اختصاصی طرفداری - از برزیل به عنوان مهد فوتبال جهان یاد می شود و این کشور آمریکای جنوبی را در همه جای این گیتی پهناور با فوتبالش به خاطر می آورند. برزیل از سال 1923 به عضویت فیفا درآمده و از سال 1916 نیز عضوی از کونمبول (کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی) شناخته می شود. سلسائو که برزیلی ها را به این نام می شناسند، با پنج قهرمانی در جام های جهانی (1958، 1962، 1970، 1994 و 2002) پرافتخارترین تیم در این تورنمنت معتبر شناخته می شود. برزیل همچنین موفق ترین تیم در جام کنفدراسیون ها با چهار قهرمانی است. این تیم صاحب نامِ دنیای فوتبال، موفق به فتح نه جام کوپا آمریکا و یک قهرمانی در المپیک (2016) نیز شده است. برزیل تنها کشوری است که در تمامی جام های جهانی بدون هیچ غیبتی حضور داشته است.
به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره های به یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در اولین گام به سراغ پرافتخارترین تیم فوتبال جهان، برزیل رفته ایم.
20. کافو
کافو مدافع راست سابق تیم ملی فوتبال برزیل
هواداران میلان همیشه از کافو و پنج سال رویایی که این مدافع برزیلی در تیم شان پشت سر گذاشته است، به نیکی یاد می کنند. تا هنگامی که او در سال 2008 و در 38 سالگی با پیراهن روسونری از دنیای فوتبال خداحافظی کند، کافو توانسته بود شش جام ارزشمند با این تیم پرسابقۀ ایتالیایی کسب نماید و نامش را هر چه بیشتر در ویترین افتخارات میلان پررنگ نماید. مارکوس اوانجلیستا دی مورایس ملقب به "کافو" متولد هفتم ژوئن 1970 در ایالت سائو پائولویِ کشور برزیل است و اکنون در مرز پنجاه سالگی قرار دارد. بسیاری او را یکی از بهترین مدافعان راست تاریخ فوتبال برزیل و دنیا به حساب می آورند. مدافعی که توانست همراه با سلسائو دو قهرمانی جهان در سال های 1994 و 2002 را به دست آورد. کافو فوتبال حرفه‌ای اش را از باشگاه سائو پائولو آغاز نمود و به مدت شش سال در این تیم به میدان رفت. در سال 1995 او به فوتبال اسپانیا و باشگاه ساراگوسا ملحق شد اما تنها یک نیم فصل در این تیم اسپانیایی دوام آورد و دوباره راهی کشورش برزیل و این بار باشگاه پالمیراس شد.
او دو سال در پالمیراس بازی کرد تا در سال 1997 به باشگاه رم ایتالیا بپیوندد. او با رمی ها توانست در فصل 01-2000 قهرمانی سری آ را به دست آورد و پس از شش فصل حضور در جالوروسی و انجام 217 بازی، این تیم را به مقصد میلان در 33 سالگی ترک نمود. اوج موفقیت‌های کافو در ردۀ باشگاهی با میلان رقم خورد جایی که او توانست همراه با روسونری و بازیکنان بزرگ آن زمان میلان یک جام لیگ قهرمانان اروپا، دو سوپرکاپ اروپا، یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی جام باشگاه های جهان و یک سوپرکاپ ایتالیا را به دست آورد. در عرصۀ ملی کافو یکی از پرافتخارترین فوتبالیست های برزیلی با دو قهرمانی جام جهانی و همچنین انجام 142 بازی در طول شانزده سال (1990 تا 2006) حضورش در تیم ملی فوتبال برزیل بوده است. کافو نه تنها عهده دار بیشترین سابقۀ بازی ملی در ترکیب برزیل بوده بلکه او در سه فینال متوالی جام های جهانی نیز حضور داشته است. جالب است بدانید که مجلۀ معتبر ورلد ساکر در سال 2013 نام کافو را در لیست بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان جای داده است.
کافو و لحظۀ بوسه بر کاپ لیگ قهرمانان اروپا در لباس میلان
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کافو
قهرمانی مسابقات سری آ برزیل در سال 1991 به همراه تیم سائو پائولو
دو قهرمانی مسابقات کوپا لیبرتادورس در سال های 1992 و 1993 به همراه تیم سائو پائولو
قهرمانی در دو جام بین قاره‌ای در سال های 1992 و 1993 به همراه تیم سائو پائولو
قهرمانی در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 95-1994 به همراه تیم رئال ساراگوسا
قهرمانی مسابقات سری آ ایتالیا در فصل 01-2000 به همراه تیم آاس رم
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل 07-2006 به همراه تیم میلان
قهرمانی مسابقات سری آ ایتالیا در فصل 04-2003 به همراه تیم میلان
دو قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال های 2003 و 2007 به همراه تیم میلان
قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان
قهرمانی مسابقات سوپرکاپ ایتالیا در سال 2004 به همراه تیم میلان
دو قهرمانی جام‌های جهانی 1994 آمریکا و 2002 کره-ژاپن به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
دو قهرمانی مسابقات کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1997 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
بهترین بازیکن سال آمریکای جنوبی در سال 1994
حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله
حضور در تیم منتخب (آل استار) یوفا در سال های 2004 و 2005
حضور در لیست بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان از نگاه سایت معتبر ورلد ساکر در سال 2013
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه آاس رم
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه میلان
19. ژالما سانتوس
ژالما سانتوس، مدافع راست افسانه ای فوتبال برزیل
دفاع راست افسانه ای تاریخ فوتبال برزیل و جهان در کنار فرانتس بکن باوئر و فیلیپ لام تنها بازیکنانی به شمار می آیند که در سه جام جهانی مختلف، عضوی از تیم منتخب مسابقات بوده اند. ژالما سانتوس به همراه تیم ملی فوتبال برزیل در چهار جام جهانی حضور داشت که به همراه این تیم توانست در دو جام جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به مقام قهرمانی برسد. ژالما سانتوس متولد 27 فوریه 1929 در ایالت سائو پائولویِ کشور برزیل است. سانتوس فوتبالش را از باشگاه پورتوگیسا آغاز کرد و پس از یازده سال بازی در این تیم راهی پالمیراس شد. مقصد بعدی و پایانی ژالما سانتوس در ردۀ باشگاهی، تیم اتلتیکو پارانائنزه بود که این مدافع محبوب برزیلی در سن 41 سالگی با پیراهن آن از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
سانتوس نه تنها در عرصۀ ملی بلکه در ردۀ باشگاهی فوتبال برزیل نیز یک اسطوره به شمار می‌آید و دیدارهای باشگاهی او در فوتبال برزیل نزدیک به 1000 بازی قلمداد می‌گردد. از نظر بسیاری از صاحب نظران و مفسران فوتبال، ژالما سانتوس به نوعی برترین بازیکن تاریخ باشگاه پالمیراس نیز به حساب می آید. ژالما سانتوس به مدت شانزده سال (1952 تا 1968) در ترکیب تیم ملی برزیل خوش درخشید تا تعداد دیدارهای ملی او در این مدت به 98 بازی برسد. مدافع راست اسطوره ای برزیلی ها در سه جام جهانی 1954 سوئیس، 1958 سوئد و 1962 شیلی در ترکیب منتخب (آل استار) قرار گرفته که در تاریخ فوتبال برزیل بی سابقه بوده است. این بازیکن اسطوره ای فوتبال جهان سرانجام در تاریخ 23 جولای 2013 و در سن 84 سالگی چشم از جهان فروبست.
