پروژه عادی سازی شکست های تحقیرآمیز ادامه دارد؛ یوونتوس با این روند جایی بین بزرگان نخواهد داشت

ماسیمیلیانو الگری؛ شطرنج بازِ پر مدعایی که دیگر فقط تکان دادن مهره ها را بلد است!

علی کلهری 05/12/2022 - 14:07 مشاهده پروفایل

18,047 مشاهده / 377 دیدگاه 155 49 53

شب گذشته تیم یوونتوس در بازی فینال کوپا ایتالیا با نتیجه 4-2 مقابل اینتر شکست خورد تا یوونتوس پس از 12 تا سال در طول یک فصل هیچ جامی را کسب نکند. شاید اگر در روز هایی که مکس الگری در کنفرانس های خبری اش اینتر را قهرمان ایتالیا می خواند به جای آن صحبت ها تیمش از تساوی مقابل تیمی مثل ونتزیا یا شکست مقابل جنوا نجات می داد الان این یوونتوس بود که برای قهرمانی در رقابت های سری آ می جنگید. پروژه الگری برای یوونتوس تا به این جای کار بیشتر شبیه تبدیل یک تیم بزرگ و بحران زده به یک تیم عادی بوده است که به دلیل پایین آمدن سطح توقعاتش می تواند بخشی از بحران ها را در قالب یک اتفاق عادی در روز هایی عادی بپذیرد... یوونتوس الگری از بزرگ بودن تنها اسمش را، از مدرن بازی کردن تنها قصدش را، از انعطاف تنها سیستم های مختلفش را و از دفاع کردن تنها تعداد زیادی مدافع دارد. تیم الگری از هیچ الگوی مدرن بازیسازی ای استفاده نمی کند و در واقع هیچ ردی از مدرنیته در سبک بازی تیم الگری دیده نمی شود و همین اتفاق هم باعث شده تا تیم الگری در این فصل بیشتر شبیه یک تیم عادی ای باشد که تنها چند نقطه مثبت در کارنامه اش دارد...

تیم مکس الگری شب گذشته با یک دژآوو رو به رو شد و تصاویر شکست های تلخ مقابل تیم هایی مثل بایرن مونیخ در سال 2016، رئال در سال 2018 و آژاکس در سال 2019 برای هواداران این تیم تکرار شد. در تمامی این بازی ها تیم مکس الگری در مقاطع حساسی از بازی در موضع بالاتر و برتر قرار داشت اما تیمش در پایان راه با نتیجه ای جز شکست و ناکامی رو به رو نشد.

به گزارش طرفداری، مکس الگری آخرین جام فصل را در یک بازی عجیب و آن هم در فینال با نتیجه 4-2 مقابل رقیب سنتی اش از دست داد تا وضعیت یوونتوس به نگران کننده ترین حالت سال های اخیرش برسد. بازی شب گذشته یوونتوس بسیاری از هواداران این تیم را به یاد بازی تیم الگری در سال 2016 مقابل بایرن انداخت، جایی که یوونتوس پیروزی 2-0 در آلیانز آرنا را با شکست 4-2 در وقت های اضافه عوض کرد و به نوعی تاریک ترین نقاط این دو بازی هم به جایی بر می گردد که الگری دست به تعویض زده است.

