فوتبال انگلیس تبدیل شده بود. بالاخره رسانه ها وقتی با آموکاچی تنها ماندند، از او دلایل آمدنش به این باشگاه را پرسیدند. دنیل با اینکه از موضوع آگاه بود، با ادبِ تمام به سوالات پاسخ داد. بسیاری از تافی ها در رویاهای خود، تصور می کردند آموکاچی بتواند جان بارنز دیگری شود.
قبل از بازی با ناتینگهام فارست، آموکاچی در گودیسون پارک به هواداران معرفی شد. استقبال از این بازی و ستاره نیجریه ای بسیار زیاد بود. در آن دیدار آموکاچی به دلیل عدم صدور جواز کار در انگلیس بازی نکرد که حاصلش باخت 2-1 بود. هواداران فهمیده بودند چقدر به یک ستاره نیاز دارند. در اولین بازی خانگی که آموکاچی حضور داشت، برابر کوئینز پارک رنجرز به تساوی رسیدند که یک گلش را هم خود آموکاچی به ثمر رساند. شک و شبهات در خصوص این ستاره کم کم بیشتر شد زیرا در 11 بازی بعدی، هرگز پایش به گلزنی باز نشد. البته این عدم گلزنی به معنی بد بازی کردن نبود؛ اصلا و ابدا. او با سرعت بازی خود، رقبا را به دردسر می انداخت اما تیم واکر به هرنحوی شده، آن گل را نمی توانستند به ثمر برسانند.
بالاخره مایک واکر اخراج شد و جویی رویل جایش را گرفت. سیستم تیم برای جلوگیری از دریافت گل های زیاد دفاعی تر شد. در دیدار مقابل لیورپول، او آموکاچی را به عنوان یار ذخیره به بازی آورد و آنجا بود که همه چیز آغاز شد. دنیل در راه پیروزی برابر رقیب همشهری، نقش پررنگی ایفاد کرد. البته آموکاچی بدشانس هم بود زیرا دانکن فرگوسن به محبوب هواداران تبدیل شده بود و رویل می دانست یار اصلی‌اش در خط حمله، فرگوسن است. تا اواسط ماه مارس، آموکاچی رنگ ترکیب اصلی را هم ندید و حتی گاهی در نیمکت ذخیره ها هم حضور نداشت. به محض آنکه فرگوسن مصدوم شد، رویل از برت آنجل که نه سبک خاصی داشت و نه به درد تیم می خورد، رونمایی کرد. آموکاچی همچنان در نیمکت ذخیره بود اما هواداران به ستوه آمده بودند و می خواستند ستاره نیجریه ای را در زمین ببینند.
عملکرد آنجل به قدری فاجعه بود که حتی نمی شود توصیف کرد. در دقیقه 25 مقابل کوئینز پارک رنجرز او کارت زرد گرفت. هواداران داد می زدند «بکشش بیرون!» آنجل تمام توپ ها را از دست داد و جایگاه تماشاگران در آن لحظه یک صدا فریاد زدند «آمو، آمو، آمو.» استادیوم در این فضا شروع به لرزیدن کرد. آمو به بازی آمد و اورتون 3-2 پیروز شد. بخت دنیل این بار روی خوشش را نشان می داد. در دیدار نیمه نهایی مقابل تاتنهام، به دلایل نامشخص آموکاچی بازهم نیمکت نشین شد اما در 20 دقیقه پایان به زمین آمد. همه چیز برای درخشش این مرد نیجریه ای آماده بود فقط یک فرصت نیاز داشت. رویل همچنان نمی خواست آمو را به زمین بفرستد اما در نهایت مجبور شد. آموکاچی در حالی که رویل داد و فریاد می کرد، وارد زمین شد. رویل با درماندگی منتظر جواب دادن این تعویضش بود زیرا در غیر اینصورت، اخراج حتمی بود.
البته آن تعویض در حالی صورت گرفت که آموکاچی سرخود وارد زمین شده بود! خوشبختانه این تعویض سر خود جواب داد. اولین گل او بر روی ارسال ضربه کرنر به دست آمد که نتیجه را 3-1 کرد. چند دقیقه بعد، در یک ضدحمله آموکاچی با شوتی سهمگین نتیجه را 4-1 کرد تا اورتون پیروزی خاطره انگیری به دست آورده باشد. از ورزشگاه تا الند رود، صدای تشویق های «آمو، آمو» به صورت ادامه دار به گوش می خورد.
پس از بازی رویل با طعنه گفت «آموکاچی بهترین تعویضی بود که هرگز انجام ندادم.» البته با خنده و شادی همراه بود اما در رختکن او به بازیکنان هشدار داد اگر دوباره چنین حرکتی ببیند، بدون درنگ اخراج خواهد کرد. رویل دیگر چاره‌ای جز بازی دادن به آموکاچی نداشت زیرا فشار هواداران می توانست استخوان هایش را خرد کند! تا پایان فصل، آمو در تمام بازی ها حضور پیدا کرد. البته رویل در فینال جام حذفی برابر منچستریونایتد، دوباره از آموکاچی به عنوان یار ذخیره استفاده کرد.
در فصل 1995/96، فرگوسن در اکثر موارد مصدوم بود و این بدین معنی می شد که دنیل می توانست بیشتر بازی کند. آموکاچی وارد سال آخر قراردادش شد و اورتون نگران بود که او را رایگان از دست دهد و نتواند مشتری خوبی برایش پیدا کند. در تابستان 1996، آموکاچی در المپیک درخشید. باشگاه بشیکتاش حاضر شده بود 1 میلیون پوند برای آمو پرداخت کند اما مصدومیت های مداوم از ناحیه زانو، به معنای پایان یافتن دوران بازیگری آمو بود. رویل قطعا شخص بدی برای برجسته نشان دادن استعدادهای آموکاچی بود. با این حال هنوز هم اگر از طرفداران اورتون بپرسید، همه آن ها علاقه زیادی به دنیل آموکاچی دارند. مردان بندر لیورپول، ستاره نیجریه‌ای شان را فراموش نکرده اند. دنیل آموکاچی، قماری که هرگز به جک پات تبدیل نشد اما مطمئنا ارزشش را داشت.
به قلم Paul Mc Parlan برای وب‌سایت Thesefootballtims
مجموعه دهه 90 و جذابیت های لیگ برتر انگلیس، نگاهی به تمامی قهرمانان، اسطوره ها و بازیکنان به یادماندنی اوایل دهه 90 لیگ برتر انگلیس می‌اندازد. برای مرور این خاطرات زیبا، در سری جدید همراه ما باشید.