پله، زیتو و ژالما سانتوس بازیکنان تاثیرگذار تاریخ فوتبال برزیل
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی ژالما سانتوس
دو قهرمانی لیگ ایالتی سائو پائولو در سال های 1952 و 1955 به همراه تیم پورتوگسا
سه قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1960، 1967 و 1967 به همراه تیم پالمیراس
دو قهرمانی در جام‌های جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
سه بار حضور در تیم منتخب (آل استار) جام‌های جهانی 1954 سوئیس، 1958 سوئد و 1962 شیلی
سه بار حضور در ترکیب تیم منتخب جهان در سال های 1962، 1963 و 1965 از نگاه مجله ورلد ساکر
حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله
حضور در بین برترین‌های تاریخ جام‌های جهانی در سال 1994 از سوی فیفا
پنجاهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال در قرن بیستم از نگاه فیفا
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
18. روبرتو کارلوس
روبرتو کارلوس مدافع چپ فوتبال برزیل
اگر بخواهیم یکی از بهترین بک چپ های تاریخ فوتبال، که به قد كوتاه و شوت های وحشتناکش معروف بود را معرفی نماییم، فقط نام یک فوتبالیست در اذهان تجسم پیدا می کند و آن هم کسی جز، روبرتو کارلوس ستاره پیشین تیم ملی فوتبال برزیل و باشگاه رئال مادرید نخواهد بود. روبرتو کارلوس را بسیاری با بازی های فوتبال 99 و شوت های مرگبار او در کودکی به یاد می آورند. آن وقت ها که فارغ از هر دغدغه ای در ترکیب برزیل یا منتخب جهان، حتما یکی از یارهای انتخابی ما باید کارلوس می بود. سرعت و قدرت ضربات پای چپ او به مانند دنیای واقعی، در این بازی خاطره ساز هم بی نظیر و مثال زدنی بود. اکثر قریب به اتفاق کسانی که برزیل را انتخاب می کردند، پس از تغییر در سیستم تیم، روبرتو کارلوس را از دفاع چپ به وینگر چپ انتقال می دادند. بدون شک وجود او در کنار رونالدو، شکست هر تیمی را رقم می زد. برخی دیگر کارلوس را به خاطر گل رویاییش به فرانسه و فابین بارتز در یک سال قبل از شروع جام جهانی فرانسه به یاد می آورند. شوتی که این احساس را به بیننده می داد که گویی یک نفر وسط راه توپ را با دست برداشته و در نقطه دلخواه دروازه بارتز قرار داده است. روبرتو کارلوس دا سیلوا روشا، متولد 10 آوریل 1973 در گراسا از توابع سائو پائولو برزیل است. کارلوس در خانواده ای فقیر دیده به جهان گشود؛ فقر مالی خانواده كارلوس باعث شد كه این بازیكن در دوران كودكی مجبور به كار كردن در مزرعه شود تا بتواند كمك خرج پدر و مادرش باشد. روبرتو معمولا پس از تمام شدن كار روزانه‌اش در مزرعه با سایر بچه های هم سن و سال خود فوتبال بازی می‌كرد.
روبرتو کارلوس و دیوارۀ دفاعی تیم ملی فرانسه
پادشاه شوت زنی، فوتبال حرفه ای اش را از باشگاه «یوینائو سائوخوآئو» در آراراس در منطقه سائوپائولو برزیل آغاز كرد و در سال 1992 در حالی كه تنها 19 سال سن داشت و باشگاهش هم تیم صاحب نامی در کشورش نبود، به اردوی تیم ملی برزیل دعوت شد. درخشش کارلوس جوان در رقابت های باشگاهی برزیل سبب شد تا با پیشنهاد اینتر وی رهسپار فوتبال اروپا شده و به درخشش خود این بار در خارج از مرزهای برزیل ادامه دهد. کارلوس فقط یک فصل در اینتر بازی کرد و در 34 بازی با پیراهن این تیم به میدان رفت و موفق به زدن 7 گل نیز شد. یکی از گل های خاطر ساز این مدافع برزیلی برای نراتزوری، مقابل ویچنزا بود که روبرتو کارلوس با یك ضربه ایستگاهی از فاصله 30 متری، دروازه این تیم را فرو ریخت. روبرتو کارلوس در مصاحبه ای که در سال 2005 انجام داد، علت ترک اینتر را این گونه بیان می کند که «روی هاجسون» سرمربی وقت اینتر از او انتظار داشت كه به عنوان مهاجم بازی كند، ولی او ترجیح می داد كه در پست دفاع چپ به بازی بپردازد. به همین دلیل نزد «ماسیمو موراتی» مالك باشگاه اینتر رفت و او نیز گفت كه تنها راه حل ممكن برای روبرتو كارلوس، این است كه باشگاه را ترك كند. به همین سادگی اینتر یکی از بهترین دفاع چپ های تاریخ فوتبال را از دست داد و کارلوس 23 ساله برای ادامه فوتبالش، در سال 1996، راهی تیم رئال مادرید شد. کارلوس 11 فصل در رئال مادرید مشغول به بازی گشت و موفق به انجام 584 بازی رسمی (370 بازی در لالیگا) با پیراهن رئال مادرید شد و در این مسابقات نیز موفق به زدن 71 گل نیز شد. آمار 71 گل زده که از این تعداد 46 گل را نیز در لالیگا به ثمر رسانده بود، برای یک مدافع آماری خیره کننده به حساب می آید.
