گلپایگان شهری در غرب استان اصفهان در ایران است، که در فاصله ۳۵۰ کیلومتری تهران و ۲۰۰ کیلومتری اصفهان قرار دارد. مردم گلپایگان مسلمان و پیرو مذهب شیعه اثنی عشری هستند.
گلپایگان را همای دختر بهمن کیانی ساخت و بنام خود سمره خواند که در نخست همای را سمره گفتند. دخترش آن را تجدید عمارت کرد و گلبادگان یا گربادگان گفت. گلپایگان از آمیختگی سه واژه (گل - پای - گان) بر پا شده‌است. نام نخست شهر، گردپاذگان بوده‌است. (برهان قاطع، ۱۳۶۱، ذیل گلپایگان)، گروهی دیگر نام آغازین آن را گَرپادگان به معنی کوهپایه می‌دانند. «گَر» در زبان پارسی میانه به معنای کوه است. در واپسین روزهای ساسانیان و روزهای آغازین اسلام ( اعراب ) ، «گردپادگان» خوانده می‌شد و تازیکان معرب نموده «جرباذکان» نامیده‌اند. (معجم البلدان یاقوت دیده شود). سپس از روی قاعده دیگری که آن نیز در زبانشناسی ایران معروف است، را و دال تبدیل به لام گشته و کلمه گارد مبدل بگال و سپس مبدل بگول و سپس مبدل به گل شده و بالاخره وردپاتکان و گلپایگان، شده یعنی شهر گلباد، و چنان‌که گفتیم گلباد از نام‌های معروف ایرانی بوده‌است.
برخی گفته‌اند در اصل «ورتپاتکان» به معنی شهر یا سرزمین ورتپات بوده که یکی از نام‌های ایران نیز می‌باشد. سپس با گذشت زمان وردپاتکان، «وردپاذکان»، «گردپاذکان»، «گلپادگان» و سرانجام «گلپایگان» شده‌است. ورد، به معنی گل سرخ است و در نتیجه تغییراتی که از روی قواعد زبان شناختی در آن روی داده، واژه ورد تبدیل به «گل» شده‌است. پات از مصدر پاییدن، به معنی نگاهبانی کردن است و «وردپات» گل نگاهدار معنی می‌دهد. پات پس از مدتی «پاذ» و سرانجام دگرگون به «پای» شده‌است. واژه «کان» که سپس «گان» گردیده در آخر نام شهرها و آبادی‌های بسیاری چون اردکان، زنگان، ارزنگان و ارزنکان… آمده‌است. بنابر روایت دیگری، نام قدیم گلپایگان «چهرزادگان» بوده‌است. زیر مؤسس آن چهرزاد(هما) نام داشت.
آب وهوای گلپایگان متغیر و دارای زمستانهای سرد با حداقل حرارت ۲۱- درجه و تابستانهای گرم و خشک است که حداکثر حرارت آن تا۵/۳۷+ درجه می‌رسد. بارندگی غالباً در زمستان و میزان آن حدود ۳۰۰ میلی‌متر است. گلپایگان از مناطق کوهستانی است. دشت گلپایگان، وسیع و آب آن از رودخانه و قنات و چشمه و منابع آب‌های زیرزمینی تأمین می‌گردد. گلپایگان دارای یکی از بهترین آب و هوا ها در کشور است.کوهستان‌های پوشیده از مراتع و رودخانه‌های منطقه چشم‌انداز طبیعی زیبایی به وجود می‌آورند. سلسله جبال مرکزی ایران از این شهرستان می‌گذرد.
پوشش گیاهی درمناطق کوهستانی استپ کوهی همراه باانواع گون و به ویژه «کتیرا» است که مصرف صنعتی و بهداشتی دارد و به خارج از کشور هم صادر می‌شود. استپ کوهی از غرب به شرق کاهش می‌یابد از این رو منطقه غرب که دارای پوشش گیاهی بهتر و آب بیشتر است، محل پرورش گوسفند و گله داری است. گیاهان خودرو مانند مُک کو (شیرین بیان) که ریشه آن‌ها استفاده داروئی دارد، گل گاو زبان، شاتره، کاسنی، تره کوهی، چندال، مرزنجوش، دینارو (که بسیار خوش عطر و بو است)، شوید کوهی، پافغلاق، ریش قازی، شنگه، جوقاسم، گوش بره، خاکشیر، مرزنگوش، بارهنگ (بالنگ)، بابونه، بالنگو، قدامه، کرچک،و... همه برای مردم شهر آشنا است. در گلپایگان گندم، جو، پنبه، چغندر قند، تنباکو، شبدر، یونجه، سبزی‌های خوردنی، صیفی جات، آلو، زالزالک، سیب، هلو، آلوچه، گیلاس، آلبالو، زردآلو، مو (انگور از همه رقم: کشمش، عسکری، شآاونی (شاهونی)، مونقّا، ریش بابا…)، همه عمل می‌آید. درختان قابل رویش گلپایگان عبارتند از: چنار، صنوبر، وه‌نو، بید مشک، عناّب، ریواس، بادام کوهی، انجیر وحشی، سنجد، زبان گنجشک، بلوط، انجیر وحشی، نارون، توت، کاج، سپیدار، و درختان میوه (سیب، گلابی، زردآلو، بادام و گردو و…).
