طرفداری | فقط به تعداد و زمان گل‌ها اشاره می‌کنم تا اگر خدای‌نکرده شاهد این گلباران دیدنی نبودید، با خواندن آن بفهمید چه چیزی را از دست داده‌اید.
- ۱-۰: نیکو ویلیامز (دقیقه ۲۲)
- ۲-۰: میکل مرینو (دقیقه ۲۵)
- ۳-۰: لامین یامال (دقیقه ۵۴)
- ۴-۰: پدری (دقیقه ۵۵)
- ۴-۱: کیلیان امباپه (دقیقه ۵۹)
- ۵-۱: لامین یامال (دقیقه ۶۷)
- ۵-۲: رایان شرقی (دقیقه ۷۹)
- ۵-۳: دنی ویویان (گل به خودی، دقیقه ۸۴)
- ۵-۴: راندل کولو موانی (دقیقه ۹۳)
همه‌چیز داشت؛ اگر کسی بازی را ندیده باشد، شاید فقط شنیده است؛ چقدر عجیب‌وغریب بود. «عجیب‌وغریب» خلاصه خوبی است.
تبلیغ مناسبی برای مسابقات یوفا، اجرای همراه با لذت بازیگران و تیم‌های درگیر، هیجان‌انگیز و تماشایی برای هواداران و دردناک و زجرآور برای مربیان! بماند که سرمربی اسپانیا، لوئیس دلا فوئنته، ظاهراً با من موافق نیست:
خوشحالم. من از رنج کشیدن لذت می‌برم! ورزش را بدون رنج و سختی نمی‌فهمم. وقتی دو تیم بزرگ روبه‌روی هم قرار می‌گیرند، طبیعی است هر تیم بیشترین استفاده را از موقعیت‌های خود ببرد.
واقعاً یکی از سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌هایی بود که امسال بدون دغدغه مشغول تماشایش بودیم. این بازی واقعاً تئاتری اغراق‌شده از فوتبال هجومی محض بود. بازیکنان انگار دوباره، کودکانه و فارغ از نتیجه در حیاط پشت خانه به‌دنبال هم افتاده بودند و با شجاعت چیزهای جدیدی امتحان می‌کردند که در این سطح بی‌سابقه بود!
اسپانیا و فرانسه به راستی یکی از به‌یادماندنی‌ترین نیمه‌نهایی‌های لیگ ملت‌ها را برگزار کردند، با نتیجه‌ای که بیشتر به ضربات پنالتی شباهت داشت تا یک بازی ۹۰ دقیقه‌ای معمولی.
برد ۵-۴ اسپانیا باعث شده همه به این فکر بیفتند؛ آیا کسی می‌تواند جلوی خط حمله‌های ترسناک این تیم را بگیرد ـ هرچند ترجیح می‌دهم درباره دفاع این دو تیم کمتر حرف بزنم! چه اهمیتی دارد وقتی شاهد چنین واقعه‌ای بودیم!
حالا اسپانیا در روز یکشنبه مقابل پرتغال به فینال می‌رود و به‌دنبال سومین قهرمانی پیاپی در تورنمنت‌های یوفا پس از قهرمانی در لیگ ملت‌های قبلی و یورو ۲۰۲۴ است. اسپانیایی‌ها با این نمایش فوق‌العاده، آن هم در یکی از مهیج‌ترین بازی‌های ملی چند سال اخیر، نشان دادند چرا شکست دادن‌شان بسیار مشکل است!
در این بازی، مجموعاً ۴۰ شوت، ۱۷ ضربه در چارچوب و ۹ گل ثبت شد. اسپانیا تا مرحله‌ای ۴-۰ و سپس ۵-۱ جلو بود و می‌رفت فرانسه را کاملاً درهم بکوبد، اما مردان مغرور فرانسوی تا حدی خود را جمع‌وجور کردند که در عین ناباوری انتظار داشتیم وقت اضافه از راه خواهد رسید. ای‌کاش همه بازی‌ها همین‌قدر هیجان‌انگیز و دیدنی بودند!
میکل مرینو، یکی از گلزنان اسپانیا، پس از بازی اعتراف کرد:
دیوانه‌وار بود. برای مربیان بازی خوبی نبود، هیچ‌کس دوست ندارد این همه گل بخورد، اما مطمئنم برای تماشاگران فوق‌العاده بود.
بعد از موفقیت اسپانیا در یورو فکر می‌کردیم شاید این فقط آغاز کار باشد. اما حالا دیگر مطمئن شدیم! اسپانیا بازیکنان جوان زیادی دارد: یامال، گاوی، پدری، هاوسن و سامو تنها تعدادی از آن‌ها هستند، بازیکنان جوانی که به اوج خود نزدیک می‌شوند. این ترکیب، فوق‌العاده‌ای برای آغاز یک دوران سلطه‌ی دیگر، درست مثل اسپانیای ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ به‌نظر می‌آید.