روبرتو کارلوس در پیراهن سپید رئال مادرید
کارلوس بیشتر این گل ها را از روی ضربات ایستگاهی و شوت های محکم خود به ثمر می رساند که دروازه بانان تیم های مقابل در اکثر موارد، چاره ای جز تسلیم شدن در برابر شوت های وی نداشتند. یکی از گل های مهم این بازیکن که در خاطر هواداران رئال هم چنان باقی مانده است، گلی است که در سال 2003 با یک شوت محکم و با کمانه کردن به بازیکنان بارسلونا، به دروازه کاتالونیایی ها نشست و باعث شد، رئال برای اولین بار پس از دو دهه در یک ال کلاسیکوی خارج از خانه در لالیگا پیروز شود. در ژانویه سال 2006، کارلوس با انجام 330 اُمین بازی خود در لالیگا، ركورد بیشترین حضور یك بازیكن غیر اسپانیایی را در باشگاه رئال مادرید ثبت كرد. ركورد قبلی به آلفردو دی استفانو تعلق داشت كه 329 بار برای رئال در لالیگا به میدان رفته بود. روبرتو کارلوس پس از 11 سال بازی برای رئال مادرید و کسب 13 قهرمانی برای این تیم، در 19 ژوئن همان سال از رئال جدا شد و با باشگاه فنرباحچه تركیه قرارداد بست و راهی این كشور شد. کارلوس در 25 آگوست 2007 در دیدار فنرباحچه مقابل سیواسپور با یك ضربه سر شیرجه‌ای، نخستین گل خود را برای تیمش به ثمر رساند. این تنها سومین باری بود كه كارلوس در طول دوران حرفه‌ای خود، با ضربه سر موفق به گلزنی می شد. در 2010 کارلوس مجددا رهسپار کشورش برزیل شد. پس از یک فصل بازی در كورینتیانس، این مدافع برزیلی با قراردادی به ارزش بیش از 10 میلیون یورو به تیم متمول آنژی ماخاچكالا روسیه پیوست. در آگوست 2012 روبرتو کارلوس کفش هایش را آویخت و اعلام بازنشستگی کرد. در عرصه ملی، روبرتو کارلوس به مانند رقابت های باشگاهی بازیکن بسیار پرافتخاری است به گونه ای که در سال 2002 به مقام قهرمانی جام جهانی و چهار سال قبل از آن نیز به مقام نایب قهرمانی جام جهانی در فرانسه دست یافته بود. این بازیکن در مجموع 125 بار پیراهن زرد رنگ تیم ملی برزیل را بر تن كرده و 11 گل ملی نیز به ثمر رسانده که یكی از زیباترین و به یادماندنی‌ترین گل های وی گلی است كه در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل و با یک ضربۀ ایستگاهی شگفت انگیز وارد دروازه فرانسه كرد.
روبرتو کارلوس اسطورۀ ماندگار فوتبال برزیل
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی روبرتو کارلوس
دو قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1993 و 1994 به همراه تیم پالمیراس
دو قهرمانی جام حذفی برزیل در سال های 1993 و 1994 به همراه تیم پالمیراس
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 98-1997، 2000-1999 و 02-2001 به همراه تیم رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در چهار فصل 97-1996، 01-2000، 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم رئال مادرید
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1997، 2001 و 2003 به همراه تیم رئال مادرید
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002 به همراه تیم رئال مادرید
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال های 1998 و 2002 به همراه تیم رئال مادرید
دو قهرمانی سوپرکاپ ترکیه در سال های 2007 و 2009 به همراه تیم فنرباحچه
قهرمانی در جام جهانی 2002 کره و ژاپن به همراه تیم ملی برزیل
نایب قهرمانی در جام جهانی 1998 فرانسه به همراه تیم ملی برزیل
قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی برزیل
قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل
قرارگیری در ترکیب تیم منتخب جام جهانی 1998 و 2002
کسب عنوان بهترین مدافع اروپا در سال 2002
قرارگیری در تیم منتخب اروپا در سال های 2002 و 2003
نفر دوم توپ طلای سال 2002
قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله
17. کارلوس آلبرتو تورس
کارلوس آلبرتو کاپیتان تیم ملی فوتبال برزیل در جام جهانی 1970
وقتی از کاپیتان در فوتبال برزیل صحبت به میان می آید، ناخودآگاه تمام اذهان متوجه یک فوتبالیست خاص می شود. بازیکنی که پیشرو نسل جدیدی از مدافعان کناری زمان خود بود و همواره خونسرد و ظریف بازی می کرد. شادی گل کارلوس آلبرتو پس از به ثمر رساندن گل چهارم برزیل مقابل ایتالیا هنوز هم یکی از صحنه های به یاد ماندنی تاریخ جام های جهانی به حساب می آید. او به عنوان یک کاپیتان و بالاتر از آن به عنوان یک رهبر، نقش بسزایی در کسب سومین قهرمانی جهان سلسائو در مکزیکوسیتی داشت. کارلوس آلبرتو تورس متولد هفدهم جولای 1944 در ریودوژانیرویِ برزیل است. او که قابلیت بازی در مرکز و همچنین کناره های خط دفاعی را داشت، فوتبال حرفه ایش را از باشگاه فلومیننزه آغاز نمود. پس از سه فصل بازی در فلومیننزه او در 22 سالگی به سانتوس ملحق شد تا هشت سال از عمر فوتبالی اش را در این باشگاه مطرح فوتبال برزیل سپری نماید. فلومیننزه، فلامینگو، نیویورک کاسموس و کالیفرنیا سورف دیگر باشگاه هایی بودند که کارلوس آلبرتو سابقۀ بازی در آن ها را داشت.
این مدافع ارزشمند در سال 1982 و در حالی که کم کم وارد 38 سالگی خود می شد با پیراهن نیویورک کاسموس از دنیای بازیگری در مستطیل سبز خداحافظی نمود. او که یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال به انتخاب فیفا است، در عرصۀ ملی نیز سوابق و افتخارات فراوانی با طلایی پوشان کسب کرده است. کارلوس آلبرتو به مدت سیزده سال (1964 تا 1977) پیراهن برزیل را در 53 بازی بر تن داشت که در این مدت او موفق به زدن سه گل نیز شده است. در ژانویه 2013 و یک سال پیش از شروع مسابقات جام جهانی 2014 او به همراه پنج فوتبالیست مشهور برزیلی دیگر به نام های رونالدو نازاریو، به به تو، ماریو زاگالو، آماردیلو و مارتا به عنوان سفیران برزیل در جام جهانی که میزبانی آن را برعهده گرفته بودند، انتخاب گردید. سرانجام این فوتبالیست شهیر برزیلی در تاریخ 25 اکتبر 2016 به علت ایست قلبی در سن 72 سالگی دیده از جهان فروبست.
