طرفداری | بحث این ماه جاناتان ویلسون در مجله «دنیای فوتبال» درباره‌ی نفس‌بریدگی و کاهش موفقیت‌های تیم‌های انگلیسی در رقابت‌های اروپایی، مسابقات بیش از حد و صدمه‌دیدگی‌های مداوم و بیش از حد بازیکنان در این دوران است. او همچنین اشاره‌ای به قوی شدن تیم‌های متوسط لیگ برتر دارد که نشانه‌ی خوب و البته بدی است!
پیش از آنکه یادداشت او را بخوانید، بخشی از مطلبی درباره‌ی صدمه‌دیدگی بازیکنان در این فصل ارائه کردم، که ویلسون در یادداشت خود به آن استناد می‌کند.
در فصل جاری لیگ برتر انگلیس، افزایش قابل‌توجهی در تعداد و شدت مصدومیت‌های همسترینگ (عضله‌ی کشاله‌ی پشت ران، ماهیچه و تاندون پشت ران) مشاهده شده است. طبق گزارش وب‌سایت Premier Injuries، تا هفته‌ی بیست‌وششم این فصل، از مجموع ۴۱۸ مصدومیت ثبت‌شده، ۱۰۰ مورد (۲۴٪) مربوط به همسترینگ بوده است.
این در حالی است که در مدت مشابه فصل گذشته، از ۴۵۷ مصدومیت، ۱۲۰ مورد (۲۶٪) به همسترینگ اختصاص داشت. نکته‌ی نگران‌کننده‌تر این است که این مصدومیت‌ها بازیکنان را برای مدت طولانی‌تری از میادین دور نگه داشته‌اند؛ به‌طوری‌که از آن ۱۰۰ مصدومیت همسترینگ این فصل، ۵۱ مورد منجر به غیبت بیش از ۳۰ روز شده است.
پروفسور یان اکستراند از دانشگاه لینشوپینگ سوئد در مطالعه‌ای که تیم‌هایی از ۲۰ کشور اروپایی را بین فصل‌های ۲۰۰۱-۲۰۰۲ تا ۲۰۲۱-۲۰۲۲ بررسی کرده، نشان داده است که میزان مصدومیت‌های همسترینگ از ۱۲٪ به ۲۴٪ افزایش یافته و دو برابر شده است.
فشردگی برنامه‌ی مسابقات، به‌ویژه پس از تعطیلات ناشی از همه‌گیری کووید-۱۹ و برگزاری جام جهانی ۲۰۲۲ در زمستان، به‌عنوان یکی از عوامل اصلی این افزایش مصدومیت‌ها مطرح شده است. این تراکم بازی‌ها فرصت کافی برای بازیابی و استراحت بازیکنان را محدود کرده و خستگی مفرط را به دنبال داشته است.
تیم‌هایی مانند تاتنهام هاتسپر که سبک بازی پرفشار و پرتحرکی دارند، به‌ویژه تحت تأثیر این مصدومیت‌ها قرار گرفته‌اند. به‌عنوان مثال، در این فصل، ۹ بازیکن تاتنهام دچار مصدومیت همسترینگ شده‌اند که ۳۹٪ از کل مصدومیت‌های این تیم را تشکیل می‌دهد، در حالی که میانگین لیگ ۲۳.۵٪ است.
علاوه بر فشردگی بازی‌ها، عوامل دیگری مانند افزایش زمان بازی به دلیل توقف‌های مرتبط با VAR و سبک‌های بازی مبتنی بر پرس شدید نیز به افزایش مصدومیت‌های همسترینگ کمک کرده‌اند. این عوامل باعث افزایش تعداد دویدن‌های پرسرعت و تغییرات ناگهانی در جهت حرکت می‌شوند که فشار بیشتری بر عضلات همسترینگ وارد می‌کند.
در مجموع، افزایش مصدومیت‌های همسترینگ در لیگ برتر انگلیس زنگ خطری برای مدیران و مربیان است تا به برنامه‌ریزی مناسب‌تر برای کاهش فشار بر بازیکنان و بهبود روش‌های بازیابی و تمرینی توجه ویژه‌ای داشته باشند.»
امیرحسین صدر
آوریل ۲۰۲۵
مصدومیت‌ها، باشگاه‌های انگلیسی را از رقابت جدی در جام‌های متعدد بازداشت
فصل جاری لیگ برتر انگلستان، حال و هوایی به‌غایت قدیمی و نوستالژیک به خود گرفته است؛ گویی به دورانی بازگشته‌ایم که فوتبال هنوز از زرق‌وبرق عصر مدرن لیگ برتر فاصله داشت. زمانی که با رسیدن به تعطیلات عید پاک، خستگی و فرسودگی بر چهره‌ی تمامی تیم‌ها نقش می‌بست. قهرمانان آینده، نه با صلابت بلکه به‌سختی و گاه تلو‌تلوخوران به خط پایان می‌رسیدند.