تکان دادن مهره ها بدون هیچ قانون و استراتژی ای

شب گذشته فدریکو برناردسکی در حال ارائه یکی از بهترین بازی های فصلش بود و فشار زیادی را هم به سمت چپ زمین اینتر آورده بود اما الگری پس از پیش افتادن تیمش در اقدامی عجیب لئوناردو بونوچی را به جای این بازیکن وارد زمین کرد تا یاد و خاطره حضور پاتریس اورا در بازی مقابل بایرن را زنده کند. تصمیم الگری در نگاه اول برای دفاعی کردن تیمش از دایره منطق خارج نیست اما اگر نگاهی به تمام بازی های این فصل الگری و حتی بازی های مهم دوره اول حضور الگری در یوونتوس بیاندازیم ده ها نمونه مشابه این تعویض را در تیم می بینیم که یوونتوس را از پیروزی دور کرده اند. نکته عجیب تر ماجرا هم در وقت های اضافه رخ داد جایی که الگری پس از عقب افتادن بهترین مدافعش را از زمین خارج کرد و یک هافبک را وارد زمین کرد این قضیه به خوبی ثابت می کند یوونتوس الگری به نقطه ای رسیده است که هیچ خبری از ساختار بازی و استراتژی مشخصی در آن نیست و سرمربی تیم پس از هر تغییر اساسی در نتیجه بازی تنها برای رسیدن به اهدافش به ترکیب تیمش مهره اضافه و کم می کند مثل شطرنج بازی که از بازی تنها تکان دادن مهره ها را بلد است و هیچ استراتژی بازی ای ندارد. البته اگر قصد داشته باشیم از الگری انتقاد کنیم از ابتدای همین فصل تا همین بازی دیشب هزاران هزار نکته تاریک و سیاه در شکل بازی و رفتار این سرمربی سراغ داریم که می توانیم به آن ها خرده بگیریم و تمامی این نقاط تاریک کار را به جایی رساند که یوونتوس این فصل 2 شکست در مجموع چهار بازی با رقیب سنتی اش یعنی اینتر سه شکست پیاپی تجربه کند، هیچ پیروزی ای مقابل میلان به ثبت نرساند و در تمام بازی های بزرگ و کوچک فصل آثاری از لغزش برجای بگذارد تا هواداران یوونتوس با یک حقیقت بسیار تاریک مواجه شوند؛ با این شرایط دوران حاکمیت یوونتوس در فوتبال ایتالیا به پایان رسیده و نکته نگران کننده تر هم این است که کادرفنی تیم به همراه راس هرم مدیریتی باشگاه ظاهرا حساسیت این قضیه را درک نکرده اند چرا که با این شیب نزولی بیانکونری ممکن است در فصول بعد رقابت های لیگ قهرمانان را هم از دست بدهد چرا که ذهنیت حاکم روی تیم ذهنیتی ترسناک و مخرب است. شاید اگر در روز هایی که مکس الگری در کنفرانس های خبری اش اینتر را قهرمان ایتالیا می خواند به جای آن صحبت ها تیمش از تساوی مقابل تیمی مثل ونتزیا یا شکست مقابل جنوا نجات می داد الان این یوونتوس بود که برای قهرمانی در رقابت های سری آ می جنگید پروژه الگری برای یوونتوس تا به این جای کار بیشتر شبیه تبدیل یک تیم بزرگ و بحران زده به یک تیم عادی بوده است که به دلیل پایین آمدن سطح توقعاتش می تواند بخشی از بحران ها را در قالب یک اتفاق عادی در روز های عادی بپذیرد...

یوونتوس به چیزی فراتر از یک الگری نیاز دارد؛ ذهنیت پیروزی حلقه گمشده این روز های بیانکونری

در روزهایی که الگری زمام یوونتوس را در سال 2014 به دست گرفت با توجه به عملکرد آن فصل تیم، بسیاری این سرمربی را در زمره تاکتیسین های بزرگ فوتبال قرار دادند و معتقد بودند که الگری روحیه ای را به تیم بخشیده است که به هیچ عنوان آن روحیه در تیم کونته وجود نداشت و در همین راستا این سرمربی ایتالیایی 5 فصل نسبتا موفق را در یوونتوس پشت سر گذاشت و در طول این مدت علاوه بر فتح تمامی اسکودتو ها و فتح 4 کوپا ایتالیا، دو بار تیم را راهی فینال لیگ قهرمانان کرد و پس از دوری دو فصله از یوونتوس باشگاه باز هم تصمیم گرفت به یوونتوس اعتماد کنند اما دلیل این تفاوت عملکرد فاحش سرمربی گری دو دوره ای الگری در یوونتوس چیست؟ شاید بگویید این قضیه ارتباط مستقیمی با مهره های تیم و جدایی بازیکن تاثیرگذاری مثل رونالدو دارد اما در همان فصل 2014 هم الگری با مشکلات متعددی از لحاظ مهره رو به رو بود و یوونتوس به دلیل جدایی ناگهانی آنتونیو کونته به هیچ عنوان پیش فصل خوبی را پشت سر نگذاشته بود و در همان فصل به فینال لیگ قهرمان صعود کرد. تفاوت اصلی یوونتوس 2014 با یوونتوس 2021 که سکان هر دو به دست یک سرمربی سپرده شد بیش از هر چیزی دیگری در ذهنیت تیم خلاصه می شود. یوونتوس 2014 در حالی به الگری سپرده شد که از لحاظ روحیه پیروزی و ذهنیت از زیر تیغ سرمربی ای همچون آنتونیو کونته گذشته بود و در ایده آل ترین حالت خود قرار داشت و فضایی مناسب برای الگری فراهم آمده بود تا این سرمربی ایده های خودش را در آن مقطع پیاده کند و به سوی موفقیت های بیشتر حرکت کند. آنتونیو کونته شاید مربی ناموفقی در رقابت های اروپایی و دیدار های حذفی باشد اما این قضیه را نمی توانیم کتمان کنیم که این سرمربی چه مهارتی در ایجاد یک جریان و ذهنیت برنده در هر تیمی دارد. به همین اینتر نگاه کنید؛ همین الان هم می توانید میراث کونته را در این تیم به وضوح ببنید. شور و روحیه پیروزی ای که اینتر سال های سال از نداشتنش رنج می برد حالا به تیم بازگشته است اما حالا نگاهی به یوونتوس 2021 بیاندازید؛ تیمی که کم کم باورش شده است که شکست هم جز جدا ناشدنی ای از فوتبال است و مدیریت باشگاه هم در چنین شرایطی سرمربی ای را برای این تیم انتخاب کرده است که هر چقدر هم از لحاظ فنی توانایی داشته باشد نمی تواند بازیکنانش را از لحاظ روحی به نقطه مثبتی برساند.