گلپایگان از طرف شمال به خمین (کمره) و قسمت کوچکی از مغرب به کوه‌های بختیاری و الیگودرز و از طرف جنوب به خوانسار و کوه‌های بختیاری و از طرف مشرق به میمه و کوه شیخ احمد و کوه سرخ و کوه صالح پیغمبر و ماهور گل گله و بیشه و از طرف جنوب شرقی به نجف آباد محدود است. ارتفاع آن از سطح دریا ۱۸۳۰ متر است. (مبنای ارتفاع = سطح متوسط آب خلیج فارس در منطقه فاو که مبنای مسطحات اروپائی می‌باشد) تغییر شکل سطح زمین در دشت گلپایگان که برداشت بی‌رویه آب زیرزمینی یکی از عوامل اصلی آن است، دارد خودش را نشان می‌دهد. فرونشست زمین می‌تواند باعث آسیب‌های جبران‌ناپذیری به ساختمان‌ها، چاه‌ها، زمین‌های کشاورزی و شریان‌های حیاتی گردد. فرونشست زمین، یکی از پدیده‌های زمین‌شناسی است که در اثر زیاده روی‌های آدمی در بسیاری از نقاط جهان از جمله در گلپایگان، در حال وقوع است. گلپایگان بر سر مسیر ارتباطی همدان - اراک به اصفهان و همچنین مسیر کرمانشاه - اراک به اصفهان قرار گرفته‌است.
روستاهای گلپایگان بر اساس بانک جامع روستاهای کشور بدین شرح است: آرجان، اسفاجرد، اسفرنجان، تیکن، حاجیله، دُرّ، درب امامزاده ابراهیم، دستجرده، دم آسمان، رباط سرخ علیا، رباط قالقان، رباط محمود، رباط ملکی، رکابدار، زرنجان، سراور، سعیدآباد، شادگان، شرکت سهامی زراعی، شیدآباد، ضامن آباد، علی‌آباد، عباس آباد، غرقه، فاویان، فرج آباد، فقستان، قالقان، قرغن، کلوچان، کوچری، مزرعه، ملازجان، ماکوله، نیوان سوق، نیوان نار، مرغ، وانشان، هنده، هرستانه
ارتفاعات شهرستان گلپایگان که دنباله شرقی سلسله جبال زاگرس و غالباً از کوه‌های اطراف اصفهان جدا شده، متعلق به دوران دوم زمین‌شناسی بوده و به صورت چندین رشته موازی از شمال غربی به جنوب شرقی امتداد می‌یابد. بلندترین قله این شهرستان کوه ویلو در روستای هنده به ارتفاع ۳۲۷۸ متر از سطح دریاهای آزاد است. دومین قله مرتفع شهرستان کوه صالح پیغمبر که زیارت گاه نیز بر قله آن است می‌باشد. قله الوند گلپایگان یکی از مهمترین و مرتفع‌ترین قله‌های شهرستان گلپایگان است و بلندترین قله آن ۳۱۱۰ متر ارتفاع دارد.
منابع آب:
رودخانه گلپایگان : رودخانه گلپایگان که از ارتفاعات زاگرس در مجاورت سرشاخه‌های زاینده رود و دز در کوه‌های بختیاری سرچشمه می‌گیرد اصلی‌ترین شبکه زهکش منطقه را تشکیل می‌دهد. اصلی‌ترین شاخه این رود از کوه‌های مرتفع اطراف روستاهای فرسش و فهره در شهرستان الیگودرز لرستان سرچشمه می‌گیرد و در ادامه با دریافت شاخه‌های دیگری از روستاهای شهرستان بویین و میاندشت، در منطقه روستای هنده وارد شهرستان گلپایگان می‌شود و به سد قدیم گلپایگان (احداث ۱۳۳۶) می‌ریزد.
