اختصاصی طرفداری | درباره‌ی شما نمی‌دانم، اما من بعد از فینال لیگ قهرمانان، رسماً فصل فوتبال را تمام‌شده می‌دانستم. اگرچه بازی‌های فوق‌العاده‌ی نیمه‌نهایی لیگ ملت‌ها دوباره در این هفته، فصل را برای دوست‌داران فوتبال طولانی‌تر از پیش کرد.
فقط کمی بیش از یک هفته پس از آن‌که پاری‌سن‌ژرمن با له کردن اینتر، اولین قهرمانی اروپایی‌اش را به دست آورد، آلیانتس آرنا، بار دیگر شاهد فینال جذاب اسپانیا و پرتغال بود تا رقابت‌های جدید لیگ ملت‌ها را نزد هواداران فوتبال بیش از پیش تثبیت کند.
در دیداری پرتحرک، لاروخا به دنبال کسب سومین جام بزرگش در سه سال اخیر، پس از قهرمانی در نسخه‌ی ۲۰۲۳ این تورنمنت و یورو ۲۰۲۴ بود. تیم لوئیس دلافوئنته به‌طور قاطعانه‌ای شانس اول برتری مقابل همسایگان شبه‌جزیره‌ای‌شان بودند که از سال ۲۰۱۰ موفق به شکست دادن آن‌ها نشده‌اند.
از این‌رو، پیش از آغاز، تیم اسپانیا شانس اول کسب جام بود، و این موضوع تا حد زیادی به لطف پدیده‌ی جوانشان، لامین یامال به‌دست آمده است. در حالی‌که تیم اسپانیا بیشتر با جوانی‌اش شناخته می‌شود، پرتغال با کهن‌سال طلایی خود، کریستیانو رونالدو، که حاضر نیست حتی ذره‌ای از مرکز توجه دور شود، در برابر آن‌ها قرار گرفته بود.
تعیین‌کننده در فینال!
واقعاً سخت بود، پرتغال چگونه می‌خواهد با پویایی اسپانیا مقابله کند اما تخصص رونالدو، این است که عنوان خبرها را از آن خود کند؛ البته هرگز فراموش نمی‌کنیم بازیکنان بسیار خوبی یار و یاور او هستند.
صادقانه بگویم، باید احترامی را که لایقش است به او بگذاریم؛ وقتی هنوز هم در سن ۴۰ سالگی لحظات سرنوشت‌سازی را برای کشورش رقم می‌زند!
همه فکر می‌کردیم رونالدو بعد از ترک اولدترافورد و رفتن به عربستان در سال ۲۰۲۳، دیگر از زندگی فوتبالی ما حذف می‌شود؛ اما او همچنان چهره‌ی محوری تیم پرتغال باقی مانده است.
هفته‌ی گذشته هم گل برتری را در پیروزی ۲-۱ مقابل آلمان زد و تعداد گل‌های ملی خود را به ۱۳۷ رساند، در حالی‌که مجموع گل‌های دوران حرفه‌ای‌اش به ۹۳۷ رسید. رونالدو خیلی مشتاق است اولین فوتبالیستی باشد که ۱۰۰۰ گل در سطح باشگاهی و ملی می‌زند!
شاید به نظر برسد او بیشتر از این‌که از مساوی کردن برای کشورش در یک فینال خوشحال باشد، از زدن گل دیگری و رکوردش لذت می‌برد؟ شاید نه، هر چه که در ذهن او می‌گذرد، ولی گل او در فینال حالا او را به ۱۳۸ گل ملی رسانده است. حقیقتاً، او تاریخ و رکوردها را به بازی گرفته است.
کریستیانو رونالدو در دقیقه‌ی ۶۱ بازی را ۲-۲ مساوی کرد، اما تا پایان وقت قانونی، هیچ‌کدام از دو تیم موفق به گل‌زنی نشدند. رونالدو به‌علت مصدومیت قبل از وقت‌های اضافی تعویض شد.
پس از آن‌که دیوگو کوستا ضربه‌ی آلوارو موراتا را مهار کرد و روبن نوس پنالتی قهرمانی را توانست وارد دروازه کند، کاپیتان پرتغال از خوشحالی اشک ریخت و روی زمین نشست.