کارلوس آلبرتو و لحظۀ به ثمر رسیدن گل چهارم برزیل مقابل ایتالیا؛ فینال جام جهانی 1970
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کارلوس آلبرتو
سه قهرمانی در سال های 1964، 1975 و 1976 به همراه تیم فلومیننزه
قهرمانی در رقابت های باشگاهی آمریکای جنوبی در سال 1968 به همراه تیم سانتوس
چهار قهرمانی در رقابت های پائولیستا در سال های 1967، 1968، 1969 و 1973 به همراه تیم سانتوس
چهار قهرمانی NASL در سال های 1977، 1978، 1980 و 1982 به همراه تیم نیویورک کاسموس
قهرمانی جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1970 مکزیک
حضور در تیم منتخب بهترین بازیکنان قرن بیستم میلادی به انتخاب فیفا در سال 1998
حضور در بین 100 فوتبالیست برتر تاریخ فوتبال جهان
حضور در تالار مشاهیر بازیکنان ملی فوتبال جهان به انتخاب فیفا
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
16. سوکراتس
سوکراتس کاپیتان فقید برزیل در جام جهانی 1982
علاقه مندان به فوتبال، سوکراتس را همیشه با آن سربند معروفش به خاطر می آورند. فوتبالیستی که هیچ چیز برایش از دموکراسی و تحقق آزادی های اجتماعی مهم تر و والاتر نبود؛ حتی پراهمیت تر از توپ گرد و ورزشی به نام فوتبال. سوکراتس در خانواده ای ثروتمند در بِلِم پارایِ برزیل به دنیا آمد و با پشتوانۀ خانواده اش در کنار فوتبال، توانست مدارج علمی را هم پشت گذاشته و تبدیل به "دکتر سوکراتس" شود. برزیل هر اندازه در دهۀ 80 میلادی تیمی دوست داشتنی و جذاب در داخل مستطیل سبز بود به همان اندازه در خارج از زمین و در عرصۀ سیاست شکل و شمایل زشتی را از خود به دنیا معرفی کرده بود. در آن دوران دیکتاتوری در کشورهای آمریکای جنوبی و به خصوص برزیل بیداد می کرد و تنها کسی که مقابل دیکتاتور آن زمان برزیل یعنی ژائو گولارت ایستاده بود، دکتر سوکراتس بود.
سوکراتس با حضور شش سالۀ خود در کورینتیانس و موفقیت های بزرگی که با این تیم باشگاهی کشور برزیل کسب کرد، توانسته بود وجهۀ مردمی بالایی را به دست آورد و این همان چیزی بود که لرزه بر تن آقای دیکتاتور می انداخت. او با الگو گرفتن از شخصیت های انقلابی بزرگی همچون چه گوارا و فیدل کاسترو به نوعی در متمول ترین تیم باشگاهی آن سال های فوتبال برزیل، دموکراسی به راه انداخته بود. از فعالیت های سیاسی و اجتماعی سوکراتس بگذریم او به همان اندازه نیز فوتبالیستی گلزن و باتکنیک در فوتبال برزیل و جهان شناخته می شود. در 19 سالگی فوتبالش را از باشگاه بوتافوگو شروع کرد و در مدت پنج سال حضورش در این تیم توانست در 99 بازی 35 گل به ثمر برساند. در کورینتیانس همان گونه که اشاره شد دوران بسیار موفقی را گذراند و پس از شش سال بازی برای این تیم راهی فوتبال اروپا و باشگاه فیورنتینا شد.
کاپیتان سوکراتس مقابل آرژانتین؛ جام جهانی 1982 اسپانیا
او در اروپا و به دلیل مشکلات فزاینده ای که کشورش برزیل با آن درگیر بود، بیشتر از یکسال دوام نیاورد و پس از آن با حضور در تیم هایی چون فلامینگو، سانتوس و بوتافوگو به فوتبال حرفه ای اش در 35 سالگی خاتمه داد. هافبک هجومی 192 سانتی متری طلایی پوشان به مدت هفت سال (1979 تا 1986) پیراهن برزیل را در میادین مختلف بر تن نمود تا با انجام 60 بازی و 22 گل زده، فوتبالیستی تاثیرگذار در دهۀ 80 سلسائو به حساب آید. تصاویر خاطره انگیزی که از سوکراتس در تیم ملی برزیل نقش بسته به رقابت های دو جام جهانی 1982 اسپانیا و 1986 مکزیک باز می‌گردد؛ جایی که او بازوبند کاپیتانی برزیل را بر بازو بست اما دو گل زیبای او و فالکائو به دینو زوف نیز نتوانستند مانع شکست طلایی پوشان مقابل ایتالیا و هت تریک فوتبالیستی چون پائولو روسی شود. چهار سال بعد باز هم یک تیم آبی پوش اروپایی مانع دست یابی دکتر و فوتبالیست های برزیلی در کسب جام شدند.
در یکی از زیباترین دیدارهای تاریخ جام های جهانی، برزیل و فرانسه در مرحلۀ یک چهارم نهایی به مصاف یکدیگر رفتند که در آن بازی و پس از اینکه دو تیم در وقت های عادی به تساوی 1-1 رسیدند، این دورخیز کم سوکراتس در نواختن ضربۀ پنالتی بود که آرزوهای برزیل را بر باد داد تا پلاتینی و هم تیمی هایش بتوانند به جمع چهار تیم برتر جام صعود نمایند. هنگامی که سوکراتس در سن 57 سالگی در سائو پائولو به علت مصرف بیش از حد دخانیات درگذشت، مردم سرزمین قهوه تشییع جنازۀ باشکوهی را در غم فقدان او برپا کردند. برزیلی ها دکتر سوکراتس را نه فقط برای بازی ها و گل های دیدنی اش با کورینتیانس و تیم ملی بلکه برای تلاش های شبانه روزی او برای تحقق دموکراسی به یاد می آورند. تلاش هایی که باعث شد تا برزیلِ دهۀ هشتاد و نود میلادی به سرآمد کشورهای آمریکای جنوبی در این زمینه تبدیل گردد.
