قلعه ای ستاره ای شکل در بلندای جزیره ای زیبا در ساحل غربی، زمانی بزرگترین جمعیت زندانی ها را در خود جای داده بود. در حال حاضر جزیره درست همانند آلکاتراز در خلیج سان فرانسیسکو و یا جزیره رابن در سواحل آفریقای جنوبی پذیرای توریست هایی است که با قایق خود را به آنجا می رسانند؛ ولی در زمان ویکتوریا این جزیره محلی بود که کمتر کسی می توانست زنده از آن خارج شود. بیش از 1000 زندانی در عرض چهار سال در این جزیره مردند. باستان شناس طبیعی، بارا اودونابهاین در سال 2013 به حفاری قبرستان محکومان در جزیره پرداخت تا به هویت تعداد بیشتری از زندانیان محکوم در این جزیره پی ببرد.
در طول پنج سال گذشته اودونابهاین و تیم تحقیقاتی اش تعدادی از رازهای مدفون در جزیره اسپایک را افشا کردند که از جمله می توان به انجام عمل های جراحی به روش گریزلی بر روی جسدهای زندانیان اشاره کرد.
روند تبدیل جزیره به زندان جزیره اسپایک و یا همان آلکاتراز تاریخچه پیچیده ای دارد. اسناد قدیمی نشان می دهد این جزیره 104 هکتاری در قرن ششم محل زندگی راهبان بوده است. جزیره در قرن هجدهم کم کم به پایگاه نظامی بریتانیا تبدیل شد؛ و بعد ها بعنوان محلی برای نگهداشتن مجرمان قبل از تبعید به مستعمرات کیفری بریتانیا همچون استرالیا و برمودا مورد استفاده قرار می گرفت.
بارا اودونابهاین، پروفسور باستان شناس در دانشگاه کالج کورک در ایرلند در این مورد توضیح داد:" این زندان در پاسخ دولت به افزایش قحطی و نیز جرم و جنایت باز شد؛ سیستم قضایی آن زمان برای دزدی مجازات سختی را درنظر می گرفت." از سال 1847 به بعد مردان و پسران بالای 12 سال بسیاری به جزیره اسپایک فرستاده شدند آن هم به دلیل جرم هایی که برخی از آنها امروزه بسیار کوچک محسوب می شود مانند دزدیدن سیب زمینی.
"جهنم روی زمین"
تا سال 1853 تعداد زندانیان به 2500 نفر رسید که براساس تحقیقات اودونابهاین جزیره را به بزرگترین زندان امپراطوری بریتانیا از نظر تعداد زندانیان تبدیل کرد. بیش از 40 زندانی در اتاقی خوابگاه مانند در ابعاد 40 در 18 فوت جای داده می شدند و هیچ فضای حرکتی در بلوک تنبیهی مورد استفاده برای بازداشت خطرناک ترین مجرمان تعبیه نشده بود. اسناد متعددی وجود دارد که نشان می دهد چرا سلولهای انفرادی در بلوک تنبیهی جهنم روی زمین نامیده می شدند. بیش از هزار زندانی در جزیره مردند که در گورهای دسته جمعی بدن اسم دفن شدند.
گزارشاتی ازتعدادی مجرم محبوس در این زندان وجود دارد؛ به گفته آنها دست و پای زندانیان با غل و زنجیر محکم بسته می شدند و تحمل "جهنم روی زمین" بسیار سخت بوده است. اودونابهاین معتقد است سیستم سرسختانه کار اجباری، شرایط زندگی و رژیم غذایی نامناسب باعث مرگ اکثریت زندانیان در سال های ابتدایی محکومیتشان می شده است.
حفاری اسپایک
بر اساس گزارشات بدست آمده یکی از دو قبرستان جزیره که هنوز مورد کاووش و حفاری گروه اودونابهاین قرار نگرفته است جسد 1000 زندانی فوت شده قبل از سال 1860 را در خود جای داده است. این گروه تحقیقاتی به حفاری 35 قبر یکی از قبرستان ها پرداختند؛ این قبرستان از سال 1860 به بعد مورد استفاده قرار گرفت. از آن زمان به بعد تعداد مرگ و میر بطور چشمگیری کاهش پیدا کرده و به تنها یک مرگ و میر در طول یک ماه رسید. تاریخ شناسان به حفاری یکی از دو قبرستان جزیره پرداخته اند.