رونالدو در دقیقه 88 تعویض شد
اسپانیای قهرمان دوره‌ی ۲۰۲۳، در دقیقهٔ ۲۱ توسط مارتین زوبیمندی گل اول را زد، جایی که مدافعان پرتغال می‌توانستند عملکرد بهتری داشته باشند اما برتری آن‌ها فقط پنج دقیقه دوام داشت و نونو مندس با ضربه‌ی زمینی، توپ را به گوشه‌ی دور در دروازه‌ی اونای سیمون فرستاد.
میکل اویارزابال، که تابستان گذشته هم گل پیروزی‌بخش اسپانیا مقابل انگلیس را در فینال یورو زده بود، قبل از پایان نیمه‌ی اول، برتری لاروخا را دوباره برقرار کرد اما رونالدو یک بار دیگر منجی پرتغال شد؛ او مارک کوکوریا را کنار زد و روی سانتر منحرف‌شده‌ی مندس، از فاصله‌ی نزدیک گل دوم پرتغال را به ثمر رساند.
این فینال به عنوان اولین رویارویی برنده‌ی پنج‌باره‌ی توپ طلا، کریستیانو رونالدو، و ستاره‌ی نوجوان مورد تحسین، لامین یامال، شانس اول کسب جایزه‌ی بهترین بازیکن جهان امسال بود، بسیار مورد توجه قرار گرفته بود. اما وقتی سوت پایان نیمه‌ی اول زده شد، هر دو ستاره شب آرامی را سپری کرده بودند و به نظر می‌رسید بازیکنان دیگری تیتر اخبار مونیخ را از آن خود می‌کنند.
اما مثل همیشه، رونالدو زمانی که تیمش به او نیاز داشت وارد صحنه شد و با فرصت‌طلبی گل تساوی‌بخش را به ثمر رساند. از آن‌جا به بعد و تا ضربات پنالتی، این پرتغال بود که در مجموع بازی را هدایت می‌کرد و در این راه شانس‌های خوبی هم به‌دست آوردند.
اگرچه ستاره‌ی ۴۰ ساله دیگر موفق نشد حرف آخر را بزند؛ چون در دقایق پایانی وقت قانونی جای خودش را به گونسالو راموس داد. در همین حین، یامال هم در وقت‌های اضافه تعویض شد بدون این‌که نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا کرده باشد، چرا که نونو مندس مدافع پرتغال، تقریباً او را از جریان بازی حذف کرده بود. مندس بهترین بازیکن میدان و یکی از بهترین‌های این فصل اروپا بود.
اصلاً شوخی نمی‌کنم، شاید واقعاً باید توپ طلا را به او بدهیم. نونو مندس در این فصل برخی از بهترین بازیکنان دنیا را تحت انقیاد خود درآورد؛ صلاح، ساکا و در پایان یامال. او همه‌ی این بازیکنان را در نبردهای خود به‌قول فوتبالی‌ها در جیبش قرار داده بود.
هیچ‌کس نتوانسته بود این‌گونه یامال را مهار کند!
در پنالتی‌ها، رونالدو به سختی می‌توانست بازی را تماشا کند و پشت کادر فنی پنهان شده بود تا هم‌تیمی‌هایش ضرباتشان را بزنند. سپس، پس از فوران اولیه‌ی احساسات، رونالدو اشک‌هایش را پاک کرد و با شادی به جشن قهرمانی پرداخت و جام را زیر بارش کاغذهای رنگی در آلیانتس آرنا بار دیگر بالای سر برد.
باز هم، نه پرتغال، نه مارتینز مربی تیم، نه مندس بهترین بازیکن میدان، بلکه این کریستیانو رونالدو بود که در سن ۴۰ سالگی همچنان با سینه‌ای ستبر در برابر تاریخ ایستاده بود. حالا دیگر رسماً فصل تمام شده و آخرین گذرگاه، آمریکا خواهد بود، و جام جهانی ۲۶ در انتظار او خواهد ماند.
