طرفداری | صبح‌های جمعه در زمین تمرینی کرینگتونِ منچستریونایتد، همیشه با یک صحنه ویژه آغاز میشد: سر الکس فرگوسن از پله‌ها پایین می‌آمد، یکی از آهنگ‌های محبوبش را زمزمه می‌کرد، با کَت فیپس (منشی محبوب و فقید باشگاه) شوخی می‌کرد و سپس به سراغ رسانه‌ها می‌رفت تا دربارهٔ بازی آخر هفته صحبت کند.
به گزارش BBC، خود فرگوسن اعتراف می‌کند که هیچ‌گاه خوانندهٔ بزرگی نبوده، اما موسیقی همیشه بخش مهمی از زندگی او بوده است؛ بخشی که اکنون بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا کرده است.
سرمربی افسانه‌ای پیشین یونایتد با حضور فعال‌تر در خیریه‌های مرتبط با زوال عقل، به خوبی دیده که موسیقی چه اثر مثبتی می‌تواند بر مبتلایان داشته باشد؛ از جمله برادرش مارتین که با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کند. زوال عقل علاوه بر از بین بردن حافظه، بر شیوهٔ صحبت کردن، تفکر، احساسات و رفتار فرد نیز تأثیر می‌گذارد.
فرگوسن ۸۳ ساله می‌گوید:
وقتی صبح می‌آمدم، کارکنانم می‌فهمیدند که من در ساختمان هستم. فکر نمی‌کنم خوششان می‌آمد... می‌گفتند: «باز این آمد! در را ببندید». اما این بخشی از وجود من است. زیر دوش یا هرجا که باشم، آواز خواندن کار من است.
او همزمان با روز ملی پلی لیست، دربارهٔ موسیقی و زوال عقل صحبت می‌کند. فرگوسن در هتلی در چشایر با زوجی ۸۰ ساله، مایل و کِن سیمپسون، دیدار داشت؛ زوجی که سال‌هاست هوادار یونایتد هستند و مایل از سال ۲۰۱۰ یعنی سه سال پیش از بازنشستگی خود فرگوسن، با زوال عقل زندگی می‌کند.
فرگوسن نخستین بار یک سال پیش نگرانی‌هایش دربارهٔ زوال عقل را مطرح کرد. واکنش‌ها چنان گسترده بود که او را برانگیخت تا وقت بیشتری صرف این موضوع کند. اکنون او سفیر خیریه Playlist for Life است.
این موضوع خیلی روی من تأثیر گذاشت. بیشتر خودم را درگیرش کردم. موسیقی برای مبتلایان به زوال عقل نقش مهمی دارد و باید این مسیر را ادامه داد. نیازی نیست خوانندهٔ بزرگی باشید، فقط کافی است کلمات را بدانید. این فوق‌العاده است.
فرگوسن از نزدیک این بیماری را دیده است:
برادرم چنین وضعیتی دارد. آسان نیست. باید خیلی با او در تماس باشم. مرا می‌شناسد، اما حافظه‌اش خوب نیست؛ با این حال بد هم نیست. همین که بدتر نشده، خودش امیدوارکننده است.
او افزود که این موضوع همیشه ذهنش را درگیر می‌کند:
بله، چون من برادرش هستم. فقط یک سال از او بزرگ‌ترم و تنها یک برادر دارم، بنابراین برایم خیلی مهم است. همیشه در ذهنم هست که «نکند الان حالش خوب نباشد» و به این فکر می‌افتم که با او تماس بگیرم. سعی می‌کنم هر روز زنگ بزنم. مرتب به او می‌گویم چیزها را یادداشت کند. تلاش می‌کند این کار را انجام دهد، اما اغلب فراموش می‌کند.
وقتی به سن من می‌رسید، کمی نگران می‌شوید که آیا حافظه‌تان همچنان خوب کار می‌کند یا نه. من در دسامبر ۸۴ ساله می‌شوم و گاهی چیزهایی را فراموش می‌کنم. شاید ۲۰ یا ۳۰ سال پیش هم همین‌طور بود... هیچ‌کس حافظهٔ صد درصدی ندارد؛ اما وقتی مربی بودم، حافظه در فوتبال برایم حیاتی بود. حالا هم زیاد جدول حل می‌کنم، آواز می‌خوانم و مطالعه می‌کنم. به تاریخ هم علاقه‌مند شده‌ام؛ مثل جنگ داخلی آمریکا. حتی به چند میدان جنگی در آمریکا رفتم که واقعاً لذت بردم.
فرگوسن همچنین دربارهٔ غم از دست دادن همسرش، کتی، که ۵ اکتبر ۲۰۲۳ و پس از ۵۸ سال زندگی مشترک درگذشت، می‌گوید:
بعد از مرگ همسرم، خیلی در خانه ماندم. به خانه‌ای در نزدیکی پسرم نقل مکان کردم، اما نمی‌شد فقط تلویزیون تماشا کرد. تصمیم گرفتم سفر کنم؛ به عربستان، هنگ کنگ و بحرین رفتم. باید خودت را سرگرم کنی. کار با گروه‌های مرتبط با زوال عقل برای من هم خوب بوده و این چیزی است که واقعاً از آن لذت می‌برم.
مردی که طی ۲۶ سال حضور روی نیمکت یونایتد ۳۸ جام کسب کرد، همچنان حضوری پررنگ در اولدترافورد دارد. میراثش باقی است و حافظهٔ او از کنفرانس‌های خبری‌اش همچنان شفاف است.
همیشه نشست‌های خبری را یکی از چالش‌های خود می‌دیدم، چون هرچه آنجا بگویی برای همیشه ثبت می‌شود. اگر نتیجهٔ بدی گرفته باشی، حتماً این پرسش مطرح می‌شود: «چه شد که این نتیجه رقم خورد؟»
سر الکس فرگوسن، مردی با میراث جاودانه