انتقالی که آغازی بود بر برتری اینتر مقابل یوونتوس...

یوونتوس حتی خوب هم دفاع نمی کند

از این قضیه که بگذریم یوونتوس دو فصل پیاپی با دو سرمربی ای کار کرد که در تفکراتشان اصول دفاعی حرف اول و آخر را نمی زد و حتی در مقاطعی باشگاه به دنبال ارائه بازی ای هجومی تر بود اما تنها پس از دو فصل سرمربی ای را انتخاب کرده که رادیکال ترین تفکرات را در خصوص استراتژی های دفاعی دارد و در این بین نکته قابل توجه این است که یوونتوس الگری حتی خوب هم دفاع نمی کند و انگار این سرمربی از دفاع کردن تنها اضافه کردن بازیکن به خط دفاعی اش را به یاد دارد. یوونتوس در این فصل هرگاه که در بازی های مهم نیاز داشته تا بازی را کنترل کند با فروپاشی مواجه شده است از همین بازی دیشب مقابل اینتر گرفته تا دیدار مقابل ویارئال در رقابت های لیگ قهرمانان و بازی برگشت مقابل چلسی... مجموع این اتفاقات به ما ثابت می کند که مدیران باشگاه هم از هیچ استراتژی مشخصی برای خروج تیم از بحران استفاده نکرده اند و فقط روی اسم ها تمرکز کرده اند.

یوونتوس الگری از بزرگ بودن تنها اسمش را، از مدرن بازی کردن تنها قصدش را، از انعطاف تنها سیستم های مختلفش را و از دفاع کردن تنها تعداد زیادی مدافع دارد. تیم الگری از هیچ الگوی مدرن بازیسازی ای استفاده نمی کند و در واقع هیچ ردی از مدرنیته در سبک بازی تیم الگری دیده نمی شود و همین اتفاق هم باعث شده تا تیم الگری در این فصل بیشتر شبیه یک تیم عادی ای باشد که تنها چند نقطه مثبت در کارنامه اش دارد...

استعداد های باشگاه به بیراهه می روند

بد نیست مدیران باشگاه یوونتوس نگاهی به روند تیم هایی مثل لیورپول و منچسترسیتی بیاندازند که مسیر حرکت به سوی مدرنیته را چگونه در پیش گرفته اند... یکی از نکات مبهم عملکرد این فصل تیم الگری نحوه استفاده از استعداد های باشگاه است. برای بررسی این قضیه کافی است که روند نزولی عملکرد دوشان ولاهوویچ را از نظر شکل بازی در نظر بگیرید. در بازی های زیادی می بینیم که این بازیکن دیگر حتی به اندازه کافی روی زمین هم صاحب توپ نمی شود و الگری هم مثل همیشه در چنین موقعیت هایی تصمیماتی را تخاذ می کند که چیزی جز تخریب همراه ندارد. الگری نه تنها مدل تصمیم گیری خوبی را برای استفاده از بازیکنان بزرگ تیمش اتخاذ نکرده است بلکه به هیچ عنوان نمی تواند فضایی برای شکوفایی استعداد ها ایجاد کند.

اخبار داغ

دسته‌بندی:

برچسب‌ها: