مطلب ارسالی کاربران
برای دیگو گودین،شماره ۲ ابدی روخی بلانکو
گودین برای هواداران اتلتیکو از جنس دیگری است، او برای هواداران روخی بلانکو از جنس بازیکنانی مانند گریزمن نیست که آمدند و رفتند،دیگو روبرتو گودین لیال برای هواداران اتلتی از جنس تورس و گابی است،از جنس ستاره هایی که سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ رویا های هوادارانشان را ساختند و دست رد به سینه تیم هایی زدند که در تلاش بودند آنها را با پیشنهاد های نجومی وسوسه کنند. از جنس اسطوره هایی که زیر فشار ناکامی ها کمر خم نکردند و باز هم ادامه دادند. مدافعی مستحکم و نسبتا خشن که اطمینان قلبی برای هواداران اتلتی بود.و حالا به او می پردازیم:
دیگو روبرتو گودین لیال در ۱۶ فوریه سال ۱۹۸۶ در شهر روزاریو اروگوئه از پدری به نام خولیو گودین و مادری به نام آیریس لیال متولد شد.در سن ۴ سالگی اتفاقی بسیار خطرناک برای او افتاد که ممکن بود او را به طور کامل نابود کند، دیگوی کوچک که در یک جمع خانوادگی در کنار یک رودخانه سعی داشت ماهی بگیرد،ناگهان به درون جریان رودخانه افتاد.با وجود موقعیت خطرناکی که داشت ولی گودین ۴ ساله با شنا کردن خودش را به ساحل رساند و ناجی خودش شد. اما نمی دانست که ۲۴ سال بعد از این واقعه ناجی تیمش در جهنم نیوکمپ خواهد شد...
دیگو گودین در سن ۱۷ سالگی به تیم اتلتیکو سررو در شهر مونته ویدئو رفت و بعد از سه سال درخشش و ۶۳ بازی،به ناسیونال پیوست.با وجود یک فصل بازی،درخشش فراوانش نظر استعدادیابان ویارئال را جلب کرد و در نهایت گودین ۲۱ ساله در تابستان ۲۰۰۷ به ویارئال اسپانیا پیوست. گودین بعد از ۲ سال بازی و زدن چهار گل،در سال ۲۰۱۰ با قراردادی ۵ ساله به مبلغ ۸ میلیون یورو به اتلتیکو مادرید پیوست تا ماجراجویی پسر اهل روزاریو در مادرید ادامه پیدا کند. اولین بازی دیگو در موناکو رقم خورد،جایی که اتلتیکو مادرید موفق شد با دو گل ریس و آگوئرو اینتر قدرتمند را به زانو در بیاورد و قهرمان سوپرکاپ اروپا شود. گودین در سال ۲۰۱۳ قرارداد جدید و پنج ساله ای با اتلتیکو امضا کرد. او در لالیگای همان سال ۴ گل به ثمر رساند، که یکی از این چهار گل ضربه سر با ارزشی بود که در جهنم نیوکمپ به تور دروازه بارسلونا چسبید تا اتلتیکو قهرمانی لالیگا را جشن بگیرد. در ادامه او موفق شد در فینال لیگ قهرمانان دروازه رئال مادرید را هم باز کند، اما در ادامه اتلتیکو شکست خورد و حسرت قهرمانی را بر دل گودین گذاشت. در سال ۲۰۱۶ گودین بار دیگر به فینال اروپا رسید و باز هم مغلوب رئال مادرید شد تا حسرت بزرگ قهرمانی اروپا با لباس اتلتیکو برای او ابدی باشد. در اکتبر ۲۰۱۷ و در دیدار مقابل ویارئال،گودین به رکورد ۳۱۵ بازی برای اتلتیکو رسید و از این لحاظ از لوئیز پریا پیشی گرفت. گودین در دو سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸ در لیست نامزد های دریافت جایزه توپ طلا بود. پس از قهرمانی اتلتی در سال ۲۰۱۸ در لیگ اروپا و رفتن کاپیتان گابی از اتلتیکو،گودین تبدیل به کاپیتان اول تیم شد.او در ۲۰ فوریه در درو رفت لیگ قهرمانان توانست با یک ضربه پای راست دروازه یوونتوس را باز کند،گر چه در دیدار برگشت با هتریک رونالدو آخرین لیگ قهرمانان خودش را با اتلتیکو تجربه کرد. او در هفتم ماه مه اعلام کرد که از اتلتیکو خواهد رفت،و در یک ژوئن و در جریان تساوی ۱-۱ اتلتیکو و سویا بازوبند را بر بازوی کوکه بست و باشگاه را ترک گفت.
هنوز هم نقشی که بعد از رفتن دیگو بر ذهن هواداران اتلتیکو نقش می بندد،پوستر gracias godin است که باشگاه چاپ کرده بود،پوستری که حاوی خبری تلخ و ناگوار بود. خبری که می گفت فصل بعد دیگر دیگوی مستحکم اینجا نخواهد بود،دیگر گل های حساس نخواهد زد،دیگر با تکل های خوبش راه حریفان را سد نخواهد کرد.دیگو هم مثل فرناندو و گابریل پرواز کرد و رفت؛آنها به شرق رفتند اما گودین به ایتالیا و اینتر و سپس کالیاری رفت. گودین برای خیمنز مثل یک برادر بزرگتر بود،برادری که در مواقع حساس حامی برادر کوچکتر است و اشتباهاتش را اصلاح می کند و به او می آموزد تا چطور مثل خودش دلیر باشد و برای هواداران دلبری کند. هنوز هم کسی فراموش نمی کند چطور در فصل ۲۰۱۷/۱۸ و بازی با والنسیا، برای زدن ضربه سر جلو رفت و مشت نتو نصیبش شد. هنوز هم هواداران اتلتی فراموش نکردند چطور خون از میان انگشتان او می چکید و دو دندان شکسته اش روی دست نتو جا مانده. هر چه باشد، از یاد ما نخواهد رفت که گودین دوست داشتنی چقدر با ارزش بوده و هست. دیگوی دوست داشتنی و ۳۵ ساله برای همیشه در حافظه اتلتیکو ثبت شده است. مانند لوئیس آراگونس،مانند دیگو سیمئونه و مانند فرناندو تورس.او هم حالا در ردیف ستارگان درخشان آسمان وفاداران اتلتیکو است.دیگوی دوست داشتنی حالا دیگر محبوب هواداران روخی بلانکو است و از قلبشان بیرون نخواهد رفت.