باز شدن دروازۀ ایتالیا و شادی پس از گل سوکراتس و زیکو
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی سوکراتس
سه قهرمانی در سال های 1979، 1982 و 1983 به همراه تیم کورینتیانس
قهرمانی در سال 1986 به همراه تیم فلامینگو
نایب قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال 1983 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
حضور در لیست فیفا 100 از سوی پله
شصت و یکمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال در قرن بیستم میلادی از سوی مجلۀ ورلد ساکر
حضور در تیم منتخب فیفا در سال 1982
بهترین فوتبالیست رقابت های جام آمریکای جنوبی در سال 1983
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
15. نیلتون سانتوس
نیلتون سانتوس، مدافع چپ اسطوره ای فوتبال برزیل و جهان
نیلتون سانتوس از آن دست بازیکنانی بود که اوج دوران فوتبالش در عرصۀ ملی تازه از سی سالگی اش شروع شده بود. او در چهارمین دهه از عمرش به نوعی موتور فوتبالی اش تازه روشن گشته و در 33 سالگی و سپس در 37 سالگی با تیم ملی برزیل، فاتح دو جام جهانی 1958 و 1962 شد. از نیلتون سانتوس به عنوان یکی از برترین مدافعان چپ تاریخ فوتبال یاد می کنند و بسیاری در برزیل معتقدند که او حتی از روبرتو کارلوس نیز بهتر بوده است. نیلتون دوس سانتوس متولد شانزدهم می 1925 در ریودوژانیرو برزیل است. سانتوس در چهار جام جهانی 1950، 1954، 1958 و 1962 حاضر بود و در 15 بازی در این رقابت ها، 11 پیروزی، 3 تساوی و 1 شکست به دست آورد و یک بار نیز موفق به گشودن دروازۀ حریفان در این تورنمنت مهم شده است. تنها شکست سانتوس در جام های جهانی به فینال برزیل مقابل اروگوئه در جام جهانی 1950 برمی‌گردد که سپیدپوشان برزیلی با شکست برابر این تیم دستشان از رسیدن به جام در ماراکانا کوتاه ماند. این مدافع شهیر برزیلی به دلیل دانش فراوانش از ورزش فوتبال و اسرار بازی به "دائرة المعارف" مشهور شد.
او در هر دو زمینه دفاع و حمله یک بازیکن کلاس جهانی بود و از تکنیک بسیار خوبی نیز برخوردار بود. نیلتون سانتوس از معدود بازیکنان تک باشگاهی فوتبال برزیل به حساب می آید که تمام عمر شانزده سالۀ خود در مستطیل سبز را در تیم بوتافوگو گذراند. او با 723 بازی و زدن 11 گل، رکوردار بازی در بوتافوگو و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه قلمداد می گردد. مجسمۀ او در سال 2009 در بخش غربی استادیوم این تیم نصب گردیده است. در عرصۀ ملی نیلتون سانتوس سابقۀ حضور سیزده ساله (1949 تا 1962) داشته و در این مدت او 75 بار پیراهن برزیل را در میادین مختلف بر تن نموده است. دیدار فینال جام جهانی 1958 مقابل سوئد که نیلتون سانتوس یکی از بهترین عملکردهای خود را به نمایش گذاشت و در کنار پله و گارینشا جزو بهترین بازیکنان زمین بود، از جمله بازی های تاثیرگذار او در جام های جهانی به حساب می آید. سانتوس جملۀ جالبی در مقایسه فوتبال آن سال ها با فوتبال مدرن امروزی داشته و می گوید:
من به بازیکنان امروزی بابت پولی که می گیرند، هرگز غبطه نمی خورم. بلکه حسرتم به خاطر آزادی آن ها در نفوذ کردن به سمت دروازه حریف است.
این اسطورۀ فقید فوتبال برزیل و جهان که در سال های آخر عمرش به بیماری آلزایمر هم گرفتار شده بود، سرانجام در تاریخ 27 نوامبر 2013 و در سن 88 سالگی به دلیل عفونت ریه در شهر زادگاهش درگذشت.
نیلتون سانتوس قهرمان دو جام جهانی 1958 و 1962 به همراه طلایی پوشان برزیل
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی نیلتون سانتوس
چهار قهرمانی در سال های 1948، 1957، 1961 و 1962 به همراه تیم بوتافوگو
دو قهرمانی جام های جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
نایب قهرمانی جام جهانی 1950 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
قهرمانی رقابت های آمریکای جنوبی در سال 1949 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
قهرمانی رقابت های پان‌آمریکن در سال 1952 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1958 سوئد
حضور در تیم منتخب جهان در سال های 1960 و 1961 از سوی مجلۀ ورلد ساکر
حضور در تیم منتخب قرن بیستم میلادی از سوی فیفا در سال 1998
حضور در لیست فیفا 100 از سوی پله
کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2009 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان
نهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
14. ژرسون
ژرسون یکی از بهترین پاسورهای تاریخ جام های جهانی
برزیل 1970 را بسیاری از علاقه مندان و مفسران فوتبال، بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان می دانند. آن تیم رویایی به واسطۀ حضور ستارگانی نظیر پله، جرزینیو، ریولینو، توستائو، کارلوس آلبرتو و البته ژرسون در مستطیل سبز دلربایی می کرد. ژرسون از منظر بسیاری مغز متفکر نسل طلایی تیم ملی برزیل بود که مقتدرانه قهرمان جام جهانی فوتبال در سال 1970 شدند. چپ پای طلایی برزیلی ها ستاره بازی فینال این جام در برابر ایتالیا بود و با هنرمندی و البته گل او، برزیلی ها توانستند با حساب 1-4 لاجوردی پوشان ایتالیا را شکست دهند و برای سومین بار فاتح جام جهانی شوند. این اسطورۀ فوتبال برزیل که متولد 11 ژانویۀ 1941 بوده و هم اکنون 79 سالگی خود را پشت سر می گذارد یکی از بهترین پاسورهای تاریخ فوتبال به شمار می آید. ژرسون قادر بود از فاصله چهل متری توپ را به راحتی به مقصد رساند و به دلیل همین عملکرد خوبش به عنوان یکی از بهترین پاسورهای تاریخ جام های جهانی هم شناخته می شود.