در آن دوران، رقابت هم‌زمان در چند جبهه چنان غیرعادی به‌نظر می‌رسید، و وقتی «دان رویی» از هدف خود برای کسب آنچه «سه‌گانه» می‌نامید سخن گفت، بسیاری آن را نشانه‌ای از غرور بی‌حد و مرز دانستند. و البته در عمل نیز تیم پرقدرت لیدز یونایتد، که تحت هدایت او بود، غالباً در هفته‌های پایانی فصل کم می‌آورد؛ و همین عامل باعث شد کلکسیون افتخاراتشان هرگز به اندازه‌ای که حق و توانش را داشتند، پر و مملو و درخشان نباشد.
پس از آنکه نیوکاسل موفق شد لیورپول را در فینال لیگ کاپ شکست دهد، تنها تیم انگلیسی که در عمل شانس واقعی برای فتح بیش از یک جام داشت، استون ویلا بود؛ تیمی که هم در یک‌چهارم نهایی جام حذفی حضور داشت و هم در لیگ قهرمانان اروپا. آرسنال نیز اگرچه هنوز در لیگ قهرمانان باقی مانده بود، اما از لیورپول در کورس قهرمانی لیگ، فاصله‌ای معنادار داشت.
تاتنهام و منچستریونایتد هم‌زمان در مرحله‌ی نیمه‌نهایی لیگ اروپا حضور داشتند، اما در جدول لیگ برتر، جایگاه چشمگیری ندارند. چلسی، با وجود امیدواری به کسب رتبه‌ای در جمع پنج تیم برتر، در حال حاضر تنها در نیمه‌نهایی کنفرانس لیگ اروپا حضور دارد.
در نتیجه، امکان حقیقی و هیجان‌انگیزی وجود داشت که در پایان فصل، شش باشگاه مختلف انگلیسی بتوانند جامی را بالای سر ببرند؛ منظره‌ای نه‌چندان مرسوم، اما در عین حال یادآور روزهایی بود که پراکندگی قدرت، از ویژگی‌های بارز فوتبال جزیره محسوب می‌شد.
سپس این پرسش مطرح می‌شود: چرا چنین شده و این چه معنایی دارد؟
تعبیر خوش‌بینانه این است که این روند، نشانه‌ای از قدرت کلی لیگ برتر انگلستان است؛ گواهی بر قدرت‌یافتن تیم‌های میانه‌جدولی، به معنای آن است که تقریباً هیچ مسابقه‌ای در این لیگ از پیش برنده‌ی مشخصی ندارد.
این به‌نظر مثبت است که تنها یک تیم بیش از دو امتیاز در هر بازی کسب کرده است، به‌نوعی نشانه‌ای از سلامت رقابت‌هاست؛ چرا که مسابقات باید رقابتی باشند، نه پیش‌بینی‌پذیر.
قدرتمندتر شدن تیم‌های میانه جدول مثل ویلا، فولام، برنتفورد و پالاس باعث افزایش سطح رقابت‌ها شده اما...
حتی می‌توان استدلال کرد که این وضعیت، خود دلیلی است بر این‌که قوانین جدید مالی موسوم به «PSR» (قوانین پایداری سودآوری) در حال اثرگذاری است. حتی اگر این تحلیل درست باشد، اما این وضعیت بی‌نقص نیست و عواقبی نیز دارد.
تیم‌های میانه‌جدولی قدرتمندتر به‌نظر می‌رسند ولی شکافی فزاینده میان لیگ برتر و چمپیونشیپ ایجاد کرده‌اند، و نتیجه‌اش، به احتمال زیاد چیزی است که شاهدش هستیم؛ دومین فصل پیاپی است که در آن هر سه تیم صعودکننده، به‌سرعت به دسته‌ی پایین‌تر بازمی‌گردند!
هرگونه ترک و شکاف در این هرم تاریخی، که بی‌اغراق یکی از بزرگ‌ترین افتخارات فوتبال انگلستان است، و پدیده‌ای که بیش از هر چیز دیگری به این ورزش معنا می‌بخشد.
این ویژگی چیزی فراتر از تماشای جمعی از متمولانی است که گروهی دیگر از بازیکنان ثروتمند را برای ضربه زدن به توپ استخدام کرده‌اند. می‌بایست با تمام قوا در برابرش ایستاد.
ثروت لیگ برتر انگلستان، که خود پیامدهایی منفی در عرصه‌ی بین‌المللی به‌همراه داشته، شاید ایده‌ی رشد طبقه‌ی میانی را تأیید کند. گزارش مالی اخیر دیلویت نشان می‌دهد که ۱۴ تیم از ۳۰ باشگاه ثروتمند جهان از نظر درآمد، انگلیسی هستند.
