در آن مسابقات تیم ملی بعد از 10 سال علی پروین را در اختیار نداشت اما چهره هایی مثل ناصر حجازی، نصرالله عبداللهی، حسن روشن، ایرج دانایی فرد، حسین فرکی، حمید درخشان، عبدالرضا برزگری، اصغر حاجیلو، محمود حقیقیان، بهتاش فریبا، حبیب خبیری، مهدی دینورزاده و... در تیم ملی آن روزگار حضور داشتند.
به گزارش طرفداری، فضای انقلابی آن سالهای جامعه باعث شده بود فوتبال ایران بیشتر از این که درگیر امور فنی خود باشد به مسائل سیاسی آمیخته شود، از جمله همین تیتر کیهان ورزشی است که عنوان می دارد حریف اول تیم ملی فوتبال در کویت، ضد انقلاب است.
البته این تیتر چندان هم بی اعتبار نبود و در مسابقات جام ملتهای 1980 در کویت وقتی جنگ شروع شد و تیم ملی در کویت بود، تلویزیون کویت به شدت با دمیدن در کوس حمایت از صدام حسین، روحیه بازیکنان تیم ملی را تضعیف کرد اما در آن دوران می توانستیم بیشتر از اهمیتی که برای درگیر کردن خودمان در امور سیاسی قائل شویم، به فوتبال و ورزش قهرمانی می پرداختیم.
بعدها نشان داده شد که سیاست های خارجی ما در ورزش اشتباه بوده است، تحریم المپیک مسکو در همان سال، اشتباهی بود که مسدولان کشوری بعدها بارها به آن اعتراف کردند، ضمن این که غیبت در مقدماتی جام جهانی 1982 و 1986 به علت همین مسائل سیاسی بعدها لطمات غیر قابل جبرانی به فوتبال ملی ما زد.
در نهایت تیم ملی فوتبال ایران در جام ملتهای آسیا 1980 کویت، به مقام سومی دست یافت. این تیم که می توانست برای چهارمین بار متوالی قهرمان جام ملتهای آسیا شود، بازی نیمه نهایی را درست در همان شب های حمله هوایی و زمینی عراق به ایران، به کویت باخت و به جای فینال، راهی رده بندی شد.
