میگن قیمت کت شلواری که میپوشی ارزش مهمونی ای که بهش دعوت شدی رو تعیین میکنه.
وقتی پدر معنوی ژاوی؛ بهترین بازیکن یورو ۲۰۰۸ رو میبینیم، یه لحظه به صحت این حرفا شک میکنیم. وقتی میبینیم اون چقدر ساده تو ضیافت پرشکوه طلایی ترین اسپانیای تاریخ و بارسلونا میدرخشه. با همون حرکات معمولی و صورتی که هیچ نشونی از یک سلبریتی نداره.
کاتالونیا مهد تئاتره، بازیکناشم لابد باید خوب جلوه فروشی کنن و بیرون میدون الفاظ رکیک ضد مادریدی بلد باشن.
اما آندرس اینیستا اینکاره نیست، اون تو عصر سیاست مدارای پرادعا و بی عمل، بی سیاستی عمل گرا و بدون پُزه.
چشم انتظاری تصویر ابدیشه. دون آندرس تو ثانیه های پایانی بازی برگشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا فصل ۲۰۰۸/۰۹ مقابل چلسی انگار که تو آسمون دنبال یه چیزی میگشت. جست و جوی آسمون ثمری نداشت چون زمین ارمغان های بهتری براش داشت. شاید آندرس به دلیل تجربه هایی که تو چهارده سالگی یاد گرفته بود خیلی سریع نگاهشو به زمین برگردوند و با اون شوت زیبا کار پیترچک و چلسی رو تموم کرد.
یه زمانی برای اینیستا خوشبختی تو لاماسیا بود و حالا تو ظرافت بازی و تکنیک فراوونش و این خوشبختی همیشه جایی بین سختکوشی و عمل گراییش زنده میمونه.
فقط آدمای بزرگ میتونن به مرحله ای برسن که میتونن رو در رو با اسطوره سابقشون انتقاد کنن.
اینیستا چندین سال بعد از پایین کشیدن پوستر گواردیولا از دیوار اتاقش فرصت کار زیرنظر کاپیتان رویاییش رو به دست آورد و فقط خودش میتونست اسباب ناراحتی اسطوره سابقشو فراهم کنه... چجوری؟!؟ با مصدومیت و عدم حضور تو رقابت های مهم
اتوئو درباره اون میگه:
وقتی گفتم اینیستا بهترین هافبک و یا حتی بهترین بازیکن جهانه همه بهم خندیدن اما بعد متوجه حرف من شدن
سامی اتوئو این رو گفت و راستشم گفت.
زننده چهارمین و لذت بخش ترین یک هیچ اسپانیا تو جام جهانی ۲۰۱۰، ستاره بی چون و چرای یورو ۲۰۱۲ بود.
این دوسال اخیر یکم افت کرده بود و خودشم اینو میدونست که میتونه برگرده مثل چهارده سالگی که خرجشو از پدر کافه دارش جدا کرد و دیگه هم به پشت سرش نگاه نکرد اما تصمیم گرفت از بارسلونا جدا بشه و پایان این داستان عاشقانه رو برای همیشه ابدی کنه.
ماجرای جدا شدن از پدرش اینجوری بود که گواردیولا تو روزای چهارده سالگی آندرسیتو به توصیه برادرش اومد و تو تمرینات تیم نوجوانان شرکت کرد و تو همون نگاه اول متوجه شد بازیکنی که دومین سال عضویتش تو مجموعه رو پشت سر میگذاره بازیخون تر از خودشه
اینیستا تو مصاحبه ای گفته بود که:
تو اولین روزای حضورم تو لاماسیا حتی راه رختکنم بلد نبودم، مدام پشت سر لوییز انریکه راه میرفتم و کارای کاپیتانو تقلید میکردم. همه مسخرم میکردن اما ناامید نمیشدم
گواردیولا و اینیستا بارسلونا رو زیبا کردن... وقتی سرالکس فرگوسن چنین جمله هایی رو به زبون میاورد نمیتونستید تو صحت کلماتش تردید کنید کافیه روزای بزرگ تیم ملی اسپانیا رو بیاد بیارین.
سراسر یورو ۲۰۰۸یی که البته زیر سایه ژاوی سپری شد اما آندرس تو اون نقشی انکار ناپذیر داشت. جام جهانی ۲۰۱۰ که ضربه نهایی رو خیلی قبل تر از فینال زد؛ وقتیکه اسپانیا با پاسای اون از گرداب شکست برابر سوییس بیرون اومد و تبدیل شد به اولین تیمی که با باخت تو بازی اول قهرمان جهان میشه
گفتن از داستان یورو ۲۰۱۲ که هم دیگه تکراری شده، آندرس ، زیبای یه جام بزرگ بود.
میگن طوفانای سخت ناخداهای بزرگی رو پرورش میدن، اینیستا از همون روزایی که با شصت کیلو وزن مچ نود کیلویی ها رو میخوابوند، از همون روزای جدایی پدر و مادر ، از همون روزای آرمیدن در بستر پدر و مادری که دیگه سایه بالاسرش نبودن و از همون روزایی که فهمید اشکاشم دیگه نمیتونن باعث اتحاد دوباره والدینش بشن یاد گرفت تو طوفانای زندگی ناخدای خوبی باشه.
سرراست ترین آدرس رو مانوئل استبان روزنامه نگار معروف اسپانیایی داده که میگه:
الهه فوتبال ما، آندرس اینیستاست. این الهه یکم خجالتیه و از آلباسِتِه اومده. همیشه وقتی بازی میکنه، اشکم درمیاد
