. جیمی واردی قطعا یکی از تکامل یافته ترین شماره نه های کلاسیک اروپاست، مهاجم خوش فیزیک و دونده ایی که خیلی دیر به فوتبال معرفی شد اما اونقدری به موقع رسید که با درخشش هاش حتی در این سن و سال هم یه پی ال رو به لسترسیتی هدیه بده، کفش طلای لیگ رو روی دستاش بالا ببره و به تیم ملی هم دعوت بشه، خود من تا مدتها اون رو بابت جایگیری هاش تحسین می‌کردم؛ بازی رو دنبال میکنی، اثری از واردی نیست تا اینکه در یک لحظه توی درست ترین جای ممکن ظاهر میشه و مدافعین حریف رو سورپرایز میکنه ! نکته اینه واردی فقط یک گلزن نیست، جیمی هنگامی که تیمش توپ رو در اختیار نداره دیدنیه، اما چطور؟ اون دیگه توان پرس کردن هم نداره ولی به لحاظ تاکتیکی؟ یه جورایی منعطف ترین مهاجم پریمیرلیگه، شروع بازیسازی حریف از خط دروازه رو در نظر بگیرید و دفعه بعدی که خواستید بازی لستر رو تماشا کنید واردی رو ببینید که معمولا با هافبک دفاعی حریف یارگیری میکنه، اون چندین متر میاد عقب تر و یه هافبک اضافی میشه برای تیمش همچنین علاوه بر این، یک و دو های سریع هم جزوی از حرکاتشه که نشون میده ابدا خود خواه نیست حتی با رسیدن روی خط دروازه حریف؛ واردی سابقا یه وینگر بوده پس مهاجمیه که به کناره ها هم زیاد سرک میکشه، وقتی که تیمش روی دروازه حریف خیمه زده باشه جیمی از سمت چپ به عمق میزنه و با پای چپ کات بک میکنه، این درک متقابل بین بارنز و مدیسون و واردی کاملا واضح هست در سمت راست هم پاس های در عمق و سانتر هاش دیدنیه حالا این همه داستان برای چی بود؟ جناب ارلینگ هالند در مصاحبه اخیرش نشون داد قوی ترین مشخصه واردی رو میدونه و گفته من میخوام یه مثال بزنم براتون؛ دوویدن شونه به شونه پشت آخرین مدافع، هنگامی که شماره ده تیم توپ رو در اختیار داره؛ من دقیقا این مورد رو بارها و بارها تماشا کردم و سعی کردم ازش یاد بگیرم، واردی یه مثال بزرگ از مفید بودن تحت هر سیستمیه، اصلا اون خودش بدنه تاکتیک تیمه ... !
از پیج اینستاگرامی گلدن بوی برداشتم