هرانگ (هرهنج) : در فرهنگ بهدینان، هرانگ یا هرهنج (هُرَنگ در گویش زرتشتیان یزد و ترنگ در گویش زرتشتیان کرمانی) به معنای آبی است که در مجرایی شیبدار تند حرکت کند و بالاخره در لغت‌نامه دهخدا به آن قسمت از قنات که رویش باز است و پوشیده نیست معنی شده‌است. در بین مردم بختیاری نیز واژه هُر (فعل آن به صورت هر بستن یا هر دادن به کار می‌رود) به معنی جریان شدید آب است و بنا بر یک رسم محلی هنگام خشکسالی و طلب باران، طی مراسمی شعری دسته جمعی توسط کودکان خوانده می‌شود که برخی از ابیات آن به این شکل است: هُر، هُر، هُرانَگ / ای خدا بزن بارونَک / گَندما به زیر خاکَن / اِز تشنه ای هلاکَن … در گلپایگان نزدیک کوه قلعه جمال هرانگ جاری است. در برخی روستاهای گلپایگان مانند فاویان تنها به بخشی از مسیر قنات هرانگ گویند که دارای زه آب باشد. وجود هرانگ بیشتر در قنات‌هایی پیش می‌آید که به خاطر نرمی زمین در محل مظهر و چاه‌های نزدیک به آن و همچنین کول‌گذاری نشدن آن‌ها مظهر و چاه‌های نزدیک به آن به تدریج ریزش می‌کند، مظهر به طرف مادر چاه عقب‌نشینی می‌کند و در نتیجه اختلاف سطح آب مظهر تا کناره‌های زمین پیوسته افزایش می‌یابد. گاه نیز ممکن است این ریزش طی قرن‌ها تا مادر چاه ادامه پیدا کند و بدین ترتیب هرنگ ممکن است در مظهر چند متر ژرفا داشته باشد و در ازای آن به چند کیلومتر برسد و نیز ممکن است اصولاً قنات از نوع قنات روباز و تمام آفتابی باشد که در زمین‌های زه دار کنده می‌شوند. (منبع: کتاب فرهنگ یاریگری در ایران – تألیف مرتضی فرهادی)
سد گلپایگان : سد گلپایگان نخستین سد مخزنی خاکی و نخستین سد مدرن ایران است که در روستای عباس آباد قرار دارد و در ادامه آب این سد، به سد کوچری می ریزد.
این شهرستان سه دهستان (جلگه، کنار رودخانه و نیوان)، سه شهر (گلپایگان، گوگد و گلشهر) و ۵۲ روستا دارد. تعداد افراد جمعیت گروه سنی ۱۰–۴۹ ساله ۵۶۷۲۰ نفر ، تعداد بی سواد در گروه سنی ۱۰–۴۹ ساله ۱۲۷۴ نفر و درصد باسوادی درگروه سنی ۱۰–۴۹ ساله ۹۸ درصد است. طبق آمار سال ۱۳۸۹، (در گروه سنی بین ده و ۴۹ سال) تعداد افراد بیسواد گلپایگان (با احتساب جلگه، کنار رودخانه، نیوان، گوگد، گلشهر و همه ۵۲ روستای گلپایگان) حدود ۱۳ هزار نفر بوده‌است. (۴۵۷۴ مرد، و ۸۳۴۸ زن) آمار افراد باسواد گلپایگان (به نسبت جمعیت)، از دیگر شهرهای استان اصفهان بیشتر است.
در گلپایگان به جز برخی از روستاهای منطقه که زبان خاص خودشان را دارند مردم اکثرا به زبان فارسی با لهجه محلی صحبت می‌کنند. لهجه گلپایگانی از زیر مجموعه‌های لهجه‌های جنوب غربی ایران به حساب می‌آید.لهجه گلپایگانی به علت همجواری، از یک سو با لهجه‌های ایران مرکزی شباهت‌هایی دارد و از سوی دیگر با لهجه‌های زاگرس از جمله بختیاری واژگان مشترک بسیاری دارد که تحقیقات مقایسه ای و تطبیقی در این زمینه می‌تواند مفید باشد.
لری: برخی از مردم شهر گلپایگان و در برخی از روستاها مانند هنده، هرستانه علیا، هرستانه سفلا، عباس‌آباد، غرقن، حاجیله، حسن‌آباد و حاجی‌آباد در جنوب غربی گلپایگان و اطراف سد گلپایگان، مردم به گویش لری صحبت می‌کنند. لازم است ذکر شود روستاهای این بخش تا پیش از انقلاب اسلامی در محدوده شهرستان الیگودرز قرار داشته‌اند.
