به روز و روزگارِ من ، تو دلبرا ستمگرى
نگو که کافرم شدى ، به سجده هاىث دیگرى
نگو که میسپارى ام ، به خشمِ تند روزگار
نگو که سرنوشتِ من ، شود مثالِ شهریار
نگو که مبتلا کنى ، مرا به درد بى دوا
نگو که حاجتِ منى ، شدى به دیگرى روا
سرت به شانه هاى کیست ؟ تنِ تو آشیانِ کیست ؟
مه رخت به عمقِ شب ، بگو به آسمان کیست ؟
من به عطر حضورت دچارم ، بیا تو دَمى در کنارم
بیا و ببین در نبودت ، در این زندگى بیقرارم
تو را به جانِ جان قسم ، فقط بمان فقط بمان
جز آه شب به بسترت ، مرا بخوان، مرا بخوان
تو را به جانِ جان قسم ، فقط بمان فقط بمان
جز آهِ شب به بسترت ، مرا بخوان مرا بخوان
خیالِ آمدن ندارى ، مرا به گریه مىسپارى
چو عابرى به رهگذاران ، به دیده ام نظر ندارى
نمانده به این دل صبورى ، به آمدنت آیتى نیست
به ناله ى آن مرغ آمین ، دگر به دلم حاجتى نیست
من به عطر حضورت دچارم ، بیا تو دَمى در کنارم
بیا و ببین در نبودت ، در این زندگى بیقرارم
تو را به جانِ جان قسم ، فقط بمان فقط بمان
جز آهِ شب به بسترت ، مرا بخوان مرا بخوان
تو را به جانِ جان قسم ، فقط بمان فقط بمان
جز آهِ شب به بسترت ، مرا بخوان مرا بخوان
