طرفداری- پس از شش هفته حضور در قرنطینه، اندی کول می‌تواند فشار در خانه ماندن را احساس کند.
به گزارش میرر، سه سال قبل یک پیوند کلیه جان مهاجم پیشین منچستریونایتد را نجات داد ولی او هنوز هم به کمک داروهای زیادی به زندگی خود ادامه می‌دهد. این یعنی بدن او در برابر ویروسی مثل ویروس کرونا ضعیف‌تر از بقیه عمل می‌کند. همسرش در بحبوحه پیوند کلیه از او جدا شد و کول تا آینده‌ای نامعلوم باید تنها زندگی کند و فقط از طریق تلفن با دوستان و خانواده‌اش در ارتباط باشد. کول 48 ساله می‌گوید:
از مرگ نمی‌ترسم؛ قبلا تا پای مرگ پیش رفتم، پس حالا چرا باید از آن بترسم؟ اما باید عقلانی عمل کنم. می‌خواهم بیرون بروم، با دوستانم بخندم و شام بخورم. نمی‌دانم چه زمانی خواهم توانست دوباره این کارها را انجام بدهم. کم کم دیوانه می‌شوم! قرنطینه این فرصت را به من داد تا به اتفاقاتی که بر من گذشت فکر کنم و متوجه سختی‌هایی بشوم که به آن‌ها سر و کله زدم، به ویژه این که باید خودم آن‌ها را حل می‌کردم. دوست ندارم به افراد دیگر تکیه کنم ولی باید این اصل خودم را زیر پا می‌گذاشتم. خانواده و دوستانم لطف زیادی در حق من کردند. کمک آن‌ها به من بسیار گرانبهاست.
اندی در سال 2015 و زمانی که به عنوان سفیر منچستریونایتد در توری در کشور ویتنام حضور یافته بود، احساس بیماری کرد. با وجود متورم شدن صورت و بدنش، او از بیمار دانستن خود طفره می‌رفت تا این که یک پزشک دریافت کلیه او فقط با 7 درصد توانایی‌اش کار می‌کند. او به مدت دو سال دیالیز‌های طاقت فرسا را تجربه کرد تا این که در آوریل 2017 خواهر زاده 31 ساله‌اش الکساندر پالمر، یکی از کلیه‌هایش را به او اهدا کرد. آن عمل پایان کار نبود و کول می‌داند تا زنده است، باید دارو مصرف کند.
نمی‌خواهم مردم برای من تأسف بخورند. خیلی خوش شانس بودم که الکساندر برای کمک کردن به من حضور داشت و بابت این که می‌توانم روز دیگری زندگی کنم، قدردان هستم. اما از این بیماری متنفرم و این هرگز دست از سر من بر نمی‌دارد.
کلیه جدید اندی می‌تواند 10 سال یا بیشتر کار کند و یا همین فردا از کار بیافتد. اگر چنین اتفاقی بیافتد، او باید به دیالیز شدن و امیدواری برای از راه رسیدن اهدا کننده دیگری امیدوار باشد. این بیماری تاثیرات عمیقی بر کیفیت زندگی او داشته است.
وقتی از خواب بیدار می‌شوم، بلافاصله می‌فهمم آیا روز سختی در راه است یا نه. قوتی ندارم و در پاهایم احساس ناتوانی می‌کنم. هفته قبل همین طور بود. سه شنبه مشکلی نداشتم ولی چهارشنبه نمی‌توانستم تکان بخورم.
او قصد دارد طی سه سال مبلغ 500 هزار پوند برای تحقیقات جهت پیوند کلیه جمع آوری کند. در انگلیس سه میلیون نفر مشکل نارسایی کلیه دارند و 80 درصد آن‌ها در فهرست دریافت کلیه هستند. سال قبل،َ هفته‌ای پنج نفر منتظر دریافت کلیه بودند و انتظار می‌رود در سال 2020 این آمار روند صعودی داشته باشد. کول در پایان گفت:
سال قبل خوش شانس بودم که به مسابقات «پیوند» رفتم. شاهد فوتبال بازی کردن دوستان بودم. در آن لحظه گریه می‌کردم و بقیه هم نمی‌توانستند جلوی اشک خود را بگیرند. همه ما مشکل مشابهی داشتیم. دوست ندارم سرنوشت هیچ کسی مثل من باشد. از برخی جوانب، من خیلی بیشتر از شش هفته در قرنطینه بوده‌ام.