پیشینه زندگی در گلپایگان این کهن شهر دوران کیانی، به دوران پارینه سنگی میانه و نوسنگی می‌رسد. این ادعا را همچون می‌توان از سنگ نگاره‌هایی که بیانگر اشیایی مانند چماق و تیر و کمان و کمند و کهنترین سازه های ایرانی است، اثبات کرد. زلزله هولناکی حدود ۷۰۰ سال پیش (۷۱۵ هجری/۱۳۱۶ میلادی) گلپایگان را به ویرانی کشید
شهرستان گلپایگان یک قطب مهم کشاورزی و دامپروری کشور محسوب می‌شود. اراضی آن بالغ بر سی هزارهکتار (با بیش از دوازده هزار بهره‌بردار) است که بیشتر به صورت اراضی زراعی می‌باشد. اکثریت مردم این شهرستان کشاورز و دامدار بوده و غیر مستقیم به عنوان شغل دوم به کشاورزی و دامداری اشتغال دارند نژاد دام های گلپایگان اصلاح شده است و اغلب از نژاد گاوهای هلشتاین و براون سویس می باشد غالب کشاورزی منطقه گندم و جو و علوفه حیوانات می‌باشد، ضمناً انگور گلپایگان نیز جزو محصولات باکیفیت به‌شمار می‌رود. [نیازمند منبع] خاک منطقه برای کشت زعفران مناسب است که تاکنون اقدام جدی در این زمینه صورت نگرفته‌است. لبنیات شهرستان گلپایگان به واسطه رونق دامپروری در دشتهای حاصلخیز شهره عام و خاص است به ویژه ماست و دوغ گلپایگان که از دیر باز شهره است. از طرفی کباب گلپایگان نیز بسیار با کیفیت و معروف است. تعداد کبابی‌های شهر گلپایگان به نسبت جمعیت بسیار بالاست چرا که گردشگران بسیار زیادی را از سراسر ایران جذب نموده‌است.
مراسم عروسی قنات در گلپایگان در زمان‌های دور برگزار می‌شده‌است. در روستاها وقتی آب قنات کم یا خشک می‌شد، برایش عروسی می‌گرفتند. این جشن هم اوایل بهار و تقریباً اواخر اسفند وقتی که اهالی دیگر از آمدن آب قنات ناامید می‌شدند صورت می‌گرفت. صنایع دستی مهم گلپایگان قالی بافی، نمد بافی، گلیم بافی، منبت کاری، خطاطی، نقاشی… است. هنر منبت در دوران معاصر از فنون و نقوش متنوعی بهره گرفته و پیشینه فرهنگی، هنری و اقلیمی در این مناطق بارز و آشکار است. در اصفهان نقش بومی و هویت ملی شامل طرح‌های صفوی و قاجاری و نیز به تبع توریستی بودن آن، تأثیر جهانگردان در طول زمان انکارناپذیر است. در جوار آن، عناصر ریزنقش گلپایگان با استفاده از عناصر محلی، نقوش ساده و گیاهان استیلیزه شده بر زمینه بافتدار و گل‌ها با طراحی قاجاری و ابزاری ساده منبت شده‌اند. آب مصرفی (شرب، صنعتی، کشاورزی) مورد نیاز شهرهای خوانسار محلات، نیم ور، سلفچگان و قم و دلیجان و ... از سد دوم گلپایگان ( سد جدید ) تاُمین می‌شود. به گفته فتاح وزیر وقت نیرو این آب یکی از بهترین آب‌های دنیا است.
در سال‌های گذشته آثار بسیار زیادی از این شهر به بهانه‌های گوناگون تخریب شد مانند حمام حاجی که به شماره ۱۴۴۲۶ در ۱۶ اسفندماه سال ۸۴ در فهرست آثار ملی ثبت شده بود در زمستان ۸۹ تخریب شد. تپه لهرامش نیز که ۷ هزار ساله بوده و به دوره میان سنگی تعلق دارد و هجده ماه بیشتر از ثبت ملی آن نمی‌گذشت به دلیل حفاظت نشدن تخریب شد. کبوتر خانه‌ها، بناهای خشتی بزرگی هستند که توسط کشاورزان بنا می‌شده‌اند تا کبوترها در آن زندگی کنند. معمولاً فضولات کبوترها به عنوان کود جمع‌آوری شده و مورد استفاده کشاورزان قرار می‌گرفت. کبوترخانه گلپایگان یکی از مناطقی است که توجه هر گردشگری را به خود، جلب می‌کند. این بنا از گذشته‌های دور به همت کشاورزان احداث شده‌است تا هم پناهگاهی امن برای کبوتران باشد و هم کشاورزان بتوانند علاوه بر رهایی از شر آفت‌های زمین‌هایشان، از فضولات پرندگان به عنوان کود، استفاده کنند. معماری صورت گرفته در این بناها به گونه‌ای است که هیچ پرندهٔ شکاری همچون قوش، جغد و کلاغ، به هیچ طریقی نمی‌توانستند به داخل وارد شوند.