بارا اودونابهاین:
اودونابهاین از میزان دقت بکار گرفته از سوی زندانیان در هنگام دفن دیگر رفقای زندانیشان بسیار متعجب است؛ آنها تابوتهای ارزان قیمت تهیه شده از چوب کاج را بنحوی رنگ می کردند که شبیه به تابوتهای گران قیمت بلوطی می شد. وی ادامه داد:" بنظر من این حد از دقت هدیه زندانیان زنده به همتاهای مرده خود بود. اینکه در قبرستان زندان در جزیره ای تبعیدی و به دور از بقیه اجتماع دفن شوید و با این حال همتاهایتان به فکر ارزش قایل شدن برای مردیتان باشد جای تعجب و تفکر دارد."
جمجمه هایی برای علم
یکی از جالب ترین کشفیات در مورد این جزیره کشف تعدادی اسکله بدون سر بوده است. اودونابهاین گمان می کند این اسکتهای بی سر به مطالعات گسترده صورت گرفته در دهه 1870 به رهبری دانشمند ایتالیایی سزار لومبروسو برای شناسایی ویژگی های فیزیکی شاخص " مجرم متولد شدن" ربط داشته باشد.
وی در این زمینه توضیح داد"لوبروسو کالبدشکافی های زیادی روی مجرمان به دار آویخته صورت داد و به تنوع خاصی در معماری جمجمه این افراد دست یافت . وی این تنوع را نشانه ای از " مجرم طبیعی متولد شدن" می دانست." جای تعجب نیست که این نظریه مدتها بعد رد شد. اودونابهاین اظهار داشت نمی توان با اطمینان کامل مدعی شد که این مجموعه آزمایشات در این جزیره در جریان بوده است و اسکلت های بی سر به آن ربط دارد.
دیوار نوشته ها
زندانیان بسیاری در طول سالهای 1847 تا 1883 به این زندان تبعید شدند. به گفته تاریخدان دانشگاه جان مورس لیورپول، جیلیان اوبریان، بسیاری از زندانیان بخاطر جرم هایی به این جزیره تبعید می شدند که امروزه دیگر جرم محسوب نمی شود. این زندان متعلق یه قرن هجدهم در سال 1883 بسته شد و جزیره همانند گذشته به عنوان سربازخانه نظامی مورد استفاده قرار گرفت. زندان مجددا در سالهای 1985 تا 2004 بازگشایی شد.
اودونابهاین یک دهه بعد به جزیره رفت و در آنجا برگه هایی را یافت که همچنان روی تخت خوابها قرار گرفته بودند. بنابراین او وتیمش قبل از حفاری به مستندسازی نقاش های دیواری پرداختند که زندانیان قرن بیستمی روی دیوار کشیده بودند. وی دلیل این کارش را پیوستگی این کار زندانیان از زمان ویکتوریا تا عصر مدرن اعلام کرد. مضمون این دیوار نوشته ها حاوی اسم، جرم و محل تولد زندانیان است. اودونابهاین معتقد است زندانیان عصر مدرن همانند زندانیان زمان ویکتوریا از طبقه بدون رفاه اجتماعی جامعه بوده اند. وی ادامه داد:" با دیدن این نوشته دقیقا به یک نکته می رسید؛ همگی این زندانی ها از طبقه فقیر جامعه بوده اند که کارشان به زندان کشیده شد و در واقع پیشینه اجنماعی آنها یکسان بوده است."جزیره اسپایک نخستین بار در سال 2016 به روی عموم باز شد و سال گذشته در فستیوالی به عنوان قطب گردشگری اروپا انتخاب شد.پس بهتر است هوشمندانه سفر کنید و اطلاعاتی را از قبل در مورد بهترین مکان برای گردشگری بدست آورید. به اعتقاد اودونابهاین گردشگران به دلیل گذشته تاریک جزیره دوست دارند به اکتشاف در جزیره بپردازند. " مردم به جاهایی دور از دسترس علاقه بیشتری دارند. اگر به مردم بگویید نمی توانید به جایی بروید آنها دوست دارند دقیقا به همانجا بروند."
