مطلب ارسالی کاربران
صرف و نحو پارسی باستان🗣
📚به نقل از فرهنگ معین: صرف و نحو پارسی باستان و اوستا ، هر چند نظر بکافی نبودن متون موجود ، کاملا شناخته نیست، ولی میتوان آنرا در همان درجه وسعت قدیمترین زبان هندی که شناخته شده ، دانست. در پارسی باستان هشت حالت برای اسم وجود دارد و روش صرف افعال چنان پیچیده و مفصل است که نه تنها مطالب راجع بماضی ، حال و استقبال را میتوان نقل کرد بلکه حالات مختلف اراده ، قصد، تمنی و احتمال را نیز با تغییر آخر افعال میتوان تعبیر کرد. غالب این اشکال در تاریخ بعدی زبان پارسی بعلت فقدان حروف در هجاهای نهایی از میان رفت ، ولی اندیشه‌ها را بوسایل دیگر مخصوصاً توسط پیشوندها و زواید دیگر تعبیر میکردند . فارسی جدید از لهجه‌های دیگر ایرانی بیشتر بسوی نوع زبانهایی که حرف آخر کلمات در آنها تغییر نمیکند پیشرفته است، مثلا پسوند 《آن》 (در پارسی باستان، بصورت 《آنام》 در جمع اضافه بکار میرفت) در کلماتی مانند 《شاهنشاه》 (شاه شاهان) و 《موبدان موبد》 (روحانی بزرگ) دیگر ارزش قدیم خود را ندارد و فقط بصورت علامت جمع در آمده است. در فارسی جدید روابط حالات مختلف بوسیله حروف اضافه، بسیار استعمال میشود در حالیکه در پارسی باستان بسیار کم مستعمل بوده است .