شاید با زدن ۵ گل بحث بی‌موردی به‌نظر برسد، اما هنوز فکر می‌کنم جای یک مهاجم نوک کشنده واقعاً در تیم خالی است. اگر یک شماره ۹ (مهاجم کاذب) داشته باشند تا فضا برای یامال و ویلیامز ایجاد کند، می‌توان این کمبود را جبران کرد، کاری که موراتا در یورو به‌خوبی انجام داد.
مانند این فصل بارسا، گل زدن مشکل عمده‌ای نیست، جلوگیری از آن کمی دردسرساز شده است. با این وصف، اسپانیایی‌ها مطمئناً یکی از مدعیان اصلی کسب قهرمانی جام جهانی ۲۶ خواهند بود.
اسپانیا دو سال، دو ماه و سه روز است که در یک مسابقه رسمی شکست نخورده است. روند بدون شکست آن‌ها در ۲۳ بازی رسمی، منجر به فتح لیگ ملت‌های ۲۰۲۳ و قهرمانی در یورو ۲۰۲۴ شده است. آخرین شکست اسپانیا به ۲۸ مارس ۲۰۲۳ مقابل اسکاتلند در گلاسگو برمی‌گردد.
آن‌ها اکنون به رکورد تاریخی تیم ملی اسپانیا با ۲۹ بازی بدون شکست که در دوران طلایی فوتبال این کشور بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ ثبت شده بود، نزدیک می‌شوند. این آمار عظمت و قدرت این نسل را به رخ می‌کشد!
در دیداری که فکر می‌کردیم اولین رویارویی بزرگان آینده، یامال و دزیره دوئه باشد، رکورد بی‌نقص یامال مقابل امباپه در این فصل ادامه پیدا کرد.
شاید امباپه در سال‌های آینده از یامال انتقام بگیرد، اما امسال در تمامی جناحین، شکست‌های سختی را متحمل شد.
تشخیص افسردگی امباپه و فرانسه در این دیدار خلسه‌آور، بعد از این بازی حقیقتاً دشوار است. از یک طرف، دیدیه دشان می‌تواند به روحیه‌ای که تیمش نشان داد دلگرم باشد. مبارزه‌جویانه، بی‌امان و پرانرژی با آن‌که قافیه را باخته بودند، با سرهای بالا به‌دنبال جبران و بازگشتی محال بودند که پیش از این ندیده بودیم. مهاجمان فرانسه خوب عمل کردند. حتی زمانی‌که تا قبل از دقیقه ۶۰ عرصه بر آن‌ها تنگ شده بود و اسپانیا چند گل به ثمر رسانده بود، باز هم فرصت‌های زیادی خلق کردند.
در هر دو نیمه، تعداد شوت‌های فرانسه از اسپانیا بیشتر بود و در مجموع نیز شوت‌های بیشتری در چارچوب دروازه داشتند. امباپه در این‌باره گفت:
ما در این بازی، لحظات انفجاری زیادی داشتیم که مدتی بود ندیده بودیم. اما در ۱۰ دقیقه نیمه اول، دو گل خوردیم و همین اتفاق در نیمه دوم هم تکرار شد. ما در طول ۹۰ دقیقه، بازی ثابتی نداشتیم، اما بهتر شدیم. همه چیز کاملاً هم منفی نبود.
اما باید گفت؛ در قسمت‌های زیادی از این نبرد مردانه، فرانسه کاملاً مغلوب و در تمامی زمینه‌ها، ریز و درشت، تیم دوم میدان بود. هرچند چند بازیکن اصلی‌شان را همراه نداشتند، ولی اجازه دادند اسپانیا به اختلاف ۴ گل پیش بیفتد، بیدار شدند، هرچند دیر، ولی دوباره با سماجت یامال پنجمین گل را هم پذیرا شدند! این نشان می‌دهد باید گفتگوهای جدی درباره خط دفاع صورت بگیرد.
در این بین، رایان شرقی، بازیکن جوان فرانسه که اولین بازی ملی‌اش را انجام می‌داد، پس از ورود به زمین، جرقه بازگشت فرانسه را زد و نشان داد چرا نامش در کنار تیم‌هایی چون لیورپول و منچسترسیتی می‌آید.
در حالی‌که عثمان دمبله در مقایسه با لامین یامال که یکی از مدعیان توپ طلاست، به‌طور حتم شانس خود را در این دیدار پرگل از دست داد.
او در این بازی، شب خوبی نداشت، شاید چندان مهم هم نیست. بعد از این‌که او با پاری سن‌ژرمن به اولین قهرمانی تاریخ لیگ قهرمانان رسید، قطعاً می‌تواند با خیال راحت بخوابد. دمبله هرچه در توان داشت، انجام داده است. لیگ ملت‌ها تنها می‌توانست رزومه او را کامل‌تر کند.
