وقتی کوک برای اولین‌بار در سال ۱۷۷۹ به جزیره هاوایی رفت، تقریباً ۸۰۰هزار نفر در این جزیره زندگی می‌کردند.
اما پس از آنکه او بیماری سل، سوزاک، سیفلیس و بسیاری موارد دیگر را به آنجا برد تا سال ۱۸۷۹ این تعداد به حدود ۴۰۰هزار نفر کاهش یافت.
در دهه ۱۹۰۰، این تعداد به حدود ۳۷هزار نفر کاهش یافت.
سپس ایالات متحده درگیر هاوایی شد و آنجا را مستعمره کرد. ایالات متحده آنجا را با اسلحه از مردم بومی دزدید و آن را تبدیل به یکی از ایالت‌های آمریکا کرد.
حالا بیایید برگردیم به دهه ۱۸۰۰، زمانی که سفیدپوستان تب زرد، حصبه، سرخک، سرخجه، سیاه‌سرفه و همه این بیماری‌های اروپایی را به جزیره آوردند.
این چیزی بود که به خالی‌شدن جمعیت جزایر هاوایی کمک کرد. همان اتفاقی که برای بومیان استرالیا هم افتاد. وقتی کوک برای اولین بار با آن‌ها برخورد کرد، گفت آن‌ها شادترین مردمی هستند که تابه‌حال ملاقات کرده‌ام و سپس به آن‌ها بیماری سل و سوزاک و سیفلیس داد!
هر جزیره‌ای که کوک لمس می‌کرد، با خود این بیماری‌های مقاربتی را می‌آورد که به نابودی جمعیت‌های بومی کمک می‌کرد.
این اروپاییها همین کار را با مردم بومیِ آمریکای شمالی، جنوبی، مرکزی و دریای کارائیب انجام دادند؛ زمانی که به آن‌ها پتوهای پر از آبله دادند.
من درمورد کلمب و کورتز صحبت میکنم. آن‌ها از سال ۱۴۹۲ تا ۱۵۹۲ حدود ۸میلیون بومی را کشتند.