جاذبه های گلپایگان
مسجد جامع گلپایگان : یکی از آثار تاریخی و مذهبی در شهرستان گلپایگان، مسجدی است کهن که پیشینه آن متعلق به دوران حکومت سلجوقیان است و از آن به‌عنوان «مسجد جامع گلپایگان» یا «مسجد جامع سلجوقی» یاد می‌شود. «ابوعمر بن محمد القزوینی»، نام معمار سازنده این مسجد تاریخی است که برفراز محراب و در قسمت پایینی کتیبه دور گنبد، ثبت شده است. این اثر ملی در اوایل قرن ۶، در سال ۵۰۸ هجری قمری، به فرمان «ابونصر ابراهیم بن محمد بن ابراهیم بابا عبدالملک»، در زمان حکومت «ابوشجاع محمد بن ملکشاه سلجوقی» احداث شده که نام وی در کتیبه دور گنبد و همچنین در اطراف محراب، حک شده است. صحن و شبستان وسیع، گنبد آجری بسیار بزرگ، کتیبه‌های آجری متعدد و تزیینات بسیاری که بر مسجد انجام شده است، از ویژگی‌های بارز مسجد جامع است.
مناره گلپایگان : یکی از بلندترین سازه‌های تاریخی ایران، با ۱۸ متر ارتفاع، در شهرستان گلپایگان قرار دارد که به «مناره گلپایگان» یا «میل گلپایگان» نیز شهرت دارد. این اثر تاریخی که متعلق به دوران سلجوقیان است، با قدمتی بالغ بر ۹ قرن، شاهد رخدادهای مختلف تاریخی است و به نظر می‌رسد با روشن کردن چراغ برفراز آن، همچون راهنمایی برای کاروانیان بوده است. میل گلپایگان دارای دو در، پلکانی داخل مناره، کتیبه‌ای به خط کوفی بدون تاریخ، منقوش به آیات قرآن به خط کوفی و نیز دو راه پله با ۶۴ پله است که احتمالا دوران ساخت آن، متقارن با احداث مسجد جامع و بازار چهارسوق است.
بازار چهارسوق گلپایگان : «بازار سنتی» شهرستان گلپایگان که به «بازار چهارسوق» نیز شناخته می‌شود، متشکل از بخش‌هایی همچون بازار مسگرها، بازار اصلی، بازار گیوه‌دوزان، بازار کوزه‌گرها، بازار فرش‌فروشان و بازارهای متعدد دیگری به‌همراه چند پاساژ است. این مجموعه دارای دهانه‌ای با وسعت بسیار و طاق‌بندی و سقف ضربی آجری است که بیانگر معماری ساختمان‌های دوران سلجوقی است؛ اهمیت این بازار نیز با توجه به معماری انجام شده در آن و نیز موقعیت مکانی آن است که همانند پلی موصلاتی بین مسجد جامع و مناره‌ی گلپایگان، عمل می‌کند. سازندگان این اثر ۴۰۰ ساله، آن را همانند دیگر بازارهای سنتی کشور، با طاق آجری، تعبیه فضاهای جانبی همچون چای‌خانه و تیمچه، بنا کرده‌اند که از گذشته تا به امروز، یکی از مراکز اصلی تجاری در گلپایگان محسوب می‌شود.
بقعه امامزادگان هفده تن : از دیگر جاذبه‌های گردشگری مذهبی در شهرستان گلپایگان، بنایی است مشهور به «بقعه امامزادگان هفده تن» که قدمت آن به قرن یازدهم هجری قمری و دوران حکومت «شاه عباس صفوی»، بازمی‌گردد. این اثر تاریخی متشکل از ایوان، غرفه‌هایی در دو طبقه، گلدسته، چهار در سه سرراهی، چند کتیبه و گنبد است. از ویژگی‌های بارز این بقعه، تزیینات معماری آن است که با ظرافت و هنرمندی بسیار صورت گرفته و توجه بازدیدکنندگان را به خود جلب می‌سازد. کاشی‌کاری بسیار زیبا بر بنای هشت‌گوش گنبد، از جمله هنرمندی سازندگان آن است.
دریاچه سد گلپایگان : یکی دیگر از جاهای دیدنی گلپایگان، سازه‌ای است متعلق به اوایل قرن ۱۴ خورشیدی که به «سد گلپایگان» نام گرفت. فرایند‌ی ساخت این سد که عنوان نخستین سد مخزنی خاکی و نیز اولین سد مدرن ایران را به خود اختصاص داده است، از سال ۱۳۲۳ شمسی شروع و در سال ۱۳۳۶ به اتمام رسید. این سد با استفاده از روش‌های سنتی احداث شده که امروزه ظرفیت مخزن آن با حدود دوبرابر افزایش نسبت به زمان ساخت، بالغ بر ۴۲ میلیون متر مکعب است. این سد زیستگاه آبزیانی همچون سوف، کپور، ماهی سفید رودخانه‌ای و ماهی قزل‌آلا است که نوع سفید و قزل‌آلای آن بسیار مرغوب است. این اثر ارزشمند با ارتفاعی برابر با ۵۷ متر، در ۲۵ کیلومتری گلپایگان و در نزدیکی روستای «اختوان»، بر رودخانه «قم‌رود» قرار دارد.