همه آن‌چه گفتیم در عدم وجود یک بازیگر، به‌طور حتم سناریوی کاملاً متفاوتی داشت: «لامین یامال»
فکر نمی‌کنم بدبین‌ترین منتقدان، حتی طرفداران مادرید هم بحثی در این‌باره داشته باشند. یامال می‌رود به یکی از بهترین بازیگران صحنه فوتبال تبدیل شود و به‌طور حتم توپ طلای امسال را هم از آنِ خود خواهد کرد. کاندیدای دیگری به مغزتان خطور می‌کند؟ تعارف نداشته باشید؛ پاسخ شما بدون شک منفی است.
خونسردی او پیش از شلیک ضربه پنالتی و بازی توپ بر روی شانه‌اش نمایانگر خیلی چیزها بود. حقیقتاً اعجوبه‌ای است که فوتبال را با خنده همراه می‌کند. حتی جشن شادی او و نشستن در برابر تماشاگران، یادی از رونالدو بود که در دیدار فینال در برابرش خواهد گرفت؛ بزرگ دیروز در مقابل بزرگ امروز!
یامال که اواخر تابستان امسال ۱۸ ساله می‌شود، دو گل در این دیدار زد و در مجموع حالا ۶ گل برای اسپانیا دارد و ۲۵ گل هم برای بارسلونا به ثمر رسانده است. او عملکرد به‌مراتب بهتری نسبت به ستاره‌های پاری سن‌ژرمن فرانسه، عثمان دمبله و دزیره دویه داشت؛ بازیکنانی که پیش از بازی با توجه به فصل درخشان باشگاهی‌شان، بسیار مورد توجه بودند.
در حالی‌که در این بین کسی از امباپه صحبتی نمی‌کرد. روایتی که امسال درباره کیلیان امباپه مطرح است این است که او در رئال مادرید مشکل داشت.
پی‌اس‌جی، که حالا ظاهراً از زیر سایه او رها شده، به یک نسخه ایدئال از فوتبال بی‌نقص رسید و دیگر مجبور نیست ستاره‌ای با رفتارهای خاص را تحمل کند. اما فراموش نمی‌کنیم امباپه این فصل ۴۳ گل زده است. چهل‌وسه گل! در فصلی که ظاهراً با عدم موفقیت رئال مادرید، ضعیف به‌نظر می‌رسد.
این اصلاً بد نیست. تعداد گل‌های او حتی از مجموع گل‌های یامال و دوئه (۳۳ گل) هم بیشتر است، پس او را از معادله نسل بعدی فوتبال حذف نکنید. اگرچه می‌دانیم یک عصر جدید فرا رسیده است، ولی او این اطراف خواهد بود.
برای سال‌ها، خیلی‌ها فکر می‌کردند پس از لیونل مسی و کریستیانو رونالدو، امباپه و ارلینگ هالند، دو ستاره بعدی خواهند بود که در رقابت با یکدیگر، جدال و طوفان بزرگی به‌پا خواهند کرد. اما واقعیت این است پیش از آن‌که طوفان حتی آغاز شود، بازیکنان دیگری از راه رسیده‌اند. شاید هنوز زود باشد درباره نسل بعدی بزرگ‌نمایی کنم، اما به‌نظر می‌رسد این دو ستاره جدید، یامال و دوئه قدم‌های محکمی برای اثبات خود در آینده برداشته‌اند.
در دیداری که می‌شود ساعت‌ها از خیلی‌ها چیزها صحبت کرد، اسپانیا واقعاً در لحظاتی فوتبال و رقصی «لا ویدا لوکا» به سبک ریکی مارتین به اجرا گذاشت و فرانسه هم به‌خوبی همراهی کرد؛ زندگی دیوانه‌وار به فوتبالی دیوانه‌وار تبدیل شد.
واقعاً فوق‌العاده بود. رها و فارغ و آزادانه، که تمامی تاکتیک‌های امروزی را کنار گذاشته بود! گویی در بلندای صخره‌ای، پرواز پرندگان را نگاه می‌کنی.
این بازیکنان دستمزدهای بالایی می‌گیرند و شرکت در چنین رقابت‌هایی برای ستاره‌هایی که فصل طاقت‌فرسایی را پشت سر گذاشته‌اند، سخت و دشوار است.
اما همه آن‌ها امشب شاهکاری از فوتبال هجومی به ما نشان دادند، جای قدردانی دارد. تماشای این بازی براستی لذت‌بخش و در عین حال خسته‌کننده و نفس‌گیر برای ما که نشسته یا ایستاده، فقط نظاره‌گر بودیم. امیدوار می‌مانیم، فرمت جدید جام جهانی سال آینده بتواند بازی‌هایی نزدیک به این سطح هیجان و پرگل ارائه کند. بعید می‌دانم!
وقتی مایکل اولیور، داور انگلیسی این بازی مهیج، سوت پایان را زد، با خودمان گفتیم: «داره چه‌کار می‌کنه؟»
نه، مایکل! بگذار بازی برای همیشه ادامه پیدا کند!