او در دیدار فینال مقابل ایتالیا زننده گل دوم و برتری تیمش بود و با عملکرد فوق العاده اش به عنوان بهترین بازیکن این دیدار لقب گرفت. وی در پایان مسابقات نیز ضمن حضور در تیم منتخب، جایزه توپ نقره ای دومین بازیکن برتر جام جهانی 1970 را کسب نمود تا همواره از وی به نیکی یاد شود. اولین تیمی که ژرسون دی اولیویرا نونِس فوتبال حرفه ایش را با آن آغاز کرد، فلامینگو بود که این هافبک چپ پا به مدت چهار سال در آن مشغول به بازی بود. بوتافوگو، سائو پائولو و فلومیننزه دیگر تیم هایی بودند که ژرسون سابقۀ حضور در آن ها را داشته است. چپ پای طلایی برزیلی ها که دو بار حضور در جام های جهانی 1966 و 1970 را تجربه کرده است، در عرصۀ ملی به مدت یازده سال (1961 تا 1972) پیراهن سلسائو را بر تن کرد که ماحصل حضور او در این مدت 70 بازی و 14 گل بوده است.
ژرسون زنندۀ گل دوم برزیل مقابل ایتالیا در فینال جام جهانی 1970
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی ژرسون
دو قهرمانی در سال های 1961 و 1963 به همراه تیم فلامینگو
چهار قهرمانی در سال های 1964، 1966، 1967 و 1968 به همراه تیم بوتافوگو
دو قهرمانی در سال های 1970 و 1971 به همراه تیم سائو پائولو
قهرمانی در جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
کسب جایزه توپ نقره ای؛ دومین بازیکن برتر جام جهانی 1970
حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1970
حضور در بین 100 فوتبالیست برتر تاریخ فوتبال جهان
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
13. فالکائو
تقابل فالکائو و مارادونا، جام جهانی 1982
هنگامی که فالکائو در 27 سالگی از اینترناسیونال به باشگاه رم ایتالیا پیوست، بسیاری به این انتقال به دیدۀ تردید می نگریستند. رمی ها در سال 1980 شانس پیوستن زیکو را از دست داده بودند و حالا به دنبال هافبکی دیگر با خصوصیاتی مشابه او بودند. از پائولو روبرتو فالکائو به عنوان معمار رمی ها در دهۀ 80 میلادی یاد می کنند. فالکائو پیش از پیوستن به جالوروسی هم در کشورش از او به عنوان یک اسطوره یاد می کردند. این نابغۀ برزیلی هشت سال موفق را در اینترناسیونال گذراند و توانست با این تیم سه قهرمانی سری آ برزیل و همچنین چندین و چند قهرمانی دیگر در جام حذفی و لیگ های ایالتی به دست آورد. فالکائو پس از ملحق شدن به جمع گرگ ها، با بازی های درخشانش در میانۀ میدان جالوروسی توانست خیلی زود به اعتماد رمی ها پاسخ مثبت دهد و قلب هواداران این تیم را به تسخیر خود درآورد. در پنج فصل حضور فالکائو در رم، وی توانست با این تیم به یک قهرمانی در سری آ و دو قهرمانی در جام حذفی ایتالیا دست یابد. ضمن اینکه رم توانست با حضور هافبک توانمند خود در فصل 84-1983 به فینال جام باشگاه های اروپا برسد و تنها با شکست مقابل لیورپول آن هم در ضربات پنالتی، به مقام دوم این مسابقات بسنده کند.
فالکائو، هشتمین پادشاه رمی ها
تاثیرگذاری فالکائو در باشگاه رم به حدی بود که هواداران رمی به او عنوان «هشتمین پادشاه رم» را اعطا کردند. پس از رم او به برزیل بازگشت و سال انتهایی فوتبالش را در سائو پائولو گذراند تا با لباس این تیم در 33 سالگی با دنیای فوتبال خداحافظی کند. فالکائو در میانه میدان تیم ملی برزیل نیز به مانند رم بازی های فوق العاده ای را از خود به نمایش می گذاشت و در جام جهانی 1982 به همراه سوکراتس و زیکو کمربند میانی قدرتمندی را برای خط هافبک سلسائو پدید آورده بود. هر چند که در آن جام جهانی، برزیل در گروه بسیار سختی که ایتالیا (قهرمان جام) و آرژانتین نیز در آن قرار داشتند، نتوانست به عنوان تیم اول صعود کرده و در جمع چهار تیم پایانی این رقابت ها قرار گیرد. گل فوق العادۀ او از پشت محوطۀ جریمه به ایتالیا و دینو زوف نامدار در یکی از به یاد ماندنی‌ترین بازی های تاریخ جام های جهانی هنوز هم از یاد و خاطر فوتبال دوستان بیرون نرفته است. در ردۀ ملی فالکائو به مدت ده سال (1976 تا 1986) پیراهن برزیل را در 34 دیدار بر تن نمود که از این تعداد بازی او موفق به زدن 6 گل نیز شده است. پس از بازنشستگی از فوتبال، فالکائو رو به مربیگری آورد و از اوایل دهۀ 90 میلادی تاکنون او هدایت تیم هایی نظیر تیم ملی برزیل، باشگاه آمِریکا، اینترناسیونال، تیم ملی ژاپن و رسیف را برعهده داشته است.