روستای وانشان: «روستای وانشان»، یکی دیگر از مکان‌‌های فوق‌العاده دیدنی و تاریخی شهرستان گلپایگان است که در فاصله ۱۲ کیلومتری از جنوب شرقی این شهر و در نزدیکی مزرعه امیریه، واقع شده است. در لغت وانشان به‌معنای «نشانی از آب خوب» است و احتمالا این روستا نیز به‌دلیل برخورداری از آبی زلال و گوارا، به این نام شهرت یافته است. ساکنین روستا به گویش وانشانی یا ونیشونی صحبت می‌کنند. جالب است بدانید که طبق تحقیقات انجام شده توسط میراث فرهنگی استان اصفهان، قدمت سفالینه‌ها، بقایای استخوان چند انسان و برخی دیگر از آثار کشف شده در غاری کهن و نیز کوه تیر روستا، به سه هزار سال پیش بازمی‌گردد و همین امر نشان از تاریخ کهن روستا دارد. از جاذبه‌های این روستای زیبا می‌توان به لمبی، دزی، چشمه گردکونی (مورا)، دیگا، بابادودورشاه، کوه محد حیدر، مزرعه امیریه، حسن آباد، قلعه جمال، بقعه قریه وانشان که محل دفن امامزاده ابوالفتح (ع) است و درختی کهن‌سال در مجاورت دیوار امامزاده که بالغ بر هزار سال از عمر آن می‌گذرد، اشاره کرد.
بقعه امامزاده سیدالسادات : از دیگر جاذبه‌های گردشگری مذهبی، می‌توان به بارگاه «امامزاده سیدالسادات» گلپایگان اشاره کرد که دارای پیشینه‌ای متعلق به قرن ۸ هجری قمری است. ایوان، غرفه‌ها در دو طبقه، گنبدی به ارتفاع ۹ متر، گلدسته، سه در ورودی و سنگ‌نبشته‌ی در ورودی، بخش‌هایی از این مکان مذهبی و ۸۰۰ ساله است که با توجه به متن سنگ‌نبشته، این مکان پیکر سه نفر از فرزندان امام موسی کاظم (ع) به نام‌های امامزاده اسحاق، امامزاده منصور و امامزاده رضا را میزبان است. به نظر می‌رسد که در زمان سلطنت فتحعلی شاه قاجار، این بارگاه مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته و به‌شکل امروزی تبدیل شده است. از ویژگی‌های چشم‌گیر امامزاده سیدالسادات، گنبد فیروزه‌ای آن است که با کاشی‌کاری هنرمندانه، بسیار زیبا جلوه می‌کند. موقعیت قرارگیری بقعه در مجاورت مسجد جامع گلپایگان از دیگر ویژگی‌های این مکان ملکوتی است که امروزه به یکی از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری مذهبی شهرستان گلپایگان، تبدیل شده است.
ارگ تاریخی گوگد : «ارگ تاریخی گوگد»، بنایی است کهن، عظیم و ساخته شده از خشت و گل که دارای قدمتی بالغ بر ۴۰۰ سال است و در پنج کیلومتری مسیر گلپایگان به تهران و درون شهری به همین نام واقع شده است. با توجه به اسناد ثبت شده‌ی ارگ که دارای پیشینه‌ای نزدیک به ۱۳۰ سال است، چنین به نظر می‌رسد که نیمی از ساختمان ارگ، مهریه همسر «علیخان» است که توسط وی، به همسرش واگذار شده است؛ بنابراین از آن زمان این ارگ به «ارگ علیخانی» نیز شهرت یافت. جالب است بدانید که کاربری ارگ با توجه به شرایط سیاسی، کاملا متفاوت بوده است. به‌گونه‌ای که در زمان صلح به‌عنوان کاروان‌سرا و در زمان جنگ به‌عنوان دژی نظامی مورد استفاده قرار می‌گرفت. این اثر ملی دارای در ورودی، حوض آب، شاه‌نشین، سیستم امنیتی (سوراخ‌هایی بر دیوارهای بلند وجود دارد که سیستم امنیتی هشدار دهنده بوده است)، چاه، چندین بنا در پیرامون فضای داخلی، طبقاتی در بالا و پایین ارگ و بخش‌های دیگری است که امروزه پس از بازسازی به‌عنوان مهمانسرا، میزبان گردشگران داخلی و خارجی است.
