شش سالم بود که از تلویزیون سیاه سفید کوچیک مون صعود بزرگ دراماتیک گونه تیم ملی رو تو اون بازی عجیب غریب با استرالیا که به جام جهانی صعود کردیم دیدم
برای اولین بار بود همه آدمارو یجا خوشحال شاد خندون میدیدم
صدای سمفونی زیبای خنده تو هر خونه ایی میپیچید و رهبر این ارکستر زیبا فوتبال بود
این شروع عاشقی من بود
گریه اولم برای فوتبال تو 9سالگی برای
رئال مادرید بود که فیگو با از دست دادن پنالتی اشکم رو در آورد
اولین تیشرت ورزشی که خریدم آث میلان بود و در کنار رئال عاشق میلان هم شدم
یادش بخیر توپ های پلاستیکی دولایه دروازه میله های بدون تور گل کوچیک
وقتی توپ چهل تیکه سیاه سفید خریدم انگار به همه آرزوهام رسیده بودم
با توپ سیاه سفید قشنگم خوشحالترین بچه دنیا بودم
یادمه تا چند روز تو کوچه نبردمش از ترس کثیف شدن شبام موقع خواب میبوسیدمش و کنارش میخوابیدم
شیرین ترین روزای زندگیم سیاه سفید گذشت
وچه خوش گذشت
حالا که 32 سالمه فوتبال هزار رنگ داره اما من از نسل سیاه سفید فوتبالم...