فالکائو، هافبک توانمند تیم ملی فوتبال برزیل
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی فالکائو
سه قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1975، 1976 و 1979 به همراه تیم اینترناسیونال
قهرمانی سری آ ایتالیا در فصل 83-1982 به همراه تیم آاس رم
دو قهرمانی جام حذفی ایتالیا در فصل های 81-1980 و 84-1983 به همراه تیم آاس رم
نایب قهرمانی جام باشگاه های اروپا در فصل 84-1983 به همراه تیم آاس رم
قهرمانی جام حذفی برزیل در سال 1985 به همراه تیم سائو پائولو
کسب توپ برنزی مسابقات قهرمانی آمریکای جنوبی در سال 1979
کسب توپ نقرۀ رقابت های جام جهانی 1982 اسپانیا
حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1982 اسپانیا
حضور در تیم منتخب فیفا در سال 1982
کسب توپ نقرۀ مسابقات قهرمانی آمریکای جنوبی در سال 1982
حضور در بین 100 فوتبالیست برتر تاریخ فوتبال جهان
حضور در لیست فیفا 100 از سوی پله
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه آاس رم در سال 2012
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال ایتالیا در سال 2016
کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2019 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
12. لئونیداس
لئونیداس داسیلوا، مبدع ضربات قیچی برگردان در دنیای فوتبال
لئونیداس را بسیاری ابداع کننده ضربات قیچی برگردان در دنیای فوتبال می دانند. فوتبالیست توانمندی که دو دهه قبل از ظهور پله، به دلیل چابکی اش به او لقب "الماس سیاه" و با توجه به قابلیت ارتجاعی بدنش لقب "مرد لاستیکی" را داده بودند. او یکی از نخستین مهاجمان افسانه ای فوتبال برزیل است که در دو دهۀ 30 و 40 میلادی، چشم ها را مبهوت هنرنمایی خود ساخته بود. لئونیداس دا سیلوا متولد ششم سپتامبر 1913 در شهر ریودوژانیرویِ کشور برزیل است. از او به عنوان یکی از بهترین بازیکنان جهان در نیمه اول قرن بیستم نام می برند. لئونیداس مبدع نوع خاصی از ضربات در مستطیل سبز بود که به ضربات قیچی برگردان یا به قول برزیلی ها "چیودنا" معروف شد. هر چند برخی ها نیز معتقدند که این ضربه توسط پترونیلیو ده بریتو دیگر بازیکن برزیلی خلق شد و لئونیداس فقط آن را کامل کرد. انجام این حرکات چشم نواز از سوی این مهاجم جوان در جام های جهانی 1934 و 1938، محبوبیتی چشمگیر را برای وی در آن روزگار پدید آورد. بعدها این حرکت و چنین گل هایی توسط پله انجام می شد و بسیاری از مردم و دوستداران فوتبال ضربات قیچی برگردان را به نام پله به حساب می آوردند. این چنین بود که نام لئونیداس افسانه ای و قیچی برگردان هایش حتی در خود برزیل نیز به فراموشی سپرده شد. سومین جام جهانی تاریخ فوتبال که برزیل برای اولین بار به صورت متمرکز در آن حضور می یافت در سال 1938 به میزبانی فرانسوی ها برگزار شد و فدراسیون فوتبال برزیل برخلاف دو دورۀ قبل این بار می توانست با تمام قوا در این تورنمنت مهم شرکت نماید.
لئونیداس مهاجم افسانه ای سال های دور فوتبال برزیل
هر چند لئونیداس چهار سال قبل و در کشور ایتالیا هم تیم ملی برزیل را همراهی می کرد اما سلسائو در آن رقابت ها و در همان دیدار اول با نتیجۀ 3-1 مغلوب اسپانیا گشت تا وداعی زودرس با این تورنمنت داشته باشد. تنها گل تیم ملی فوتبال برزیل در جام جهانی 1934 توسط خود لئونیداس دا سیلوا به ثمر رسیده بود. اما حکایت فرانسه با ایتالیا متفاوت بود. برزیلی ها با درخشش ستارۀ خود در خط حمله توانستند لهستان را با نتیجۀ 6-5 از پیش رو بردارند. لئونیداس در آن دیدار فوق العاده ظاهر شد و توانست با یک هت تریک دیدنی زمینه ساز پیروزی کشورش در اولین مسابقۀ جام گردد. در دومین دیدار لئونیداس و برزیل به مصاف چکسلواکی سابق رفتند که این بازی با نتیجۀ مساوی 1-1 به پایان رسید. دیداری که باز هم لئونیداس ناجی تیم کشورش بود. دو روز بعد مجددا مسابقۀ بین این دو تیم تکرار شد تا برزیل این بار با نتیجۀ 2-1 موفق به پیروزی برابر چکسلواکی گردد. لئونیداس در دقیقۀ 57 و روبرتو در دقیقۀ 62 دو گل برزیل را در این مسابقه به ثمر رساندند.در نیمه نهایی اما برزیل به مصاف ایتالیا، قهرمان دورۀ قبل این مسابقات رفت که در پایان و با شکست 2-1 مقابل این تیم، امیدهای لئونیداس و هم تیمی هایش برای رسیدن به فینال جام جهانی فوتبال نقش بر آب شد. تورنمنتی که در پایان باز هم این ایتالیایی ها بودند که توانستند برای دومین بار متوالی فاتح جام جهانی گردند. لئونیداس نه تنها در این مسابقات با زدن هفت گل به آقای گلی جام جهانی فرانسه رسید، بلکه با استفاده از ضربات قیچی برگردان خود بارها هواداران را به وجد می آورد.
لئونیداس معروف به مرد لاستیکی
در ابتدا و زمانی که وی از این هنر خود استفاده می کرد داوران متحیر می شدند که آیا این حرکت وی مطابق قوانین خطاست یا خیر و گل وی را مردود اعلام می کردند. اوج کار این مهاجم خوش تکنیک و گلزن در رقابت های باشگاهی در دو تیم فلامینگو و سائو پائولو خلاصه می شود. او در فلامینگو به مدت هشت سال مشغول به بازی بود که در این مدت توانست در 88 بازی، 89 گل به ثمر برساند. هفت سال انتهایی فوتبالش را نیز در سائو پائولو گذراند و با پیراهن این تیم در 120 بازی موفق به زدن 93 گل شد. در مجموع رقابت های باشگاهی و تیم هایی که لئونیداس در آن حضور داشته است، او در 291 بازی موفق به ثبت 230 گل شده است که آماری خارق العاده به حساب می آید. یکی از بازی های خاطره ساز لئونیداس در عرصۀ باشگاهی به پیروزی 8-0 سائو پائولو مقابل یوونتوس در سیزدهم نوامبر سال 1948 باز می‌گردد که دو گل لئونیداس در این دیدار با ضربۀ قیچی برگردان به ثمر رسید. لئونیداس در ردۀ ملی سیزده سال (1932 تا 1946) پیراهن برزیل را بر تن نمود که ماحصل آن 37 بازی ملی و 37 گل زده بوده که بدین ترتیب او در تیم ملی نیز آمار بسیار خوبی را از خود برجای گذاشته است. این مهاجم افسانه ای تا زمان ظهور پله و گارینشا بت فوتبال برزیل بود و حتی عده ای معتقد بودند که وی از پله هم بهتر بوده است، اما به دلیل اینکه بازی های وی از تلویزیون پخش نمی شد، نمی توان در این خصوص اظهارنظری نمود. وی پس از دوران فوتبالش به عنوان مفسر به فعالیت پرداخت. لئونیداس سرانجام در 24 ژانویه سال 2004 و در سن 90 سالگی در کوتیا به دلیل عوارض ناشی از بیماری آلزایمر که از سال 1974 به آن مبتلا شده بود، درگذشت.