کبوترخانه گلپایگان : شهر گلپایگان یکی از مناطقی است که می‌توان در آن بناهای خشتی بزرگ متعددی را یافت که با معماری جالب و منحصربه‌فرد، توجه هر گردشگری را به خود، جلب می‌کند. این بناها که به «کبوترخانه» شهرت دارد، از گذشته‌های دور به همت کشاورزان احداث شده است تا هم پناهگاهی امن برای کبوتران باشد و هم کشاورزان بتوانند علاوه بر رهایی از شر آفت‌های زمین‌هایشان، از فضولات پرندگان به‌عنوان کود، استفاده کنند. معماری صورت گرفته در این بناها به‌گونه‌ای است که هیچ پرنده شکاری همچون قوش، جغد و کلاغ، به هیچ طریقی نمی‌توانستند به داخل وارد شوند. همچنین، نوع طراحی آن‌ها به صورتی است که در تابستان بسیار خنک و در زمستان گرم و راحت بوده است. از ویژگی‌های این سازه‌ها، یکی بودن قطر سوراخ‌ها است که از تنبوشه یا همان لوله‌های سفالی بهره برده شده است. نه‌تنها پرندگان شکاری، بلکه دیگر حیوانات شکاری از جمله روباه، گربه، مار، موش و در برخی موارد حتی انسان نیز موفق به ورود نمی‌شدند. این همه تمهیدات و فنون به کار برده شده در ساخت این عمارات، در نوع خود جالب، حیرت‌انگیز و قابل تحسین است.
سنگ نگاره‌های تیمره گلپایگان: سنگ نگاره‌ها کهنترین آثار تاریخی بشریت هستند و به تعبیری مادر خط و فرهنگ و هنر هستند. این سنگ نگاره‌ها به عنوان مهمترین و کاملترین سنگ نگاره‌های ایران شناخته می‌شوند و به تعبیری گلپایگان پایتخت سنگ نگاره‌های ایران است. منطقه باستانی تیمره گلپایگان یکی از این مناطق است. بیش از ۳۶۵۰۰ سنگ نگاره در جای جای شهرستان گلپایگان واقع شده‌است.
بازار چار سوق: بازار چهارسوق گلپایگان در شهرستان گلپایگان که به «بازار سنتی» نیز شناخته می‌شود، متشکل از بخش‌هایی همچون بازار مسگرها، بازار اصلی، بازار گیوه‌دوزان، بازار کوزه‌گرها، بازار فرش‌فروشان و بازارهای متعدد دیگری به همراه چندین پاساژ است. این مجموعه دارای دهانه‌ای با وسعت بسیار و طاق‌بندی و سقف ضربی آجری است که بیانگر معماری ساختمان‌های دوران سلجوقی است.
مناره آجری سلجوقی: مناره گلپایگان در زمره بلندترین مناره‌های قرن پنجم هجری قمری است. مناره گلپایگان که به آن «میل گلپایگان» نیز گفته می‌شود در خیابان امام خمینی، سه راه آیت طالقانی و روبروی پارک فانوس قرار دارد. منار گلپایگان دارای دو در است و در درون آن پلکانی تعبیه شده‌است. قسمت‌های پایین و بالای مناره مرمت گردیده و دارای کتیبه آجری است که این کتیبه به خط کوفی نوشته شده و فاقد تاریخ می‌باشد و متن کتیبهٔ آن از آیه‌های قرآن است. این مناره با قدمتی ۱۰۰۰ ساله در برابر عوامل طبیعی (زلزله، باد، باران، سرما و گرما) سرفراز برجای مانده‌است و از جمله بلندترین مناره‌های ایران می‌باشد. این بنا در سال ۱۳۱۷ مرمت شده و در تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۱۵، با شماره ۲۵۰ جزو آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است. نخستین عکس‌های این بنا در دهه ۲۰ توسط پروفسور آرتور آپهم پوپ گرفته شده‌است. دو راه پله دارد که به‌صورت دورانی با ۶۴ پله به بالای مناره می‌توان صعود کرد. این مناره از زمان سلجوقیان می‌باشد که ساختمان آن را احتمالاً با ساختمان مسجد جامع و بازار چهارسوق همزمان می‌دانند. تا حدود چهل سال قبل، اطراف آن خرابه و چاله چوله بود که مردم گاهی از آنجا خاک می‌بردند و قطعه‌های ظروف سفالین شکسته نیز دیده می‌شد و آن محل را چاله‌های پامناره می‌گفتند. حول و حوش منار، خلافهای گوناگون صورت می‌گرفت و کلاً محل خوبی نبود… بزهکاران که دعوا راه می‌انداختند ورد زبان شان این بود که «اگه راست میکی بیا پا منار» در محل منار گلپایگان جای خندقی هم بود که یک قسمت آن را برای زمین ورزش صاف کرده بودند ولی اکنون فقط چند متری اطراف مناره را حصار نموده‌اند. بنای امامزاده سیدالسادات: ساختمان امامزادگان سیدالسادات (علیهم السلام) مربوط به دوره تیموریان است و در گلپایگان، جنب مسجد جامع واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۲ فروردین ۱۳۴۶ با شمارهٔ ثبت ۶۴۲ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است. بنای بقعه امامزادگان سیدالسادات (علیهم السلام) مربوط به قرن هشتم هجری بوده، دارای ایوان و غرفات دو طبقه و گلدسته و گنبدی است که ارتفاع آن به ۹ متر بالغ می‌گردد، تزئینات شمال شرقی و جنوب شرقی آن، از لحاظ ظرافت بسیار شایان توجه است.
