بررسی ورزش ایران در سالی کهنه از قاب تاریخ سازان خواندنی است.
به گزارش طرفداری؛ توکیو برای تیراندازی یک نقطه عطف بود. جایی که می توان تاریخ این رشته را به بعد و قبل از آن تقسیم کرد. وقتی محمدجواد فروغی در تپانچه به سیبل طلا زد و تاریخ را از نو نوشت. رشته ای که در ادامه مسیر رو به رشد خود از مدال های آسیایی شروع کرد، سپس مدال جهانی را هدف گرفت و در نهایت مدال المپیک را آنلاک کرد تا هیچ قله ای فتح نشده ای برای تیراندازی باقی نمانده باشد. مسیر موفقیتی که البته از چند سال قبل آغاز شده بود. تیراندازی در این سالها با ستاره های تازه واردش مسیر تازه ای را آغاز کرده. مسیری که از مدالهای رنگارنگ در قهرمانی آسیا و جهان آغاز شد و دست آخر به مدال المپیک رسید تا تیراندازی به سیبل طلای المپیک بزند. در این مسیر اما همه سیبل ها به گلوله های فروغی ختم نمی شود. ستاره های تیراندازی در خط آتش مدال از تعداد انگشتان یک دست فراتر رفته. هانیه رستمیان یکی از آنهاست. ستاره نوظهوری که هنوز از راه نرسیده یک چمدان مدال و افتخار دارد. او پله های پیشرفت و صعود را به سرعت همان گلوله های آتشین که خان تپانچه اش شلیک می شود، طی کرد. بعد از قهرمانی در رده های نوجوانان و جوانان در آسیا، در بازیهای کشورهای اسلامی و یونیورسیاد، در عنفوان جوانی ملی پوش شد و بلافاصله به المپیک رسید. توکیو 2020 اگرچه هانیه بواسطه کم تجربگی توفیقی در کسب مدال نداشت اما برای همیشه نام خود را به تاریخ سنجاق کرد. چرا که یکی از دو پرچمدار ایران در افتتاحیه بود که افتخار حمل پرچم را داشت تا یک برگ زرین در دوران ورزشی اس رقم بخورد.
حضور در المپیک و این افتخار بزرگ به اندازه ای زیر زبانش مزه کرد، که زودتر از همه ورزشکاران ایران بلیت المپیک پاریس 2024 را برای خود رزرو کرد تا نخستین ورزشکار المپیکی ایران برای فستیوال پنج حلقه ای پیش رو لقب بگیرد. در رقابتهای تیراندازی قهرمانی جهان در مصر او در ماده تپانچه 25 متر به فینال رسید و سهمیه المپیک را گرفت تا نخستین المپین ایرانی 2024 باشد. المپیکی که هانیه در آن فقط یک هدف را نشانه گرفته؛ سیبل مدال المپیک.