لئونیداس داسیلوا اسطوره تیم ملی فوتبال برزیل در دهه های 30 و 40 میلادی
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی لئونیداس
دو قهرمانی در سال های 1935 و 1939 به همراه تیم فلامینگو
پنج قهرمانی در سال های 1943، 1945، 1946، 1948 و 1949 به همراه تیم سائو پائولو
مقام سوم رقابت های جام جهانی 1938 فرانسه به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
آقای گل رقابت های جام جهانی 1938 فرانسه با هفت گل زده
کسب توپ طلای جام جهانی 1938 فرانسه
حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1938 فرانسه
هشتمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان
11. جرزینیو
جرزینیو وینگر سرعتی و تکنیکی تیم ملی فوتبال برزیل
یکی از بهترین مثلث های آتشین تاریخ دنیای فوتبال مربوط به تیم ملی برزیل و جام جهانی 1970 است. جایی که پله 29 ساله در کنار توستائو و جرزینیو خط حملۀ مخوفی را در سلسائو پدید آورده بودند. سرعت انفجاری و شوت های مرگبار جرزینیو، او را تبدیل به بخشی از تاریخ فوتبال کرده و این تاریخسازی در جام جهانی مکزیک خودش را پررنگ تر از همیشه ظاهر ساخته بود. برزیل در جام جهانی 1970 متشکل از بازیکنان بزرگی بود که در میان این بزرگان، جرزینیو یکی از بهترین ها حساب می شد. جرزینیو متولد 25 دسامبر 1944 در شهر ریودوژانیرویِ برزیل است و هم اکنون هفتاد و پنج سالگی خود را پشت سر می گذارد. پست اصلی او وینگر بود و فوتبالش را در 15 سالگی از تیم بوتافوگو شروع کرد. او در پنج سال حضورش در بوتافوگو در 413 بازی به میدان رفت و توانست 186 گل نیز برای این تیم مطرح فوتبال برزیل به ثمر برساند. درخشش در بوتافوگو باعث شد تا جرزینیویِ جوان در 20 سالگی راهی اروپا و باشگاه مارسی شود. پس از یک فصل بازی در مارسی او مجددا به برزیل بازگشت تا بازی در کروزیرو را تجربه نماید. پورتگیسا، نورسته، خورخه ویلسترمن (تیمی در لیگ بولیوی) و سرانجام بار دیگر بوتافوگو دیگر تیم هایی بودند که این فوتبالیست برزیلی در آن سابقۀ بازی داشته است. اما اوج کار جرزینیو و این که او تا این حد در فوتبال برزیل و جهان به شهرت رسیده است، درخشش او در رقابت های جام جهانی بوده است. او در سه جام جهانی 1966، 1970 و 1974 حاضر بود و طی 16 بازی در این مسابقات 10 برد، 2 تساوی و 4 شکست به همراه تیم ملی برزیل کسب نمود و 9 بار نیز دروازه حریفان را گشود. جرزینیو ملقب به "طوفان" به عنوان یک وینگر سرعتی بارها به داخل محوطه حریفان نفوذ می کرد و در این کار نیز از شگرد بالایی برخوردار بود.
وی با استفاده از بدن آماده اش به خوبی برای خود فضاسازی می کرد و با توجه به تکنیک بالایش، شوت های ماهرانه ای را نیز به سمت دروازه حریفان شلیک می کرد. در جام جهانی 1966 او همچون سایر بازیکنان برزیل نتوانست عملکرد موفقی داشته باشد و برزیل پس از دو شکست در مقابل مجارستان و پرتغال در همان مرحله گروهی حذف شد. اما در جام جهانی 1970 جرزینیو به حدی موفق عمل کرد که بسیاری وی را بهترین بازیکن سلسائو در آن جام می دانستند. وی یکی از ستاره های برزیل در آن تورنمنت بود و عملکردش موجب شد لقب "طوفان جام جهانی" را به خود اختصاص دهد. جرزینیو در تمامی شش دیدار برزیل در جام جهانی 1970 مقابل چکسلواکی (2)، انگلیس، رومانی، پرو و اروگوئه و ایتالیا موفق به گلزنی شد و در کنار گئورگی ساروسی (1938)، آلچیدس گیجا (1950) و ژوست فونتین (1958) به یکی از چهار بازیکنی بدل شد که در تمامی بازی های تیمش در یک تورنمنت جام جهانی موفق به گلزنی می شود. اما این هفت گل موجب نشد وی آقای گل مسابقات شود. او در واقع پس از بمب افکن آلمان ها (گرد مولر) دومین گلزن برتر جام و برنده کفش نقره ای شد. وی در پایان این رقابت ها در تیم منتخب جام جهانی نیز جای گرفت. در جام جهانی 1974 جرزینیو به همراه برزیل نتوانست عنوانی بهتر از چهارمی کسب نماید. وی در این مسابقات دروازه دو تیم زئیر و آرژانتین را گشود. در ردۀ ملی او یکی از باسابقه ترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل به حساب می آید. جرزینیو به مدت 18 سال (1964 تا 1982) پیراهن برزیل را در میادین مختلف بر تن نمود که ماحصل حضور او در این مدت، 81 بازی و 33 گل بوده است. این اسطورۀ فوتبال برزیل و جهان، پس از بازنشستگی از فوتبال مدتی نیز رو به حرفۀ سرمربیگری آورد و در سال 2003 سکان هدایت تیم ملی فوتبال گابون را به مدت دو سال در اختیار داشت.
جرزینیو وینگر تکنیکی فوتبال برزیل در جام جهانی 1966 انگلستان
افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جرزینیو
دو قهرمانی در لیگ ایالتی سائو پائولو در سال های 1964 و 1966 به همراه تیم بوتافوگو
سه قهرمانی دیگر در سال های 1967، 1968 و 1970 به همراه تیم بوتافوگو
قهرمانی مسابقات جام لیبرتادورس در سال 1976 به همراه تیم کروزیرو
قهرمانی در جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال برزیل
کسب کفش نقره ای مسابقات جام جهانی 1970 مکزیک با 7 گل زده
حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1970 مکزیک
بهترین بازیکن سال آمریکای جنوبی در سال 1972
بیست و هفتمین فوتبالیست برتر قرن بیستم میلادی از نگاه مجلۀ معتبر ورلد ساکر
نوزدهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان
حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل
بیشتر بخوانید:
بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش اول)
بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش دوم)