قلعه تاریخی وداغ: در مرکز روستای وداغ در ۱۵کیلومتری گلپایگان قلعه‌ای عظیم خشتی وجود دارد که بر روی تپه بنا شده‌است طبق آخرین کاوش‌های باستان‌شناسی قدمت این قلعه بیش از سه هزار سال می‌رسدو در فهرست ثبت آثار تاریخی کشور قرار دارد. از سازه‌های روی تپه سه برج به صورت تقریباً سالم است که آثار دیوارهای بین برج‌ها و محل شاه نشین نیز مشخص است. ساختمان دو برج شبیه به هم و دیگری متفاوت که در قسمت جنوبی قلعه و در پایین بنا یک حمام خزینه ای مشاهده می‌شود که تا قبل از احداث حمام جدید حدود ۵۰ سال قبل مردم از آن استفاده می‌شد. در کنار حمام یک چاه آب نیز بود که هم‌اکنون مشاهده می‌شود، دور تا دور این بنا خندقی بوده که اکنون دیگر آثاری از آن نیست، این بنا به نظر می‌آید که روی تپه ساخته شده اما این‌طور نیست و طبق جستجوی کاوش‌های باستان‌شناسی این بنا دارای یک در از ضلع شرقی که هم‌اکنون زیر آوار بسته شده‌است و به داخل قلعه راه داشته‌است.
قلعه باقرخان: باقرخان از سواران دلیر و سرکرده فوج گلپایگان بود و قلعه وی (قلعه باقرخان) در شمال شرقی شهر و در دشت باباعبدالله بنا شده بود و در جنگ‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. اکنون اطراف قلعه مزبور کشت و زرع می‌شود اما هنوز آثار آن پابرجا است. دیگر قلعه‌های شهر عبارتند از: قلعه ادیب (پشت بارو)، قلعه قدسی، قلعه سر رباطان (سلواتون)، قلعه اسفنجه، قلعه گبری، قلعه رکابدار، قلعه اختخوان، قلعه حسن فلک، قلعه حسن‌آباد، قلعه وداغ (تپه تاریخی و دیدنی روستای وداغ که در زیر آن تمام امکانات زندگی پیشینیان شامل حمام و سرداب با استفاده از اصول معماری حیرت‌انگیز بنا شده بود)، رُوخونه (رودخانه قبله)، باغ برج علی اکبری، خانه میثمی، خانه معظمی‌ها و خانه شجاع نظام در سر رباطان، خانه تاریخی یوسفی: خانه تاریخی یوسفی ورزنه از آثار به یادگارمانده از دوره قاجاراست. خانه مزبور که با شماره ۱۹۰۴۵ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، حدود ۲۰۰۰ مترمربع مساحت دارد و از مصالح آجر و خشت وگل ساخته شده و شامل یک شاه‌نشین و اتاق‌های تو درتو است. در ورزنه (از آثار دوران قاجار) و…
خانه تاریخی شجاع نظام گلپایگان: این بنای تاریخی شامل حیاط مرکزی و دو جبههٔ شمالی و جنوبی ست که حوض بزرگ داخل حیاط این دو قسمت را از هم جدا کرده‌است، جبهه شمالی دارای ۲ اتاق پنج نفره ۳ دری و یک اتاق شاه نشین ۷ دری با ظرفیت ۱۰ نفر می‌باشد. ضلع جنوبی قرینهٔ ضلع شمالی بوده و فقط دارای ایوان می‌باشد.
صالح پیغمبر: این زیارتگاه در در قله کوه واقع شده‌است. در گذشته‌های دور راه برای صعود به قله کوه وجود داشته و امروزه از زیر قله به دامنه کوه شیبی بسیار تند مانند دیواره سنگی وجود دارد و صعود به آن یکی از مشکلات کوهنوردی است. در افواه شایع است که آجرها را پشت بز می‌بستند و از راهی که امروزه صاف و پرتگاه شده‌است به قله کوه حمل می‌کرده‌اند. در زیر کوهپایه، تخته سنگ عظیمی است که شبیه به شتر خوابیده‌است. مردم پاک و خوش قلب آنرا «ناقه صالح» می‌پندارند و جالب آن است که داستان مشهور سامسون و دلیله (درباره صالح پیغمبر) بین مردم رواج دارد.
..............................
آرشیو
