آل پاچینو نه‌تنها با تنوع نقش‌هایش، بلکه با قدرت بازیگری و عمق شخصیتی که به هر کاراکتر می‌بخشد، یکی از ستون‌های اصلی سینمای مدرن به شمار می‌رود. فیلم‌های او نه فقط به‌خاطر داستان، بلکه به‌خاطر نقش آفرینی وی، ماندگار شده‌اند.
The Godfather (1972) – پدرخوانده
بدون تردید، پدرخوانده اثر فرانسیس فورد کوپولا، مهم‌ترین فیلم در کارنامه پاچینو است. او در نقش مایکل کورلئونه از یک پسر بی‌گناه و جوان به رئیس بی‌رحم مافیا تبدیل می‌شود. بازی او در این فیلم، نقطه عطفی در دوران حرفه‌ای‌اش بود. شخصیت مایکل یکی از ماندگارترین کاراکترهای تاریخ سینما محسوب می‌شود.
Scarface (1983) – صورت زخمی
در این فیلم به کارگردانی برایان دی پالما، پاچینو نقش تونی مونتانا مهاجر کوبایی را ایفا می‌کند که به یکی از بزرگ‌ترین خلافکاران تبدیل می‌شود. دیالوگ‌ها و شخصیت‌پردازی بی‌نظیر، از تونی مونتانا یک نماد در فرهنگ عامه ساخته است.
Heat (1995) – مخمصه
هم‌بازی شدن آل پاچینو و رابرت دنیرو در این فیلم از مایکل مان، یکی از لحظات طلایی سینماست. پاچینو در نقش یک کارآگاه پلیس باهوش و جدی، در مقابل یک سارق حرفه‌ای (دنیرو) قرار می‌گیرد. این فیلم با تعادل میان شخصیت‌ها و تنش‌های روانی، یکی از بهترین آثار جنایی دهه ۹۰ است.
Scent of a Woman (1992) – بوی خوش یک زن
نقش سرهنگ بازنشسته نابینا، فرانک اسلید، برای پاچینو در این فیلم جایزه اسکار بترین بازیگر مرد و دیگر جوایز را بدست آورد. بازی درخشان او ترکیبی از طنز، خشم، درد و انسان‌دوستی بود. صحنه‌ی رقص تانگو و دیالوگ معروف Hoo-ah هنوز در ذهن مخاطبان باقی مانده است.
Insomnia (2002) – بی‌خوابی
در این فیلم روان‌شناختی و مهیج به کارگردانی کریستوفر نولان، پاچینو نقش یک کارآگاه خسته و گناهکار را بازی می‌کند که برای حل یک پرونده قتل به شهری در آلاسکا فرستاده می‌شود. او در حالی که از بی‌خوابی رنج می‌برد و با عذاب وجدان گذشته دست‌وپنجه نرم می‌کند، درگیر بازی روانی با قاتل می‌شود. این فیلم نمایی متفاوت از فروپاشی ذهنی پاچینو را ارائه می‌دهد.
Serpico (1973) – سرپیکو
در یکی دیگر از همکاری‌های موفق با سیدنی لومت، پاچینو نقش پلیسی صادق را ایفا می‌کند که علیه فساد در اداره پلیس نیویورک مبارزه می‌کند. این فیلم بر اساس داستان واقعی ساخته شده و پاچینو در این نقش، طیفی از احساسات را به شکلی باورپذیر به تصویر می‌کشد.
The Irishman (2019) – مرد ایرلندی
در بازگشتی درخشان، پاچینو در کنار رابرت دنیرو و جو پشی، نقش جیمی هافا، رهبر اتحادیه کارگری آمریکا را بازی می‌کند. این فیلم مارتین اسکورسیزی نگاهی پیچیده به مافیا، قدرت و خیانت دارد و حضور پاچینو در آن مثال‌زدنی است.
Carlito’s Way (1993) – راه کارلیتو
پاچینو در نقش کارلیتو، خلافکاری قدیمی که پس از آزادی از زندان قصد دارد زندگی سالمی آغاز کند، یکی از پیچیده‌ترین شخصیت‌هایش را به نمایش می‌گذارد. این فیلم، داستانی تلخ درباره گذشته‌ای است که اجازه فرار به کاراکتر اصلی نمی‌دهد.
Donnie Brasco (1997) – دانی براسکو
در این فیلم پاچینو در نقش لفتی، یکی از اعضای مافیا را بازی می‌کند که با مأموری مخفی (جانی دپ) دوست می‌شود، بی‌خبر از اینکه با این دوستی به نابودی‌اش نزدیک می‌شود. همچنین بازی احساسی پاچینو نقطه قوت فیلم است.
The Godfather Part II (1974) – پدرخوانده: قسمت دوم
در ادامه شاهکار پدرخوانده، پاچینو عمق بیشتری به شخصیت مایکل کورلئونه می‌بخشد. در این قسمت، شاهد سقوط اخلاقی کامل او هستیم؛ مردی که برای حفظ قدرت، همه چیز، حتی خانواده‌اش را قربانی می‌کند.