اما هم‌زمان، این احساس نیز وجود دارد تیم‌های بالای جدول، شاید کمتر از ظرفیت‌شان ظاهر شده‌اند. خستگی و مصدومیت، به‌وضوح، نقش عظیمی در این افت و نزول ایفا کرده‌اند.
عوامل دیگری هم هستند، و چه‌بسا عمیق‌تر و ریشه‌دارتر، اما بی‌تردید بزرگ‌ترین دلیل فصل نه‌چندان درخشان منچسترسیتی، مصدومیت رودری بوده است. غیبت‌های متعدد در خط دفاعی هم مزید بر علت شدند، در حالی که فیل فودن، مانند چند بازیکن دیگر، پس از یورو دچار افت محسوس فرم شد.
مصدومیت رودری ضربه سختی به سیتی در این فصل وارد کرد
آرسنال در اوایل فصل با مصدومیت مارتین اودگارد ضربه خورد و پس از از دست دادن تمام خط حمله‌اش، به‌ویژه ساکا، عملاً از کورس قهرمانی جا ماند. تاتنهام و منچستریونایتد آن‌قدر با بحران مصدومیت مواجه بودند که گاهی روی نیمکت‌شان فقط بازیکنان تیم‌های جوان‌ترشان دیده می‌شد. حتی لیورپول، که تا مدت‌ها خود را از معرکه جدا نگه داشته بود، پس از شکست مقابل پاری سن ژرمن و نیوکاسل، ناگهان خسته و تهی و تمام‌شده به نظر می‌رسید.
در این میان، مصدومیت همسترینگ بدون رقیب شایع‌ترین مشکل بازیکنان بوده است؛ کشیدگی کشاله‌ی ران چیزی حدود یک‌چهارم از کل مصدومیت‌های لیگ برتر در دو فصل گذشته را شامل می‌شود. این آمار نگران‌کننده است.
بنا بر گفتهٔ پروفسور یان اکستراند از دانشگاه لینشوپینگ، میزان مصدومیت‌های همسترینگ تقریباً دو برابر بیشتر از بیست سال اول قرن بیست‌ویکم شده است.
این داده‌ها با حس کلی‌ای هم‌خوانی دارد؛ فشردگی بیش از حد تقویم مسابقات برای جبران وقفهٔ ناشی از کرونا و برگزاری جام جهانی زمستانی قطر، تأثیرات درازمدتی بر وضعیت جسمی بازیکنان گذاشته و با گسترش رقابت‌ها بی‌پایان تشدید هم شده است.
تحقیقی از جیکوب استاینبرگ در گاردین نشان داده که این نوع مصدومیت‌ها نه‌تنها شدیدتر شده‌اند، بلکه دوران دوری بازیکنان از میادین هم طولانی‌تر شده و خستگی و کوفتگی بیش از حد بازیکنان را مقصر اصلی می‌داند. بی‌شک سبک تمرین مربیان، شیوه‌ی آماده‌سازی بدنی و حجم خواسته‌هایی که از بازیکنان دارند، تأثیرگذار است، اما اطلاعات موجود هنوز آن‌قدر پراکنده و ناقص است که نمی‌توان به یک نتیجهٔ قطعی رسید.
غیبت اودگارد و سپس ساکا، عواقب سنگینی در لیگ برتر برای آرسنال داشت
با این حال، در دل فوتبال، احساسی آشکار جریان دارد؛ فشار وارده بر بازیکنان به‌طرز نگران‌کننده‌ای از حد گذشته است. شمار زیادی از بازیکنان، همراه با اتحادیهٔ جهانی FIFPRO، علیه برنامه‌ریزی فشردهٔ دیدارها زبان به اعتراض گشوده‌اند و پپ گواردیولا نیز از نیاز به گسترش بیشتر ترکیب تیمش سخن گفته است.
ساختاری که باشگاه‌ها را به انباشت و جذب استعدادها تشویق می‌کند ولی بازی‌ها بدون حضور بهترین بازیکنان برگزار می‌شود، نمی‌تواند ساختاری سالم و مطلوب باشد.
اما، در برابر این ساختار، باید جایی کوتاه آمد. رقابتی بودن فصل جاری، حتی با وجود پایان نه‌چندان هیجان‌انگیزش به‌خاطر فاصله‌ی لیورپول، قطعاً امری خوشایند است؛ اما اگر تنها راه تحقق این رقابت‌پذیری، فرسودن و به زمین‌زدن بازیکنان باشد، پس مشکلی اساسی در میان است.
صدای و آوای موفقیت، نباید ناله‌ی تار پاره‌ی همسترینگ‌ها و کشاله‌ها باشد.
به قلم جاناتان ویلسون در ورلدساکر
