مطلب ارسالی کاربران
روزی برای گریستن؛ خداحافظی روبرتو باجو از دنیای فوتبال در ورزشگاه سن سیرو
اهالی قدیمی فوتبال احتمالا شونزدهم مِی 2004 رو هیچوقت از یاد نخواهند برد. روزی که روبرتو باجوی بزرگ برای آخرین بار در مستطیل سبز ظاهر شد و بعد از اینکه پائولو مالدینی رو در آغوش گرفت برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. و وقتی بدونیم که این خداحافظی در ورزشگاه سن سیرو بوده، قطعا این رخداد برای ما با شکوه تر و عظیم تر جلوه خواهد کرد.
منِ طرفدار فوتبال که تا اومدم اسم چهارتا بازیکن یاد بگیرم، باجو دیگه از سطح اول فوتبال کنار رفته بود، اما اصن چه فرقی داره؟ برای اینکه شکوه و عظمت باجو رو بخوای درک کنی، حتما نباید بازیاشو به صورت مستقیم دیده باشی. مگه میشه فوتبالی باشی و از وقار و محبوبیتِ «بودای کوچک» چیزی نشنیده باشی؟ باجو مظهری از محبوبیت و بزرگی بود، بدونِ اینکه حتی به تیم خاصی تعلق داشته باشه. باجو رو همه ی ایتالیا دوس دارن، حتی غیر ایتالیایی هم باشی بازَم دوسش داری. چرا؟ چون باجو به ما هنر «ایستاده مردن» رو یاد داد. به ما یاد داد که شکست هم بخشی از زندگیه. یاد داد که وقتی چند صد میلیون نفر در کل جهان دارن شکستشُ نگاه میکنن، ولی بازَم میتونه بایسته! از درون خُرد شد، ولی اینقدری مَرد بود که نذاشت کسی خُرد شدنشو ببینه.
درمورد بودای کوچک حتی اگه ساعتها هم بشینم و بنویسم کافی نیست. فقط میتونم بگم روبرتوی دوس داشتنی، مرسی بابتِ این عشقی که با خودت به فوتبال آوردی 💙