memba .پاریسن ژرمن - آتالانتا ؛ قبل از سوت پایان جشن نگیر!
_______________________________________________
اگر بخواهم گاسپرینی را توصیف کنم، باید بگویم "مردی که با یک تکمه، پالتویی زیبا دوخت". از نظر من "آلخاندرو گومز" همان تکمه ای است که گاسپرینی تیمی جذاب را حول آن بنا کرد. هرچند نباید از عملکرد "ایلیچیچ" در خط حمله و بازی پر از شور "هاتبوئر" در دفاع کناری چشم پوشی کرد، اما "گومز" همانند یاقوت روی انگشتر آتالانتا است.
در بازی دیشب و در نیمه نخست، آتالانتا با تکیه بر رهبری "گومز" در میانه میدان حملات خود را ترتیب میداد و حتی فرصت به ثمر رساندن گل های بیشتر را هم داشت.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
در پاریسن ژرمن نیمه نخست تنها باید از "نیمار" اسم برد، او که در غیاب "امباپه" جور خط حمله پاریسی ها را می کشید. "ایکاردی" فروغ چندانی نداشت و همین کار را برای نیمار دشوار کرده بود. حضور "مارکینیوش" هم برای مقابله با خط هافبک بی نظیر آتالانتا کافی نبود، درواقع نیمه نخست برتری خط هافبک آتالانتا با محوریت "گومز" این تیم را پیروز به رختکن فرستاد، البته اگر موقعیت های از دست رفته "نیمار" را نادیده بگیریم.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
نیمه دوم را باید به طور خلاصه بگویم: خروج "پاپو گومز" / ورود هافبک های تازه نفس پاریس/ حضور "امباپه" و "چوپو-موتینگ" در خط حمله/ و آتالانتایی که دفاع از پیروزی را بلد نبود...
.
با این حال تیم گاسپرینی شایسته احترام است.